Όλοι μπορούν να γράψουν. Περισσότερο δε, εκείνοι που γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση μιας γλώσσας.
Κάποιοι, καταφέρνουν να ενσωματώσουν στο κείμενο μερικά από τα χρώματα του κόσμου τους. Κάποιοι επιλέγουν να εκφραστούν με το λόγο και αποφασίζουν να αφήσουν παρακαταθήκη στον πλανήτη τις λέξεις τους. Κάποιοι, μπορούν να ονειρευτούν με τα μάτια ανοιχτά και να αντιγράψουν στο χαρτί το όνειρο. Κάποιοι αντέχουν να ξαναβιώσουν τον πόνο, να τον εξουδετερώσουν με την έκφραση. Μερικοί ανοίγουν την ψυχή στον άνθρωπο και σκύβουν με ευαισθησία να αγγίξουν την πληγή του. Άλλοι, πετούν με φτερά τη φαντασία και καύσιμο τη μελάνη.
Εκείνος, γνωρίζει να τα πει όλα. Ανήκει στους εντελώς χαρισματικούς τύπους αυτού του κόσμου που έχουν το σθένος να τολμήσουν να εκτεθούν, που μπορούν να βάλουν όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές σε μια αράδα, που κοιτούν με το μέσα μάτι και βλέπουν πίσω από το περιτύλιγμα, που έχουν τη δύναμη να βάλουν όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό και η κραυγή τους να είναι μεγαλύτερη από τον ισχυρότερο θόρυβο, χωρίς να χρειαστεί να σαλέψουν τα χείλη τους. Ο Νημερτής καταφέρνει να γεμίσει το χώρο με την τεράστια οντότητά του, χωρίς να απαιτείται η παρουσία του σώματός του.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο υπαίτιος για όσα ειπώθηκαν και θα ειπωθούν πάνω στην οθόνη.
Κάποιοι, καταφέρνουν να ενσωματώσουν στο κείμενο μερικά από τα χρώματα του κόσμου τους. Κάποιοι επιλέγουν να εκφραστούν με το λόγο και αποφασίζουν να αφήσουν παρακαταθήκη στον πλανήτη τις λέξεις τους. Κάποιοι, μπορούν να ονειρευτούν με τα μάτια ανοιχτά και να αντιγράψουν στο χαρτί το όνειρο. Κάποιοι αντέχουν να ξαναβιώσουν τον πόνο, να τον εξουδετερώσουν με την έκφραση. Μερικοί ανοίγουν την ψυχή στον άνθρωπο και σκύβουν με ευαισθησία να αγγίξουν την πληγή του. Άλλοι, πετούν με φτερά τη φαντασία και καύσιμο τη μελάνη.
Εκείνος, γνωρίζει να τα πει όλα. Ανήκει στους εντελώς χαρισματικούς τύπους αυτού του κόσμου που έχουν το σθένος να τολμήσουν να εκτεθούν, που μπορούν να βάλουν όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές σε μια αράδα, που κοιτούν με το μέσα μάτι και βλέπουν πίσω από το περιτύλιγμα, που έχουν τη δύναμη να βάλουν όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό και η κραυγή τους να είναι μεγαλύτερη από τον ισχυρότερο θόρυβο, χωρίς να χρειαστεί να σαλέψουν τα χείλη τους. Ο Νημερτής καταφέρνει να γεμίσει το χώρο με την τεράστια οντότητά του, χωρίς να απαιτείται η παρουσία του σώματός του.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο υπαίτιος για όσα ειπώθηκαν και θα ειπωθούν πάνω στην οθόνη.
Δε θα τον δεις να εκθέτει το πρόσωπό του. Δε θα τον δεις να εκθέτει τις στιγμές του, τις ώρες, τις ημέρες του. Δε θα τον βρεις σε παρέες. Δε μιλάει για τη ζωή του, για τα βιώματά του, για τις εμπειρίες του, για τις απόψεις του. Δε θα σου πει ποιος είναι με τυπικές λέξεις σε τυπικούς κοινωνικούς διαλόγους. Δεν είναι κοινωνικός, με την έννοια που έδωσε η κοινωνία στον όρο.
