koukidaki: Πού πας αγάπη μου!

Στο ραντεβού περισσότερο από κυρία. Στην ώρα της. Και νωρίτερα από την ώρα της.

Μια φιγούρα ψηλή και με χάρη διασχίζει το χώρο. Με αέρα και κόκκινη αύρα, όπως τα μακριά μαλλιά της, χαμογελάει και γεμίζει ο τόπος από θετική ενέργεια.

Διαλέγουμε ένα ήσυχο τραπέζι για να δώσουμε εμείς την ένταση με τις φωνές μας. Για τις επόμενες ώρες ο χώρος είναι καταδικασμένος να δονείται από τους ήχους και την ενέργειά μας.

-Τι καλά!

Είναι μεσοβδόμαδο. Τηλεφωνικώς ζητάω από φίλη να μου δανείσει κάτι από τη βιβλιοθήκη της. Μου προτείνει αυθόρμητα το "Πού πας αγάπη μου!" ή τέλος πάντων, όποιο άλλο θέλω από τα βιβλία της Κατερίνας [εκείνη τα έχει διαβάσει όλα].

Περνάω φανταστικές στιγμές με το βιβλίο. Χωρίς να περιμένω καν να φτάσω έστω στα μισά, στέλνω μήνυμα στην ίδια την Κατερίνα για να συναντηθούμε. Λέει ναι. Κι εδώ είναι που έρχεται το: Τι καλά! Το λατρεύω ήδη αυτό το βιβλίο, άσχετα αν είμαι ακόμη στις πρώτες είκοσι σελίδες.

Πάλι καλά που την ταλαιπωρούσε μια γρίπη και κανονίστηκε η συνάντηση μερικές μέρες μετά κι έτσι πρόλαβα να το τελειώσω. Τώρα, ξέρω, είναι ντροπή μου που μου "έκατσε" βολικά μια γρίπη για να κερδίσω χρόνο και καταλαβαίνω τι θα λέτε από μέσα σας.

Εκείνη με ρωτάει ποιο από τα βιβλία της διαβάζω γιατί θα ήθελε να μου χαρίσει κάποιο υπογεγραμμένο και ας μη μου φέρει το ίδιο. Τι καλά!

Έτσι κι έγινε.

Η Κατερίνα Παπανικολάου είναι πολύ χαμογελαστή, απίστευτα συνεπής, αυθόρμητη [ε,είναι ο εαυτός της, δε το παίζει κάτι], γενναιόδωρη [μου χάρισε το καινούργιο της βιβλίο με αφιέρωση και πολύ περισσότερο από τον προβλεπόμενο χρόνο της], ευγενική, πρόσχαρη, δοτική. Προσαρμόζεται, δε, αμέσως στις νέες συνθήκες.

Είχε την εντύπωση, βλέπετε, ότι πηγαίνει σε μια ωριαία συνάντηση για συνέντευξη. [Φταίω κι εγώ που δε προειδοποιώ τον άλλο να μη περιμένει συμβατικά πράγματα από ένα αντισυμβατικό άτομο.] Αντί αυτού, έπρεπε να γράψει ιδιόχειρες απαντήσεις [ναι, με χαρτί και στυλό], να παραμείνει περισσότερες από δυόμιση ώρες στο χώρο [πως το άντεξε;], να κάνει φωτογράφιση παράλληλα με την συνέντευξη [αυτά είναι... να πρέπει να μιλάς, συγκεντρωμένα και με ορθό λόγο ενώ παράλληλα να έχεις να θυμάσαι να μη καμπουριάζεις, να μη κάνεις γκριμάτσες και να μη βάζεις τα χέρια σου μπροστά στο πρόσωπο για να "έχουμε" το υλικό].

Η Κατερίνα γράφει από πάντα. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Είναι εσωτερική η ανάγκη της να βάλει τις σκέψεις στο χαρτί. Πρώτη της φορά στο δημοτικό. Έγραψε ένα θεατρικό έργο, παρωδία τύπου "Μαντάμ Σουσού" και ανέβηκε στο σχολείο της με μεγάλη επιτυχία. Οι λέξεις τις γοήτευσαν από πολύ νωρίς. Μου λέει ότι γράφει τα πάντα. Εκείνα, όμως, που θα μοιραστεί μαζί μας είναι τα χιουμοριστικά της, οι κωμωδίες της, το γέλιο. Το γέλιο θέλει να χαρίσει στον αναγνώστη της. Τη χαρά θα μοιραστεί. Τη χαρά της και κομμάτια από τη ζωή της, όπως μου λέει: "Δε μπορώ να το αποφύγω αυτό. Πάντα βάζω κάποια κομμάτια από τη ζωή μου μέσα. Όχι ολόκληρες ιστορίες. Κομμάτια."

Στο τελευταίο βιβλίο της -Ραντεβού πίσω στο χρόνο- αισθάνθηκε ότι μπήκε πάρα πολύ μέσα στην ιστορία. "Πεταγόμουν στον ύπνο μου, ξημερώματα" μου λέει "με σκέψεις και παραστάσεις από την ιστορία μου και πήγαινα κατευθείαν στο γραφείο για να τις καταγράψω. Δε μπορούσα να το αναβάλω. Δεν ήθελα να αντισταθώ σε αυτή τη παρόρμηση. Έτσι κι αλλιώς, δε μπορούσα να συνεχίσω τον ύπνο μου." Κι ένας χαζός θα καταλάβαινε ότι η συγγραφή είναι κατάθεση ψυχής για εκείνη. Αλλά, θα με διαβεβαιώσει ότι δε γράφει για να γράψει. Γράφει για να μοιραστεί. Θέλει να φτάσουν οι ιστορίες τις παντού. Να διαβαστεί. Αν κάποιο βιβλίο της έμενε στα ράφια των βιβλιοπωλείων μέχρι να σκεβρώσει και να ξεθωριάσει, αν δεν το άγγιζαν μάτια και βλέμματα, αν δεν έβρισκε θέση στα χέρια κάποιου ανυπόμονου αναγνώστη... [αν δεν είχα κι αυτή την εμμονή στις υποθετικές ερωτήσεις!] θα την πείραζε, αλλά δε θα τη σταματούσε. Τίποτα δε μπορεί να τη σταματήσει.

