koukidaki: Ζωή στα χρόνια σου

Ποίηση. Όπως δημιουργία. Όπως γέννηση.

Από την έμπνευση ξεκινάνε όλα. Από μια στιγμή φωτός μέσα στο μυαλό που φτάνει για να γεμίσει το σύμπαν σου με χρώματα, λέξεις, συναίσθημα. Αρπάζεις την έμπνευση σαν το πιο πολύτιμο αγαθό και την βάζεις στον υπαρκτό κόσμο. Της δίνεις σώμα, την κάνεις εικόνα, την κάνεις αίσθηση.

Και δημιουργείς.

Και βάζεις πάνω στο λευκό και κενό τού τίποτα το δικό σου κάτι. Και το πετάς στην απεραντοσύνη να ταξιδέψει.

Κι αν είσαι τυχερός θα πιάσει λιμάνι, θα βρει πλάσματα, θα εισχωρήσει σε καρδιές, θα γεννήσει χρώματα...

Όλοι μπορούν να δημιουργήσουν. Κάποιοι, όμως, θα καταφέρουν να αγγίξουν στο μέσα των ανθρώπων και κάθε τους αίσθηση. Δεν είναι εύκολο να διαπεράσεις το έξω και μια μικρή μου φίλη το λέει πολύ χαρακτηριστικά:

Σωτηρία Κολοβού

Θέλουμε μερικές φορές να πούμε και να εκφράσουμε τόσα πολλά που οι λέξεις τελικά δεν είναι αρκετές για να περιγράψουμε αυτά που θέλουμε...

Κι άλλοτε, ενώ ξέρουμε πώς να το εκφράσουμε μια άλλη δύναμη μας κρατάει πίσω. Μια δύναμη που ποτέ δε θα καταλάβω, γιατί μας κάνει να θέλουμε, αλλά μας πηγαίνει πίσω, μάλλον μας κρατάει δεμένους. Και η ανάγκη αυτή γίνεται φωτιά που μας καίει...

Κι όταν οι λέξεις φτάσουν και η δύναμη μάς επιτρέψει; Τότε φτάνει η ποίηση.

Κάποιους δημιουργούς τους ξέρεις. Τους περισσότερους τους αγνοείς παράφορα. Πολλούς δε θα τους μάθεις ποτέ, γιατί δε θα σου επιτρέψουν να βρεις την ποίησή τους, το έργο τους. Σου μένουν οι πιο τολμηροί. Που δε σου αρνήθηκαν τίποτα. Που σου επιτρέπουν να δεις, να αγγίξεις. Αν θέλεις να πεις ότι γνώρισες έστω μια άκρη αυτού του κόσμου, άνοιξε τα μάτια και την καρδιά σε κάθε δημιουργό. Για εσένα προέβλεψε...

Κωνσταντίνος Σπυλιώτης

ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΤΩΣΕΩΣ

Αν έτσι σας κοιτώ συντετριμμένος, συλλογιέμαι

μέσα στο πλαίσιο που χάραξε το περιθώριο.

Αγγίζω τα ένστικτά μου, δεν το αρνιέμαι

ότι ο κόσμος τής καρδιάς είν' καταγώγιο.

Πόσες απομυθοποιημένες συνειδήσεις δεν μεθύσαμε

μέσα στον τρόμο των αρχέγονων λογικών μας

και χόρτασε και αέναα να χορτάσει σπεύσαμε

το απόκληρο και ανήθικο εγώ μας;

Η της αρμόδιας θύελλας λατρεία

είναι ολοκληρωμένη τώρα.

Μην για την πτώση των πνευμάτων την αστεία

να ήλθε η αδούλευτη απ' όλους ώρα;

Κι αισθήματα ανασφάλειας μετρώ

σαν τα ξενόφερτα σινιάλα ανεμίζουν

με όσες στιγμές μονάχος μου θα σας κοιτώ

θέλω να βλέπω μόνο ανθρώπους που δακρύζουν.

(συλλογή "Αποταγή των Αισθήσεων")

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΕΣΥ

Ο χρόνος περνά μα δεν έχει περάσει...

Έρχεται αλλά δεν πρόκειται να'ρθεί...

Το μόνο που διαρκεί

που επιμένει να υπάρχει

είναι το παρόν....

Δε ζω καμμιά στιγμή που να μην είναι τώρα

καμμιά μέρα που να μην είναι σήμερα

καμμιά αγάπη που να μην είναι εσύ...

Άννα Α. Θεοδωρίδου

ΜΕΘΗ

Ναι, είσαι μέθη...

Μέθη γλυκιά, αμαρτία

ηδονική που σιγά-σιγά

με παρασέρνει στον

απόλυτο σκοπό της.

Πλέον δεν προσέχω

τίποτα, παρά μόνο τη

σάρκα που ξεσπά, το

πνεύμα που στέκεται

ανήσυχο μπροστά

στη προσμονή.

Αγίασμα οι σκέψεις σου

στον ταραγμένο νου μου,

ανασάλεμα μαγικών εικόνων,

γεύσεων, αισθήσεων μέσα στη

μνήμη που παλεύει

τον νόστο απ' την Άβυσσο.

Οργασμός ψυχής η θέα

της μορφής σου, οι

λέξεις που ενώνουν τη

πνοή μου, από

παραμιλητό ερωτικό,

από χείλη με άρωμα

απαλό.

Φινάλε για τη παράσταση ζωής με

τίτλο:"Μοναξιά"

Οι σπασμοί από

πληγωμένη καρδιά,

χάνονται στο παρελθόν

που με κλάμα χαιρετά

τη τωρινή χαρά.

Αυτές οι στιγμές -που προσφέρονται από τους δημιουργούς και μοιράζομαι μαζί σας- έφτασαν μόλις μια μέρα πριν. Την ημέρα που συνηθίζω να γιορτάζω τα γεννέθλιά μου, δηλαδή, την ημέρα που κάποιος άλλος εποίησε για χάρη μου και μου δώρισε την ανάσα.

Ένας άλλος φίλος τοποθετήθηκε πολύ σοφά στο θέμα:

Χρήστος Φασούλας

"Δε μετράνε τα χρόνια που έχεις στη ζωή σου, αλλά η ζωή που έχεις στα χρόνια σου."

Το μόνο που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι αυτό που έχεις είναι εδώ και τώρα. Και έχει την αρχή του -γεννέθλια το ονομάζουμε- και το τέλος του. Το ενδιάμεσο είσαι ελεύθερος να το ξοδέψεις όπως θέλεις. Βρες το σκοπό σου και κάντον στόχο. Ό,τι κι αν διαλέξεις είναι για εσένα. Αν πάλι, είσαι από τους ρομαντικούς τύπους -δημιουργούς τους λέμε- φρόντισε να αφήσεις κάτι από εσένα πίσω.

Πάντα αξίζει ο κόπος.

Κωνσταντίνος Θεοδούσης

ΠΛΗΘΟΣ ΕΙΜΑΙ

Θα συμφωνήσω με το φεγγάρι...

Θα συνηγορήσω με το ηλιοβασίλεμα

σε μια κοσμολογική προσέγγιση των ματιών σου

αφού πρώτα στείλω δοξασίες και φόβους στα τσακίδια...

Μνήμη και φαντασία τα συστατικά που βάζω στο ασυνείδητο

και ρίχνω στο γκρεμό τη λογική τους...

Αυτοί φορούν γραβάτες και κοστούμια

κι εγώ στο αίμα πλένω το πρόσωπό μου.

Ήρθα γιατί με κάλεσες.