Χαραυγή

         

Από το προσωπικό της ιστολόγιο

Συναντηθήκαμε σε μια ποιητική βραδιά. Δεν μιλήσαμε καν. Βρεθήκαμε άλλη στιγμή, λίγες μέρες μετά, να πίνουμε από μια καυτή σοκολάτα και να μιλάμε για ποίηση και ποιητές, για τη ζωή και τον έρωτα και κάθε πλευρά του ανθρώπου ή του ανθρώπινου νου.

Η Άμυ μιλάει μέσα από τα ποιήματά της δυνατότερα από την οποιαδήποτε φωνή. Αυτό που έχει, ό,τι αισθάνεται, όπως βιώνει, όσα γνωρίζει, όποιες εμπειρίες γράφουν πάνω ή μέσα της και ό,τι γουστάρει να μοιραστεί με τους άλλους.

Κάθεται απέναντί μου. Μια κοπέλα χαμηλών τόνων. Δεν χρειάζεται να έχει ένταση η φωνή της παραπάνω από το αναγκαίο για να την ακούσω. Όμως, τόσο προσιτή και ανοιχτή! Δεν έχει φίλτρα πάνω της. Αυτή είμαι, μου λέει το πρόσωπό της, και σε όποιον αρέσω. Μου αρέσει όμως αυτή η φατσούλα. Και όχι μόνο η φατσούλα. Όλο το σύνολο. 

Και περισσότερο από το ίδιο το άτομο, μου αρέσουν οι λέξεις της.

Άμυ από το Αμαλία;

Α.Ρ.Μ.: Από το Αμαλία. Και πάντα στα Ελληνικά. Κάποτε το έγραφα με λατινικούς χαρακτήρες στα κοινωνικά δίκτυα και οι περισσότεροι μου το άλλαζαν σε Έιμι ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Από τότε, πάντα στα Ελληνικά.

Τι εισπράττεις μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα;

Α.Ρ.Μ.: Ασχολούμαι κυρίως με το facebook. Είναι κάτι σαν τη βάση μου. Η βάση για να μπορέσω να εκτεθώ και ο καθρέφτης μου. Η επαφή μου με τον κόσμο και ο τρόπος μου να γνωρίσω ποιος με διαβάζει.

Τα "Ψήγματα" είναι το προσωπικό σου ιστολόγιο...

Α.Ρ.Μ.: Ναι. Έψαχνα να βρω έναν τίτλο τότε που το έφτιαχνα. Είχα κολλήσει στον τίτλο. Ήθελα κάτι που να ταιριάζει με μένα και με αυτά που γράφω. Αποφάσισα να κρατήσω τη λέξη ψήγματα γιατί θεωρώ ότι αυτό είναι η σελίδα μου. Κομμάτια από μένα, θραύσματα ψυχής. Ακόμη κι όταν γράφω, δε ξεκινώ ποτέ από τον τίτλο. Τον προσθέτω μετά, όταν έχω μπροστά μου το ποίημα ολοκληρωμένο. Άλλες φορές, δε βάζω καθόλου τίτλο.

Πότε ένας καλλιτέχνης αισθάνεται δικαιωμένος;

Α.Ρ.Μ.: Όχι με την αναγνώριση. Η αναγνώριση είναι άλλο. Προσωπικά, θα αισθανθώ δικαιωμένη όταν θα ξέρω ότι έχω δώσει το εκατό τοις εκατό του εαυτού μου. Σε οτιδήποτε κάνω.

Επιδίωξη...

Α.Ρ.Μ.: Οι γλώσσες. Θέλω να μελετήσω γλωσσολογία και γλώσσες και δη συγκριτική γλωσσολογία. Να βρω γιατί ένας λαός έχει αυτήν την γλώσσα. 

Επιδίωξή μου είναι και να μεταφραστούν τα ποιήματά μου. Να μετουσιώνονται στον πολιτισμό άλλων χωρών.

Η ζωή για σένα..

