Η στήλη του λόγου

Πλάσματα λατρείας

Ο παγκόσμιος κύκλος των ιερών ζώων

Η κατανόηση της ζωολατρίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Μέρος 3ο [συνέχεια από το προηγούμενο]

Ένας πολύ σημαντικός ζωόμορφος θεός της Αιγύπτου είναι ο Σομπέκ, ο θεός-κροκόδειλος, ο οποίος λατρευόταν ιδιαίτερα στην περιοχή του Φαγιούμ και στην πόλη Κομ Όμπο (στα ελληνικά Όμβος), η οποία ονομαζόταν Νουμπτ, «Πολιτεία του χρυσού», λόγω του ρόλου που έπαιζε η πόλη στο εμπόριο του πολύτιμου αυτού μετάλλου. Ο ναός του Κομ Όμπο θεμελιώθηκε κατά τη διάρκεια της 18ης Δυναστείας (περίπου 1539-1070 π.Χ.) επί Τούθμωσι Γ΄, αλλά ολοκληρώθηκε επί των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Τιβερίου, Δομιτιανού και Καρακάλλα, οι οποίοι κατασκεύασαν τους δύο εξωτερικούς ναΐσκους και τους αφιέρωσαν στην Αθώρ και στον Σομπέκ. Ο ναός,εκτός από τον Σομπέκ, είναι αφιερωμένος και στον γερακόμορφο Χαροέρις, τον «Ώρο τον Πρεσβύτερο». Στην Έσνα, που οι αρχαίοι ονόμαζαν Γιουνίτ και σήμερα είναι ένα μικρό αγροτικό χωριό περίπου 50 χιλιόμετρα νοτίως του Λούξορ στην αριστερή όχθη του Νείλου, θεωρούσαν ιερό ένα ιδιαίτερο είδος ψαριών, που ήταν γνωστά ως Λάτες. Από αυτό προέρχεται η ελληνική ονομασία Λατόπολις. Εδώ, λατρευόταν κυρίως ο Χνουμ, ο κριόμορφος θεός-αγγειοπλάστης. Ο Χνουμ συνδεόταν με την Νήιθ και την Χέκα, την προσωποποίηση της μαγείας. Ο πτολεμαϊκός ναός της Έσνα, που χρονολογείται από τον 1ο αιώνα μ.Χ., ήταν αφιερωμένος σε αυτές τις θεότητες.

Η τελευταία έξοδος: Ρίτα Χεϊγουόρθ

Τι να πρωτοπώ για αυτό το μεγαλειώδες μυθιστόρημα του Stephen King. Το Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χεϊγουόρθ είναι ίσως το καλύτερό του έργο. Ένα αριστούργημα μεγαλείου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του ήρωα απέναντι στις πιο δύσκολες συνθήκες μιας φυλακής για ένα αδίκημα που ουδέποτε έπραξε και όμως τα ισόβια δεν του δίνουν καμία άλλη δυνατότητα από το να παλέψει για την επιβίωσή του μέσα σε ένα περιβάλλον άγνωστο και εχθρικό για αυτόν. Η ταινία, με πρωταγωνιστές τον Τιμ Ρόμπινς στον ρόλο του αδίκως καταδικασμένου και τον Μόργκαν Φρίμαν στον ρόλο του φίλου του στη φυλακή που περιγράφει και την ιστορία, είναι στις 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών· δικαίως. Η ταινία περιέχει κάποιες σκηνές που είναι εκπληκτικές όπως η σκηνή με τον Τιμ Ρόμπινς να βάζει στο μεγάφωνο έναν δίσκο που του έστειλαν για τη βιβλιοθήκη της φυλακής τους Γάμους του Φίγκαρο. Αξίζει να παρατηρήσεις ανθρώπους που δεν έχουν ξανακούσει στη ζωή τους τέτοια μουσική, πώς σταματάνε ό,τι κάνουν και για δύο λεπτά η μουσική σκεπάζει τα πάντα στη μουντή φυλακή.

Τι σπίτι μέσα μας

Η σημερινή νουβέλα διαβάζεται εύκολα, μα όχι γρήγορα. Από τις λέξεις πηγάζουν συναισθήματα, ικανά να προβληματίσουν και να συγκινήσουν τον αναγνώστη. Κρατάς στα χέρια σου το βιβλίο με τρυφερότητα, ακουμπάς στο κείμενο με την καρδιά σου και αβίαστα γίνεται αποδέκτης μιας πληθώρας συναισθημάτων.

Το ξέρετε ότι οι φωνές σκοτώνουν τα όνειρα;

Η Μαρίλια είναι 12 ετών και ο αδερφός της Ιάσονας στα 8. Στη Μαρίλια αρέσει το διάβασμα και ο Ιάσονας διακατέχεται από αστείρευτη φαντασία. Ζουν σε ένα μικρό και όχι άνετο σπίτι με τους γονείς τους, πλην όμως εισπράττουν πολλή αγάπη. Αν και μένουν σχεδόν δίπλα με τον παππού και τη γιαγιά, οι σχέσεις μεταξύ τους είναι τυπικές και αόριστες. Όταν πια αποφασίσουν να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι και σε άλλη γειτονιά, η ζωή των παιδιών θα αλλάξει άρδην.

Caipirinha

Μετά βασάνων εάν θα γίνει ή δεν θα γίνει, η παράσταση στο θέατρο Δρόμος λόγω της ημέρας του Πολυτεχνείου, με τον φόβο επεισοδίων... εν τέλει αποφάσισα να πάω, γιατί δεν είχα άλλη μέρα να διαθέσω, για να δω την νέα παράσταση του Μιχάλη Σπέγγου με τον τίτλο Caipirinha. Εν τέλει, σωστά έπραξα και που πήγα αλλά και γιατί παρακολούθησα μια πολύ προσεγμένη παράσταση.