Δεν έχει να πει τίποτα περισσότερο από το έργο του, ούτε επιθυμεί να τον γνωρίσει κάποιος διαφορετικά. Με αυτόν τον τρόπο εκτίθεται. Αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζει.
Οι δημιουργοί πρέπει να είναι στο ημίφως, μου γράφει. Είναι εναντίον της οικειότητας. Το έργο τους ανήκει στο φως!
Θα τον βρεις μέσα στο έργο του, λοιπόν. Θα τον ανακαλύψεις στις λέξεις του. Εκεί ξεδιπλώνει την ψυχή του, το είναι του, το μυαλό και το όνειρό του, την τρέλα ή την λογική του, τα πάθη και τους φόβους του, τα όνειρα και τα μυστικά του, τις επιθυμίες, το σύμπαν του. Εκεί καταθέτει το νου και το πνεύμα. Εκεί όλα.
Εκεί, δεν είναι φειδωλός. Απλόχερα ανοίγει το μέσα του και το προσφέρει σε κάθε φίλο του λόγου, της τέχνης και της δημιουργίας.
 |
| Οι φωτογραφίες που κοσμούν το παρόν είναι τμήματα από τα ιστολόγιά του. |
Μία και μοναδική συνέντευξη έδωσε, στο Βακχικόν. Την ξετρύπωσα και σας την προσφέρω.
Κάποιες στιγμές έκφρασης, σκέψεων, απόψεων, και άλλες, στιγμές έμπνευσης που μου άρεσαν, από τα ιστολόγιά του...
tsunami fasisti
τροχιές...
Νημερτής...
Η φλόγα του μοναχικού κεριού... (επιλεγμένα)
"Φοβάμαι... τι θα πει φοβάμαι;", αναρωτήθηκε.
"Σκέφτομαι... τι θα πει σκέφτομαι;", είπε μέσα σου.
"Αγαπώ... τι θα πει αγαπώ;", απόρησε.
Την είδε να έρχεται κοντά του. Είδε το χαμόγελό της στα μάτια της, είδε τον ήλιο να απλώνεται γλυκά στο δέρμα της. Είδε τα δάχτυλά της να αναταράζουν τις αφέλειες των μαλλιών της. Είδε το κορμί της να εναρμονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς του... είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στη κάθε της κίνηση.
Είδε την κίνηση!
Η κίνηση αυτή μιλούσε για χωρισμό...
Κι εκεί ένιωσε το Όλο να αφομοιώνει το Τίποτα
Και ο ήχος τούτης της αφομοίωσης τον σκέπασε στο άπειρο...
"Σήμερα θα σας μιλήσω για κάτι εντελώς Άγνωστο!", τους είπε και όλοι απόρησαν.
"Πως μπορούμε να μιλήσουμε για το Άγνωστο;", ρώτησε κάποιος.
"Το Άγνωστο δε μπορεί να ειδωθεί", προέτρεξε κάποιος άλλος.
"Το Άγνωστο είναι ανυπέρβλητο", δογμάτισε ένας τρίτος.
Εκείνος επέμεινε: "Σήμερα θα σας μιλήσω για το Άγνωστο!"
"Για το Σύμπαν;", φώναξε ένας.
"Για το Θεό;", ένας άλλος.
"Για το θάνατο;", ένας τρίτος.
Εκείνος είπε:
"Σήμερα θα σας μιλήσω για τον εαυτό..."
"Θέλω να σ' αγαπήσω", της είπε αλλά δεν την κοιτούσε στα μάτια. "Θέλω να σ' αγαπήσω αλλά δεν μπορώ. Εάν σ' αγαπήσω θα χαθώ. Εάν σ' αγαπήσω θα διαλυθώ σ' εσένα. Αν σ' αγαπήσω θα χάσω το κέντρο μου..."