Α.Ρ.Μ.: ...δεν τελειώνει στο θάνατο. Ο θάνατος, ο βιολογικός, είναι το κόμμα στη ζωή και όχι το τέλος. Η ζωή είναι πορεία και μάλιστα τεθλασμένη.

Πιστεύεις στο Θεό;

Α.Ρ.Μ.: Όχι. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη, μια ενέργεια. Δε με αφορά ο Θεός με την έννοια που αποκτά μέσα από τη θρησκεία. Πιστεύω στα μαθηματικά. Και στην μοίρα. Όχι στην τύχη. Στην μοίρα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα του ανθρώπου;

Α.Ρ.Μ.: Να μην παραδέχεται τον εαυτό του σε αυτόν ή στον καθρέφτη του.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου;

Α.Ρ.Μ.: Να θεωρεί πως είναι το κυρίαρχο ον πάνω στον πλανήτη. Ο άνθρωπος νομίζει ότι "τον παίρνει" αλλά η φύση έχει άλλους νόμους. Ξέρει να αποβάλλει εκείνο που δεν αντέχει. 

Τι είναι εγωισμός;

Α.Ρ.Μ.: Είναι μορφή άμυνας. Οι άνθρωποι προτιμούν να ασχολούνται με τα λάθη των άλλων. Όταν κάποιος τους παρουσιάσει τα ελαττώματά τους τούς βγαίνει αυτή η άμυνα. Αν ο άνθρωπος είχε αποδεχτεί όλο του το είναι δε θα ήταν εγωιστής.

Ο έρωτας;

Α.Ρ.Μ.: Υπάρχουν τρία είδη έρωτα. Ο πλατωνικός, το πάθος και ο ρομαντικός. Για τον πλατωνικό καταλαβαίνουμε όλοι χωρίς πολλές εξηγήσεις. Τον έρωτα-πάθος τον γνωρίζουμε όλοι, τον έχουμε νιώσει ή θα τον βιώσουμε κάποια στιγμή. Ο ρομαντικός είναι υπό εξαφάνιση.

Δύσκολα βρίσκεις τον έρωτα με την κυριολεκτική του έννοια αλλά καλό είναι να τον ζεις. Και να τον ζεις χωρίς φόβο. Έρωτας και φόβος δεν πάνε μαζί.

Η ποίηση είναι ρομαντισμός; 

Α.Ρ.Μ.: Η ποίηση είναι και ρομαντισμός. Ο ποιητής είναι και ρομαντικός. Αρκεί να μη φτάνει να σε πνίγει. Προσωπικά επιλέγω να μη με, ή σε, πνίγει η ποίησή μου.

Τι τίτλο θα έβαζες στη κουβέντα μας;

Α.Ρ.Μ.: Χαραυγή.

Διότι σήμερα ξεκινά κάτι καινούργιο.

Της ζητάω να μου γράψει συμπληρώνοντας με ό,τι της έρθει εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, φράσεις που της δίνω, αγαπημένους στίχους από δικές της δημιουργίες.

Γεμίζουμε το τραπέζι με κίτρινα χαρτάκια. Θα έπρεπε να είναι μαύρα και εκείνη να χαλάει το απόλυτο μαύρο με ένα λευκό ή κόκκινο στυλό, αλλά οι δημιουργοί αυτών των αυτοκόλλητων τετράγωνων χαρτιών δεν έχουν προβλέψει για κάθε περίσταση κι έτσι ό,τι κυκλοφορεί σε χαρτάκι είναι κίτρινο ή περίπου πάντα κίτρινο. [γιατί άραγε;] 

Γράφει αβίαστα. Δε χρειάζεται να δώσει χρόνο στο μυαλό να σκεφτεί. Ή δεν έχει την ανάγκη να δώσει χρόνο στο μυαλό να σκεφτεί. Τα ξέρει ήδη όλα. Είναι τόσο αυθόρμητη και αληθινή που δε χρειάζεται μάσκες ή ωραιοποιήσεις ή ιδιαίτερες αποχρώσεις. Κάνει ό,τι είναι. Γράφει ό,τι είναι. 

