Παρακολουθώ Eurovision πολλά χρόνια χωρίς απουσίες. Μου αρέσει το show. Μου αρέσει η μουσική, ο χορός, η παράσταση, οι πρωτοτυπίες και τα φρέσκα πρόσωπα που βλέπω κάθε χρόνο. Είμαι άνθρωπος του θεάματος και οπωσδήποτε, δε θα έχανα την μεγαλύτερη γιορτή της Ευρώπης [και όχι μόνο, αφού, ως γνωστόν, συμμετέχουν και διάφορες χώρες που δεν ανήκουν σε αυτή]
Αυτή τη χρονιά, ο διαγωνισμός με βρήκε να έχω αυτή τη σελίδα. Οπότε, ας μοιραστώ τις σκέψεις μου μέσα από εδώ.
Δε θέλω να σχολιάσω και να σταθώ στο αν στείλαμε το κατάλληλο τραγούδι, ή αν στείλαμε την κατάλληλη ερμηνεύτρια, ή αν έχουμε τον κατάλληλο στίχο, κ.ο.κ. Θέματα γνωστά στην προ-γιουβιζιονική περίοδο, κατά την οποία, όλοι πρέπει να διαφωνήσουν με την επιλογή της χώρας μας. Παίρνω, λοιπόν, ως δεδομένο το κομμάτι και την ερμηνεύτρια και προχωρώ παρακάτω. Αυτό είναι το τραγούδι μας και αυτά τα πρόσωπα που θα ανέβουν στην σκηνή και θα το παρουσιάσουν. Και με αυτό το σκεπτικό γράφω...
.jpg)
Πριν τον ημιτελικό:
Το τραγούδι αυτό καθεαυτό δε μου έλεγε πολλά. Η Ελευθερία Ελευθερίου δε μου έλεγε πολλά, με την έννοια ότι δεν την ήξερα σαν μουσικό ή τραγουδίστρια. Σήμερα έμαθα ότι είναι σολίστ από τα 16 της και την εκτίμησα διαφορετικά. Η χορογραφία δε μου έλεγε απολύτως τίποτα. Πολλά τίποτα μαζεμένα και πρέπει να προκύψει τουλάχιστον ένα κάτι.
Μετά τον ημιτελικό:
Έρχεται η σειρά μας και παρακολουθώ με τεράστια προσοχή τα πάντα.
Βλέπω την ερμηνεύτρια να φορά ένα εξαιρετικό ρούχο. Θεατρικό και μουσικό ταυτόχρονα. Ένα δεύτερο δέρμα, αλλά και μια τουαλέτα ταυτόχρονα.
Βλέπω τους χορευτές και μου αρέσουν όλοι. Δύο γυναίκες και δύο άντρες. Όμορφοι και αρμονικοί μεταξύ τους.
Στην σκηνή δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Πέντε άνθρωποι πεταμένοι πάνω σε μια τεράστια σκηνή. Ούτε φωτιές, ούτε λέιζερ, ούτε κατασκευές, ούτε ακροβατικά, ούτε αντικείμενα. Πέντε τύποι έχοντας μόνο τα σώματά τους. Και πόσο μου άρεσε! Που κατάφεραν να γεμίσουν όλο το στάδιο, να χρωματίσουν το χώρο, να εγκλωβίσουν το βλέμμα μου. Ω! Έκπληξη. Από τις ευχάριστες. Η δε Ελευθερία έχει το βλέμμα του μεγάλου σταρ πάνω της. Έχει ένα απαλό σε τόνους μακιγιάζ. Κι όμως, σε κοιτάει και σε εγκλωβίζει μέσα του. Σου χαμογελάει και μαζί της σου χαμογελάει η ψυχή σου.
Δροσερή και χαμογελαστή και ανέμελη τραγουδάει με όλο της το είναι. Χορεύει και το γλεντάει. Όπως πρέπει να είναι. Όπως πρέπει να κάνει. Αφήνει ελεύθερα τα μακριά της μαλλιά και εκείνα συμμετέχουν με τον τρόπο τους στην χορογραφία. Κι εγώ σκέφτομαι ότι είναι πιο καλή από την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι και κακώς την βάλανε να "παίξει" εκείνη.
Αργότερα, είδα και την Ήβη με το πιο πετυχημένο [σαν άκουσμα] La la love.
Έχω ήδη προβλέψει και έχω μοιραστεί την εκτίμησή μου στο προφίλ μου στο facebook ότι φέτος είναι η χρονιά της Κύπρου να κερδίσει. Πρόβλεψη που έκανα πριν δω τον ημιτελικό στην τηλεόραση, αλλά, το ίδιο λέω και τώρα.
Αυτό που είδα είναι μια Ήβη καμιά εικοσαριά χρόνια μεγαλύτερη από την ηλικία της. Συμβάλει σε αυτό και η μεστή φωνή της, αλλά καλύτερα να μην είχε εκείνο το έντονο κόκκινο στα χείλη και το "ακούνητο" μαλλί. [Οι γυναίκες με μεγάλο στόμα πρέπει να αποφεύγουν τα σκούρα κραγιόν γιατί όταν γελάνε μοιάζουν με τζόκερ. Το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αφτιά.]
Το φόρεμα μου άρεσε. Αυτό το "άχρωμο" χρώμα που είναι σαν να μην το φοράς, ενώ της έδινε την λάμψη. Δε μου άρεσε το μπούστο που ήταν συμπιεσμένο εκεί μέσα.
Το γραφείο δε μου άρεσε. Και καλά, πρόκειται για εφηβικό έρωτα και κολλήσανε ένα θρανίο στο σκηνικό. Ένα θρανίο φτιαγμένο από βιβλία για να φωνάζει από μακριά ότι είναι σχολικό.
Σαν φωνές και οι δύο είναι πολύ καλές. Μπράβο και στις δύο αποστολές που στάθηκαν όπως έπρεπε.
Και πολλά συγχαρητήρια που περάσαμε και οι δύο στον τελικό.
Καλή μας επιτυχία κυρίες μου.