Την Ανδριάνα -ηρωίδα του βιβλίου- την αγαπάει πολύ. Είναι μία σαν όλες εμάς. Μια κοπέλα του σήμερα. Με τα άγχη, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μιας σύγχρονης κοπέλας. Άλλωστε, οι νέες κοπέλες με ανησυχίες είναι βασικό κομμάτι του κοινού της. Επιστρέφοντας, τώρα, στην Ανδριάνα, κάπου κάπου μπερδεύεται μόνη της και παρεκκλίνει. Δυο σελίδες μετά, το έχει ξανασκεφτεί, το έχει φιλοσοφήσει και αποφασίζει το δρόμο της. Δέκα σελίδες παρακάτω ένας νέος προβληματισμός και μια καινούργια επαναδιαπραγμάτευση με το μέσα της. Όλα δίνονται από την Κατερίνα με τόσο χιούμορ και περίσσιο κέφι που, ακόμη και τα πιο δύσκολα φαίνονται παιχνιδάκια.

Η ίδια η Κατερίνα δεν έχει θέμα με τα παιχνίδια. Της δίνω το μπλοκ με τα λευκά φύλλα της ζωγραφικής και της λέω ότι για λίγη ώρα δε χρειάζεται να μου μιλάει. Αρκεί να μου γράφει τις απαντήσεις της. Κι εκείνη το κάνει πρόσχαρα και με κέφι, αν και, σοβαρεύει επικίνδυνα μπροστά στο άδειο των λευκών σελίδων.

Ζωή είναι... το ταξίδι

Γιορτή είναι... μοίρασμα συναισθημάτων, άγγιγμα ανθρώπων, αγκαλιές και χαμόγελα.

Τέλος είναι... μια καινούργια αρχή. Ελπίδα...

Δημιουργία είναι... μοίρασμα ψυχής.

Επανάσταση είναι... ανατροπή, υπέρβαση, η ικανότητα να βλέπεις έξω από το κουτί, απύθμενη εσωτερική δύναμη.

Μουσική είναι... αυτό που στιγματίζει τις στιγμές μας και χαράζει πιο βαθιά τις αναμνήσεις μέσα μας.

Αλήθεια είναι... απαραίτητη. [κι όποιος αντέχει]

Πόλεμος είναι... το μεγαλείο του εγωκεντρισμού και του ναρκισσισμού της ανθρώπινης φύσης.

Άπειρο είναι... η δύναμη του μυαλού και της ψυχής μας.

Περιπέτεια είναι... ο τρόπος για να εξερευνήσεις τα όριά σου και να αγγίξεις βαθιές προσωπικές σου αλήθειες.

Ζυγός είναι... το καλύτερο ζώδιο!

Η όμορφη ψυχή της βγαίνει στις λέξεις της. Σε εκείνες που μοιράζεται μαζί μας, δηλαδή στα βιβλία της. Αλλά, βγαίνει και στον αέρα που εκπέμπει στο χώρο. Μου λέει: "Να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας." Αυτή είναι η ευχή της για τούτο τον κόσμο. Πιστεύει στην ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει εκείνο που έχει μέσα του. Πιστεύει στη βοήθεια της ψυχοθεραπείας. "Όλοι έχουν κάτι να λύσουν", μου λέει και επιθυμεί -σε αυτό το στάδιο της ζωής της- να σπουδάσει συμβουλευτική ψυχολογία. Θέλει να γίνει ψυχολόγος [!;...] κι εγώ σκέφτομαι από μέσα μου, ότι εκείνη είναι τόσο διάφανη που δε χρειάζεται να "λύσει" κάτι. Νομίζω ότι, χρειάζεται την ψυχολογία για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους να λύσουν τα θέματά τους. Εξάλλου, το λέει και μόνη της: "Η προσφορά με γεμίζει." Η προσφορά, η δημιουργία και η παρέα των αγαπημένων της προσώπων.

Σκέφτεται το μέλλον; "Τώρα τελευταία ναι. Λόγω της αβεβαιότητας της χώρας που πηγάζει από τα πολιτικά δρώμενα, αισθάνομαι ότι έχασα τον αυθορμητισμό μου."

Μαθαίνω ότι έχει ζήσει αρκετά χρόνια έξω -Αγγλία- αλλά, δε κουβαλάει τη μουντάδα του "έξω", τη ψυχρότητα. Το "έξω" δε της ταίριαξε. Δε τα βρήκανε. Πως να τα ταιριάξουν; Εκείνη είναι τόσο χρωματιστή και φωτεινή! Όμως, μου αποκαλύπτει ψιθυριστά , αν ήξερε την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα, θα είχε μείνει "έξω".

Την έχουν συγκλονίσει τα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" και η "Κραταιά αγάπη". Εκεί, η Μάρω ονομάζει την ηρωίδα της "Αίμα". Καθόλου τυχαία επιλογή ονόματος κι εκείνοι που έχουν διαβάσει το βιβλίο [ανα-]γνωρίζουν το λόγο. Τι πρέπει να καταλάβω από το "Ανδριάνα";

Αυτό.