Εκείνη παρέμεινε σιωπηλή.
Εκείνος της άγγιξε δειλά το χέρι.
"Δεν... δεν ξέρω αν μπορείς να με καταλάβεις..."
"Όχι", του είπε κοφτά, "εσύ θέλεις να με καταλάβεις... και όλο τούτο είναι απλώς η εκσπερμάτιση ενός τυχοδιώκτη", είπε και τον εγκατέλειψε.
"Ο Κρισναμούρτι τι θα έλεγε αν με έβλεπε από μια μεριά;", αναρωτήθηκε με πικρό χαμόγελο... "είμαι μόνος και αισθάνομαι σα να έχω γεφυρώσει το τίποτα με το τίποτα... ο Κάρλος Κ. τι θα έλεγε αν με έβλεπε;", είπε ξανά στο καθρέφτη...
Το χέρι του άγγιξε το ψυχρό υλικό που αντανακλούσε το είδωλό του.
"Αλλά είμαι εγώ το τίποτε και εγώ είμαι κι αυτό που θα το πληρώσει..." είπε ξανά, άκουσε τη φωνή του και χαμογέλασε.
"Είσαι ένας γενναίος άνθρωπος", του είπε. "Ένας γενναίος και ελεύθερος άνθρωπος. Γι' αυτό και μπορείς να την αγγίξεις. Μπες στο κόσμος της παράδοσης και αγκάλιασέ την. Είσαι ένας τολμηρός της Ποίησης. Θα βρεις την ουσία της αν την αγκαλιάσεις ΟΛΌΚΛΗΡΗ!".
"Δεν σε καταλαβαίνω", απάντησε.
"Κάνε το μεγάλο άλμα στο κενό και μη φοβάσαι αν θα γκρεμιστείς. Βρες το σώμα, βρες το χώρο, βρες το κενό και... πήδα", του απάντησε και του χαμογελούσε.
"Εγώ θα είμαι στην άλλη όχθη και θα σε περιμένω".
"Εσύ;"
"Εγώ είμαι παντού και έχω χτίσει τα φτερά σου"
"φοβάμαι"
"τι θα πει φοβάμαι;"
"σκέφτομαι"
"τι θα πει σκέφτομαι;"
"αγαπώ"
"τι θα πει αγαπώ;"
Εύχομαι το απόθεμα ψυχής αυτών των χαρισματικών -με αυτόν τον τρόπο- ανθρώπων να μείνει ανεξάντλητο και η δημιουργικότητά τους, παρέα με τη φαντασία, πάντα παρούσα. Ώστε, να έχουμε να απολαμβάνουμε πράγματα, εμείς που είμαστε από την άλλη άκρη. Έργα και εικόνες του μυαλού.
Το υλικό πολύ μεγάλο, δε μπορεί να στριμωχθεί μέσα σε μία σελίδα. Εξάλλου, το μόνο κριτήριο που έχω για να κάνω μια επιλογή, είναι ο εαυτός μου. Μέσα από την ατέλειά μου φιλτράρω τις λέξεις και αποφασίζω την έκθεση εκείνων που με αγγίζουν περισσότερο ή που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Αλλά, ο άλλος είναι πάντα ένας άλλος, δεν είμαι εγώ και δεν ορίζω τίποτα πάνω του. Έτσι, κι εσύ ατελή αναγνώστη μου, πάρε μια γεύση, με αφορμή αυτή τη σελίδα και ψάξε, αν θελήσεις, μέσα στα ιστολόγιά του -Νημερτής ονοματίζεται, ενίοτε και Αντώνης ο Μυκονιάτης- και σε άλλες γωνιές του διαδικτύου.
Και όπως, από καιρό σε καιρό, συνηθίζω να κάνω, αφήνω την τελευταία λέξη να ηχηθεί από τον ίδιο:
Η ποίηση και ο στοχασμός είναι μια χώρα που πρέπει να την ανακαλύψει κανείς μόνος.
Χωρίς βοήθειες.
Αντώνης Μυκονιάτης
