Ουρανός απ' άλλους τόπους

Είναι ανθρώπινη ανάγκη να διαβάζουμε λογοτεχνία όπως και να μας έχουν παράδειγμα τα παιδιά και οι νέοι για να διαβάζουν λογοτεχνία.

Το μυθιστόρημα αυτό αναφέρεται στους ανθρώπους και την συμπεριφορά τους, τα διλήμματα και τις αποφάσεις τους την εποχή του Εμφυλίου όπως και το Ορθοκωστά του Θανάση Βαλτινού. Το ίδιο θέμα όμως εδώ για την Ήπειρο ενώ ο Βαλτινός γράφει για την Πελοπόννησο.

Ο Δημητρίου ξύνει τις πληγές λίγο πιο βαθιά. Η χρήση της τοπικής διαλέκτου συντελεί στην ενσυναίσθηση προς τους χαρακτήρες, τον φόβο και την απόγνωσή τους από τις συκοφαντίες και τις ψευδείς καταγγελίες που κάνουν συμπατριώτες για συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, δίχως να τους νοιάζει αν θα ορφανέψουν παιδιά.

Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Η ποίηση ξεκινά όταν το βίωμα ολοκληρώνεται. Εκείνη το εκπληρώνει. Γιατί μόνο όταν ενσωματωθεί στην συμπαντικότητα, μόνο τότε αποκτά την πραγματική του σημασία κι αξία. Πέρα από επιστημονικές αναλύσεις, με όλες τις μεθόδους συγκέντρωσης και επεξεργασίας των στοιχείων, το βίωμα είναι η μαγιά της εμπειρίας αρκεί να στοχάζεται ο δρων και να μην ανακυκλώνεται, αρκεί να έχει την ικανότητα να μην παγιδεύεται στους φαύλους κύκλους της καθημερινότητας των συνηθειών. Η ποίηση είναι η διερεύνηση της αλήθειας πέρα από τον θετικιστικό τρόπο. Ακριβώς γιατί ακόμα και η διεπιστημονικότητα δεν λαμβάνει πια τον άνθρωπο ή τη φύση υπόψιν αλλά τους στόχους των επενδυτών. Ο διαφωτισμός, αν δεν ήταν η Οκτωβριανή Επανάσταση, θα είχε ήδη λήξει με την έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου ακριβώς επειδή ερμηνεύτηκε ο πόλεμος ως το παιχνίδι των ρομαντικών εραστών του θανάτου. Η νίκη του σοβιετικού λαού και όχι του Στάλιν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσε ζωή αναπαλαιώνοντας τον δυτικό καπιταλισμό έτσι ώστε με την κεϊνσιανή πολιτική να φαίνεται ευχάριστος στους πολίτες του μέσω της αφθονίας των άχρηστων αντικειμένων σε μια ψευδαίσθηση καταναλωτικής προόδου. Έγινε η αστική επαναστατικότητα πάρτι χερουβικών ναρκομανών. Και ο ξεβράκωτος Χριστός μες στην ψυχεδέλεια κατάφερε να πετάξει σαν χαρταετός πάνω από τα κεφάλια των κρυφορατσιστών ώστε να τον προσκυνήσουν από συνήθεια. Τα άδεια σώματα έχουν ανάγκη από ανθεκτικά και φιγουράτα δέρματα για να κρύβουν το κρύο τους γιατί εφόσον το δουν θα παγώσουν από τον πανικό και τον τρόμο. Σήμερα πια δεν υπάρχει η ιδέα της προόδου, μήτε το χρήμα για σκληροπετσιά πολυτελείας έτσι ώστε να βγάζουμε την κενότητά μας ως παγωμάρα απέναντι στον κίνδυνο που εμείς οι ίδιοι έχουμε προκαλέσει. Το ξεπούλημα είναι τέτοιο ώστε ούτε η παραμυθατζού χριστιανοσύνη μπορεί να παίξει το χαρτί της μεταθανάτιας ζωής και των θαυμάτων με προϋπόθεση την πίστη.

Ασμοδαίος

Κοιτάζοντας εξωτερικά το βιβλίο του Βαγγέλη Παπαδιόχου, με τον προκλητικά σαγηνευτικό τίτλο Ασμοδαίος, νιώθεις μια αλλόκοτη έλξη που σου εξάπτει την περιέργεια. Ίσως ευθύνεται αυτό που γράφει –ως προειδοποίηση– στο οπισθόφυλλο: Το βιβλίο απευθύνεται σε ενήλικους ή ο συνδυασμός αυτών των λέξεων, τονισμένες με κόκκινα γράμματα, με τον τίτλο που επέλεξε να δώσει στο νέο του πόνημα. Ασμοδαίος! Ένας από τους πρίγκιπες της Κόλασης, δαίμονας της λαγνείας.