Κώστας Κοκκάκης

Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που δεν είναι ευρέως γνωστοί, παρ' όλα αυτά όμως έχουν μία μεγάλη πορεία στο θέατρο με σπουδαία έργα από το ελληνικό και παγκόσμιο δραματολόγιο και με συνεργασίες πραγματικά αξιοζήλευτες, σε παραστάσεις που έγραψαν την δική τους ξεχωριστή ιστορία. Ένας από αυτούς τους ηθοποιούς ήταν και ο Κώστας Κοκκάκης.

Ο Κώστας Κοκκάκης γεννήθηκε το 1932 στην Αθήνα. Φοίτησε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου αλλά επίσης σπούδασε και φωνητική στο Ελληνικό Ωδείο. Πραγματοποίησε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στον θίασο του Κωστή Μιχαηλίδη ακολουθώντας τον στην Κέρκυρα και λαμβάνοντας μέρος στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Δωδέκατη νύχτα και στον Βασιλικό του Αντωνίου Μάτεσι.

Η κατσαρίδα Κ.

Η κατσαρίδα Κ., στο θέατρο Αργώ, σε σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια και φωτισμό από τον Μάριο Ιορδάνου και σε κείμενο από τον ίδιο και τη Σοφία Καζαντζιάν.

Η Σοφία Καζαντζιάν στον ρόλο της κατσαρίδας, αυτού του σιχαμερού αλλά τόσο ανθεκτικού εντόμου το οποίο ζει και βασιλεύει στο σκοτάδι των βρόμικων υπονόμων.

Η μεταμόρφωσή της σε Κάφκα, προσπαθώντας να ξεφύγει από την τελειότητά της στην ατέλεια, με έναν αριστουργηματικό τρόπο, μας καθήλωσε. Ξετύλιξε μπροστά μας, και μέσα σε μόλις μία ώρα, την ψυχοσύνθεση του πεζογράφου, τη σχέση του με τον πατέρα του, το γυναικείο φύλο, την τέχνη και κρυφές πτυχές της ζωής του.

Όπως σας αρέσει

Όπως σας αρέσει, στο θέατρο Αλκμήνη, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκα, από την καλλιτεχνική ομάδα Άλμπατρος.

Ο Γιάννης Βασιλώττος και η Αιλιάνα Μαρκάκη μέσα από 24 διαφορετικούς ρόλους, κάνοντας ακόμα και μιμήσεις πουλιών ή ήχων, μας ταξιδεύουν στο δάσος του Άρντεν στην Αγγλία. Χωρίς σκηνικά και κοστούμια, παρά μόνο με τη σκηνική τους παρουσία, ενσαρκώνουν τη Ροζαλίντα και τον Ορλάντο, δυο νέους που φεύγουν για να γλιτώσουν από τον δούκα. Οι δύο ερωτευμένοι κρύβονται μεταμφιεσμένοι από όλους, προσπαθώντας να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στον έρωτα.

Το κοράκι

Το κοράκι στο θέατρο Rabbithole, βασισμένο στο ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ο Στάθης Κόκκορης, η Έλενα Μεγγρέλη και η Ματίνα Περγιουδάκη, σε σκηνοθεσία και μουσική από την Τώνια Ράλλη, μας παρασύρουν επί σαράντα λεπτά στη μεταφυσική ατμόσφαιρα όπου ο νέος θρηνεί τον χαμό της αγαπημένης του Ελεωνόρας (Lenore).

Η Λένι Ρίφενσταλ κοιμάται τα βράδια;

Στον Μικρό Κεραμεικό σε σκηνοθεσία, κείμενο και διασκευή της Βάνας Πεφάνη με την Άννα Ανδριανού και τον Βασίλη Αφεντούλη.

Μια πολύ δυνατή παράσταση για τη ζωή της Γερμανίδας Έλενα Μπέρτα Αμάλιε «Λένι» Ρίφενσταλ, η οποία ήταν ηθοποιός, σκηνοθέτης, φωτογράφος και έγινε διάσημη χάρη στις ταινίες της, την απαράμιλλη ομορφιά της αλλά και τη φιλία της με τον Αδόλφο Χίτλερ.

«Η μουσική είναι τρόπος να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος», Νεκτάριος Θεοδώρου

Με ειλικρίνεια, ευαισθησία και ροκ ψυχή, ο Νεκτάριος Θεοδώρου, τραγουδοποιός, στιχουργός και δημιουργός του συγκροτήματος Μόνο γυμνό, μιλάει με τον Γιώργο Μπιλικά για τη μουσική ως ανάγκη έκφρασης, για τη δύναμη του λόγου και για την τέχνη, που παραμένει αληθινή, μακριά από μόδες και επιφανειακές εντυπώσεις.

Ο Νεκτάριος Θεοδώρου είναι ένας από εκείνους τους καλλιτέχνες που δεν χρειάζονται φώτα για να ξεχωρίσουν. Δημιουργός με βαθιά σκέψη και ουσιαστική παρουσία, αποτελεί την ψυχή του συγκροτήματος Μόνο γυμνό, που εδώ και χρόνια αφήνει το αποτύπωμά του στην ελληνόφωνη ροκ σκηνή. Μέσα από τραγούδια που αγγίζουν την κοινωνία αλλά και την ψυχή, ο Νεκτάριος επιμένει να υπενθυμίζει πως η μουσική μπορεί να είναι μια πράξη ανθρωπιάς.