Και σε όποιον αρέσει. Έτσι κι αλλιώς, δε  προσπαθεί να αρέσει.

Γυναίκα μόνη ...

Με χέρια σε ανάταση ψάχνοντας τη σωτηρία, είτε αυτή πρόκειται προσωπική είτε συλλογική.  Μια γυναίκα είναι πάντα μόνη γιατί καταρχήν είναι άνθρωπος.

Προσπάθησα ξέρεις...

Να αποδείξω στον εαυτό μου πως αξίζω να συνεχίσω να γράφω. Προσπάθησα ξέρεις να νομίζω πως αξίζεις να συνεχίζεις να ζεις.

Μια λέξη επαναλαμβάνω...

Κι αυτή σιγανά το βράδυ, όταν σιγοκοιμάσαι. Σσσ!! Μια ευχή μόνο: Μην ξυπνήσεις το όνειρο!

Τρεις φορές αγνάντευσα το σκοτάδι...

Και το λησμόνησα εννοείται. Το σκοτάδι και η ύπαρξή του προϋποθέτει το φως. Ας μην το διώχνουμε λοιπόν.

Εαυτέ με τούτο το σκοινί...

Θα προσπαθήσω να πνίξω κάθε στιγμή που νομίζεις πως νίκησες.

Με μαχαίρι σκοτώνω...

Το μίσος που κρύβεις δειλά κάθε που λες σ'αγαπώ.

Η Άμυ μιλάει για όλα τόσο άνετα! Αβίαστα ρέουν οι λέξεις από μέσα της. Σα να μη χρειάζεται να σκέφτεται. Όπως όταν ξέρεις ήδη τις ερωτήσεις και έχεις προετοιμάσει τις απαντήσεις. 

Το έχει ψάξει. Παντού. Στον κόσμο γύρω της, μέσα της, διαβάζοντας άλλους δημιουργούς, διαβάζοντας γενικότερα, μαθαίνοντας γενικότερα και παρατηρώντας. Είναι πολύ μικρή σε ηλικία, αλλά ο λόγος και η σκέψη της δείχνουν άτομο που έχει ασχοληθεί με τον νου και το μυαλό. 

Δε της βάζω εύκολα. Αναλύουμε τον ρομαντισμό, μιλάμε για ζωή και έρωτα, για τη φύση του ποιητή και για βιώματα, αγγίζουμε λέξεις όπως ο υπαρξισμός και ο σουρεαλισμός, για να καταλήξουμε πως "Όλα είναι κύκλος".

Αργότερα της δίνω τις ερωτήσεις που της φέρνω από άλλους φίλους, χρήστες του διαδικτύου. Πρόσχαρα απαντά σε όλους...

Χάρης Σ.: Ποιο ήταν το κίνητρο για να γράψεις ποιήματα;

Lupo Greco: Ποιοι λόγοι σας ωθούν να γράφετε;

Α.Ρ.Μ.: Η ποίηση είναι ό,τι πιο φιλικό προς εμένα και τον λόγο. Αυτό πού ισχύει, όμως, γενικά είναι ότι γεννιέσαι καλλιτέχνης. Δε γίνεσαι. Είναι έμφυτο. Αγαπώ τη μουσική και την υποκριτική αλλά δε μπορώ ούτε να συνθέσω ούτε να υποδυθώ. Με κέρδισε η ποίηση γιατί αυτό μπορώ να κάνω. Με αυτό μπορώ να εκφραστώ.Με τη συγγραφή μυθιστορήματος δε θα μπορούσα να ασχοληθώ γιατί, ενώ έχω καλές ιδέες για ιστορίες που μπορούν να γίνουν μυθιστορήματα, βαριέμαι να γράφω. 