Έρνεστ Μίλερ Χεμινγουέι

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, μετακινούμενος από το ένα μέρος στο άλλο.

Ήταν Ιούλιος του '61. Είχα μόλις εκδώσει το αυτοβιογραφικό μου έργο Μια κινητή εορτή (A Moveable Feast). Περιέγραφε το Παρίσι όπως το θυμόμουν, όχι όπως ήταν. Τότε ήμουν ένας νεαρός, άγνωστος συγγραφέας. Το βιβλίο περιλαμβάνει αναμνήσεις από τη ζωή μου στην πόλη, καθώς και γνωριμίες με άλλους διάσημους συγγραφείς και καλλιτέχνες της εποχής.

Εκείνη την ημέρα, ήξερα ότι πλησίαζε το τέλος. Ήταν ήσυχο το σπίτι στο Κέτσαμ του Αϊντάχο. Πολύ ήσυχο. Μια καραμπίνα, μια στιγμή κι όλα έσβησαν. Η Μάριελ, η εγγονή μου, έλεγε αργότερα πως το δωμάτιο εκείνο κουβαλούσε πάντα κάτι σκοτεινό. Το ίδιο δωμάτιο πήρε και τη Μάργκο, την αδερφή της, που αυτοκτόνησε. Η τρέλα περνάει στο αίμα. Και παραμονεύει σιωπηλά.

Συλλείτουργο

Γιώργου Αλεξανδρή

Μόνοι κι ανήλιαγοι από το βλέμμα του Θεού

και απροστάτευτοι πια από την ιερή του σκέπη,

καταφύγαμε χωρίς θρήνους, στη σιωπή και τις μνήμες,

για να μοιραζόμαστε στον ασάλευτό τους ίσκιο

της γλυκιάς μοναξιάς την αθωότητα και το φέγγος

και ν' ακούμε την ηχώ της κρυφής φυγής στο όνειρο.

Τι στο καλό συμβαίνει στο Twin Peaks;

Οι 10 πιο τρελές θεωρίες των θαυμαστών για την πιο αινιγματική σειρά όλων των εποχών

Θεωρούμενη από πολλούς ως μία από τις πιο επιδραστικές τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών, η σειρά Twin Peaks του David Lynch βρήκε τον σκηνοθέτη στο φυσικό του περιβάλλον του αινιγματικού σουρεαλισμού, ανατρέποντας τις συμβάσεις του αστυνομικού θρίλερ και του μυστηρίου για να δημιουργήσει κάτι πραγματικά μοναδικό και απόλυτα λιντσεϊκό.

Απογευματινός περίπατος στην Έριστο

(ημι-όπερα)

Γιώργου Καριώτη

Πράξη Ι

«Ας μην προχωρήσουμε άλλο, γλιστράω μ' αυτά τα σανδάλια, θα πέσω. Φοβάμαι».

«Μη φοβάσαι», χαμογελάει ο άρχοντας, αγναντεύοντας τα πειρατικά καράβια να ξεμπαρκάρουν το θάνατο, «δεν μπορούν να πατήσουν το κάστρο μου, κανείς δεν το πάτησε ποτέ».

Εδώ και πολλή ώρα είχαν αφήσει το μονοπάτι και σκαρφάλωναν, παρέα με τα φαντάσματα των κουρσάρων, στους βράχους. «Άμαθη η κόρη», την συμμερίστηκε μια γιαγιά που είχε βγάλει την κατσίκα της σεργιάνι για να βοσκήσει, καθώς την έβλεπε να κλυδωνίζεται.

Περνούσαν δίπλα από μισογκρεμισμένα πέτρινα σπίτια, αρχοντικά.

Οι κάτοικοι δειπνούσαν αμέριμνοι, τίποτα δεν προμηνούσε το κακό.

Ε, όχι κι έτσι!

Γεωργίου Κονίδη

Πίσω στο εξοχικό για βραδινό

ΤΖΟΝ: Βρε ζώον! Πήγες το καλάθι άδειο βόλτα; Δεν σου κόβει καθόλου;

ΕΛΜΕΡ: Μα πού να το ξέρω;

ΤΖΟΝ: Πού να ξεραθείς, άχρηστο ζωύφιο! Τράβα να βοηθήσεις στην κουζίνα, βλαμμένο. Εξαφανίσου!

ΕΛΜΕΡ: Ναι, ναι, ναι, πάω, πάω...

ΤΖΟΝ (μονολογώντας): Αυτός και στο Walking dead να ζούσε θα ήταν ο μόνος που θα είχε ανοσία στο δάγκωμα. Δεν τρώγεται με τίποτα, ο ηλίθιος.