Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Νέλλη Σπαθάρη: Η νουβέλα μου «Το Νησί και ο τελευταίος τουρίστας» αποτελεί μια μη συμβατική ματιά στο θέμα του υπερτουρισμού. Από τη μεριά του πατέρα μου έχω καταγωγή Κωνσταντινουπολίτικη, έχω μεγαλώσει στο Παρίσι και με χαρακτηρίζει ένα πνεύμα κοσμοπολιτισμού, όχι με την τυπική σημασία αλλά με τη σημασία που έδωσε η αρχαιοελληνική φιλοσοφία στην έννοια «πολίτης του κόσμου». Μου αρέσει να ταξιδεύω, να ανακαλύπτω ξένους τόπους και πολιτισμούς. Ουσιαστικά, να είμαι εγώ η ίδια τουρίστρια σε ξένους τόπους. Από τη μεριά της μητέρας μου έχω ρίζες από την Ύδρα, η οποία τα καλοκαίρια προσελκύει πολλούς τουρίστες με αποτέλεσμα να έχει ανοίξει μια σύγκρουση για το εάν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό για το νησί. Μόνο που εγώ θυμάμαι την Ύδρα προτού γίνει γνωστή διεθνώς από κινηματογραφικές ταινίες, όπως «Το παιδί και το δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν και το υπέροχο τραγούδι του Τόνυ Μαρούδα «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» και αρχίσει η ανάπτυξη του τουρισμού. Να είναι πολύ φτωχική. Ένα νησί με μεγάλη ναυτική παράδοση, το οποίο προπολεμικά ανέπτυξε τη σπογγαλιεία, αλλά όταν έκλεισαν οι δρόμοι προς το Μισίρι (Αίγυπτο) και τη Μπαρμπαριά, οι άνθρωποι υπέφεραν. Αποτελεί και το θέμα μου στη βραβευμένη από την UNESCO νουβέλα μου «Στάκα καρδιά μου: Η Ύδρα του άλλοτε», με τον τίτλο να παραπέμπει σε ένα περιστατικό ακραίας φτώχειας στο οποίο υπήρξα μάρτυρας σε ηλικία πέντε ετών. Συνεπώς, αξιοποιώντας τη λογοτεχνική ελευθερία προσεγγίζω το ζήτημα του υπερτουρισμού με μια τελείως ανατρεπτική ματιά, αξιοποιώντας έναν παλιό θρύλο του νησιού. Γιατί τα στερεότυπα δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. Είμαι ανατρεπτικός χαρακτήρας.
Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;