Χάρης Σ.: Από πότε νομίζει ότι είχε το ερέθισμα μέσα της;

Γιώργος Τσότας: Πόσο καιρό ασχολείστε με την ποίηση και τι σας οδήγησε σε αυτό;

Σούλης: Από που πηγάζει η έμπνευσή σας για τα ποιήματα;

Mortis: Πως της κόλλησε αυτό το μικρόβιο;

Α.Ρ.Μ.: Γράφω από τα 13. Ξεκίνησα να γράφω πάνω σε τοίχους και θρανία. Πάνω στα πάντα. Βγήκε από μόνο του. Η ποίηση είναι κάθαρση. Δε γράφω για τη χαρά μου. Τη χαρά μου τη ζω. Γράφω για τη λύπη μου.

Γράφω για τον έρωτα, Τον έρωτα που έζησα, που ζω και που δεν έζησα. Γράφω για τη θλίψη και τον άνθρωπο.

Ανώνυμος: Ρώτα την να μας σχολιάσει γύρω από τη σημερινή δυστοπία και αν θεωρεί αναγκαίο να την εμφανίζει ξεκάθαρα στο κοινό της όπου κι αν την πετυχαίνει.

Α.Ρ.Μ.: Ναι. Γράφω για τα χαρακτηριστικά τις κοινωνίας. Δε μου αρέσει το χάιδεμα στα αφτιά. Το πετάω στη μούρη του αλλουνού.

Lupo Greco: Ποιοι ποιητές σας έχουν εμπνεύσει;

Α.Ρ.Μ.: Ο Καβάφης και ο Καρυωτάκης από τους Έλληνες. Επίσης, ο C. Baudelaire, ο Α. Rimbaud και η Ann Sexton.

Θωμάς: Αν ζωγράφιζες ένα ποίημα, πως θα ήταν η ζωγραφιά και ποια τα χρώματα;

Α.Ρ.Μ.: Θα ήταν μια γυναίκα, γιατί κι εγώ γυναίκα είμαι. Και θα ήταν γυμνή. Θα ήταν ματωμένη και θα είχε λασπωμένα νύχια. Το φόντο θα ήταν το πάτωμα ενός σκοτεινού δωματίου.

Θωμάς: Πως μια σκέψη γίνεται στίχος;

Α.Ρ.Μ.: Απροσδιόριστο το πως! Γράφω το ποίημα μέσα σε πέντε λεπτά. Δέχομαι ένα έναυσμα από κάτι και γράφω. Για αυτό το λόγο τα ποιήματά μου δεν έχουν ομοιοκαταληξία. Η ομοιοκαταληξία είναι φυλακή, είναι παγίδα. Με πνίγει. 

Παρακολουθώ τις εικόνες από τη σελίδα της και τις περιγραφές που κάνει και της ξεκαθαρίζω ότι στην ερώτηση περί ζωγραφιάς απάντησε σχεδόν φωτογραφίζοντας τη σελίδα της. Έβαλε πολύ μαύρο και κόκκινο.

Σαφώς συμφωνεί ότι έτσι είναι η ποίησή της. Ποντάρει στο μαύρο. Το αγαπάει. Είναι το χρώμα που περιέχει όλα τα χρώματα. Απορροφά τα πάντα και/άρα περιλαμβάνει τα πάντα.

Μάριος Α.: Μέσα στον ωκεανό της καθημερινότητας και στη θύελλα που οι άνθρωποι βάφτισαν κρίση...από που αντλεί δυνάμεις ο ποιητής και πόσο επηρεάζεται η ματιά του;

Α.Ρ.Μ.: Με την τέχνη ασχολούμαστε όταν έχουμε λύσει τις βιοτικές μας ανάγκες. 

Αρκεί να είναι τέχνη.

Η ψυχή να είναι ανοιχτή για να γίνει βίωμα το ποίημα.

Η τέχνη είναι φάρμακο.

*

Ο έρωτας δεν παντρεύεται με το φόβο
Άμυ Ρούσσου Μπουκουβάλα