Αδελφοσύνη

Χρήστου Ντικμπασάνη

Μπορεί να μη ξέρω ποιος είμαι

Ν' αναζητώ τον εαυτό μου

ανάμεσα σε κομήτες και λευκούς νάνους

Σίγουρα πάντως κάπου στο διάστημα

τραγουδάω μόνος μου, παίζοντας στην άρπα

τραγούδια γεμάτα αλλόκοσμα νοήματα

Η μεταπολεμική λογοτεχνία: Αποδόμηση, υπαρξισμός και νέο μυθιστόρημα

Ο όρος μεταπολεμική λογοτεχνία χρησιμοποιείται περισσότερο για να δηλώσει το έργο των νέων δημιουργών, που άρχισαν να εκδίδουν τα ποιήματα και τα πεζογραφήματά τους μετά τον τερματισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στη διάρκεια των δεκαετιών του '40 και του '50. Κυρίαρχο ρόλο στο έργο των μεταπολεμικών αυτών λογοτεχνών έχουν τα νεανικά τους βιώματα (πόλεμος, Κατοχή, αντίσταση, εμφύλιες συγκρούσεις) σε συνδυασμό με τον έντονο κοινωνικό προβληματισμό τους. Επηρεασμένοι από το γενικότερο πνεύμα της εποχής, που χαρακτηριζόταν από έντονη ιδεολογική αντιπαράθεση και από κοινωνικούς αγώνες, αναφέρθηκαν κυρίως σε θέματα άμεσου κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Το δημοκρατικό πνεύμα των σχολικών μονάδων

Η δημοκρατία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τους όρους «πολίτης» και «ανθρώπινα δικαιώματα». Σε ένα ελεύθερο κοινωνικό περιβάλλον, το άτομο μπορεί να εκφραστεί, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, ικανό να προσφέρει στην κοινότητα και στη χώρα του.

Ο πολίτης καθίσταται ενεργός όταν ενημερώνεται για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του. Βασικό του δικαίωμα είναι αυτό της εκπαίδευσης, χάρη της οποίας ολοκληρώνει την ύπαρξή του, αναγνωρίζει τα όριά του, διευρύνει τον πνευματικό του ορίζοντα, οδεύοντας στην πρόοδο και στην προκοπή.

Αριστοφάνεια

Ο Αριστοφάνης, αυτό τον καιρό, φιλοξενείται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού σε μια μουσική παράσταση που σίγουρα θα μείνει αξέχαστη, με τον Χρήστο Λεοντή που έχει ντύσει άριστα τις παραστάσεις του Αριστοφάνη για το Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο με τη μουσική του για τα Λυσιστράτη, Ειρήνη, Πλούτος, Εκκλησιάζουσες, Σφήκες, Ιππείς και Αχαρνείς.

Ε, όχι κι έτσι!

Γεωργίου Κονίδη

Στην είσοδο με τον Έλμερ

ΤΖΟΝ (με ύφος 100 καρδιναλίων): Καλησπέρα σας και καλώς ήρθατε! Είμαι ο μπάτλερ της οικίας. Έλμερ, παιδί μου, πάρε το καλάθι από τον κύριο.

ΜΠΟΜΠ (με ίδιο ύφος): Σας ευχαριστώ. Οι κύριοί σου είναι μέσα;

ΤΖΟΝ (στραβομοτσουνιάζοντας): Φυσικά κύριε.

Ο Έλμερ πηγαίνει προς το μέρος του Χάρι με απλωμένα τα χέρια του για να πάρει το καλάθι και ο Χάρι του γύρνα την πλάτη και το αγκαλιάζει σφιχτά.

Ο Θοδωρής Νικολαΐδης και Ο κύριος Σάλβο και η πριγκίπισσα που ταξίδεψε στο φως

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Θοδωρής Νικολαΐδης: Είχα κι εγώ την ίδια απορία με την ηρωίδα του βιβλίου. Η μισή γη βρίσκεται στο σκοτάδι, η υπόλοιπη λούζεται στο φως του ήλιου, τι συμβαίνει στο σημείο που συναντιούνται το φως με το σκοτάδι; Και γιατί με κοιτάει αινιγματικά ο γάτος;

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Θ.Ν.: Αν υπάρχει κάτι ρεαλιστικό στο βιβλίο μου, το έγραψα καθισμένος οκλαδόν στο χώμα. Τα υπόλοιπα μου το υπαγόρευε ο γάτος στο κρεβάτι μου τις μικρές ώρες.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Θ.Ν.: Μια μέρα ο Πικάσο σκίτσαρε κάτι, πρόχειρα, σε μια χαρτοπετσέτα. Σε μια γυναίκα που του ζήτησε το σκίτσο απάντησε πως του πήρε ολόκληρη ζωή να το ζωγραφίσει.

Συγχωρέστε μου την έπαρση να πω κι εγώ πως μου πήρε μια ζωή να γράψω το βιβλίο μου. Μετά διέγραφα και ξέγραφα για περίπου ένα χρόνο.

Η τέχνη ως δώρο ζωής για τα παιδιά

Σε έναν κόσμο που αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς, τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο πληροφορίες, τεχνολογία και απαιτήσεις. Μέσα σε αυτήν την ταχύτητα, η τέχνη έρχεται σαν μια ανάσα· μια ευκαιρία να σταθούν, να νιώσουν, να εκφραστούν. Η ενασχόληση με την τέχνη –είτε πρόκειται για ζωγραφική, μουσική, θέατρο, χορό ή λογοτεχνία– δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη.

Η τέχνη ανοίγει πόρτες στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού. Το βοηθά να αναγνωρίσει και να εκφράσει συναισθήματα που ίσως δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια. Μέσα από τα χρώματα, τις μελωδίες ή τις κινήσεις, το παιδί μαθαίνει να δίνει μορφή στη χαρά, τον φόβο, την απορία ή την ελπίδα του. Αυτή η διαδικασία ενισχύει την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση, καλλιεργώντας παράλληλα την ενσυναίσθηση προς τους άλλους.

Το μυστικό της Ασπασίας

Η Ελένη Βαηνά στο νέο της μυθιστόρημα Το μυστικό της Ασπασίας, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη, δείχνει, ακόμα μία φορά, πόσο αφοσιωμένη είναι στη συγγραφή αλλά και πόσο ενημερωμένη και διαβασμένη ώστε να προσφέρει μία αναγνωστική εμπειρία με συνέπεια και αξία. Το ίδιο έκανε και τότε, το 2016 αν θυμάμαι καλά, με Το αύριο αργεί πολύ –μου το είχε πει κιόλας– δηλαδή διάβαζε πολύ και πολλά για να βρει τα «πατήματά» της στη μυθοπλασία εποχής και το ίδιο έκανε και σΤο πέπλο της μοίρας, που επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη. Παρατηρώ μια κλίση στο ιστορικό στοιχείο και μια αγάπη για άλλες εποχές, που υπερισχύει της δικής μας, αλλά μου αρέσει αυτός ο δρόμος, κι ας διαφέρει από άλλα δικά της πονήματα, όπως η Ολέθρια σχέση, γιατί υπάρχει το υπόβαθρο, οι κατάλληλες αναλογίες, το σωστό μέτρο... Επίσης, η Βαηνά είναι μια πένα με βλέμμα ερευνητικό, που βιώνει ή παρατηρεί τον κόσμο και εμβολίζει μέσα στις ιστορίες της γόνιμα συμπεράσματα, διδάγματα, προτάσεις βελτίωσης της ζωής κ.ο.κ., δηλαδή αποστάγματα που βοηθούν τον άνθρωπο-αναγνώστη εν πράξει.