Το τανγκό των χαμένων ονείρων

Το τανγκό των χαμένων ονείρων στο θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής του Λάκη Παπάζογλου με την ομάδα Θεατρείς.

Ο Έκτορας αναπολεί στιγμές της ζωής του από τα φοιτητικά του χρόνια όταν που έπινε τζιν με τόνικ στο μπαρ Κόκκινος ιπποπόταμος με τον τότε δεσμό του, τη Βέρα, μέχρι σήμερα που είναι εσώκλειστος σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη δουλεύοντας για να επιβιώσει.

Ο φιλάργυρος

Γνωρίσαμε τις περιπέτειες του Αρπαγκόν, του απίστευτου τσιγκούνη του Μολιέρου στο κλασικό Φιλάργυρος που είναι ένα από τα καλύτερά του έργα που, για μία ακόμα φορά, σατιρίζει, με μοναδικό τρόπο, τις διαφορές ιδιοτροπίες των ανθρώπων, με χιούμορ αλλά και πολλά μηνύματα. Ένα έργο που έχει μεταφραστεί και παιχθεί σε όλες τις αίθουσες ανά τον κόσμο και στην κλασική μεταφορά αλλά και στην προσαρμοσμένη για παιδιά που όμως δεν χάνει την ουσία της.

Αρχαίο δράμα και ξένοι ηθοποιοί

Η κάθε χώρα έχει έναν τουλάχιστον συγγραφέα που είναι απόλυτα ταυτισμένη με αυτόν. Η Αγγλία τον Σαίξπηρ, η Γαλλία τον Μολιέρο, η Αμερική τον Τενεσί Ουίλιαμς, η Ισπανία τον Λόπε ντε Βέγκα, η Πολωνία τον Σλάβομιρ Μρόζεκ, η Ρωσία τον Τσέχωφ και η Ελλάδα τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Πέρα από τις υποκριτικές δυνατότητες των ηθοποιών, υπάρχει και η οικειότητα της ίδιας χώρας, της ίδιας γλώσσας, της ίδιας νοοτροπίας. Είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε τον ποιητή του οποίου είμαστε απόγονοι της χώρας του και της ίδιας λογικής. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει κανέναν ηθοποιό να ερμηνεύει ρόλους από το παγκόσμιο δραματολόγιο, ανεξαρτήτως εθνικότητας κ.ο.κ.

Ζωή και θάνατος

Χρήστος Ντικμπασάνης

Χάνομαι στα βάθη του Σύμπαντος,

προσπαθώντας ν' ανακαλύψω έναν άγνωστο πλανήτη

τη ζωή μου να φιλοξενήσει και το θάνατό μου

Το ένα γεννάει το άλλο

κι εγώ δεν έχω άλλη λέξη

να τα δεχτώ αυτά τα δύο

παρά μόνο υπομονή

Γι' αυτό, όταν τον αχαρτογράφητο

Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Οι μέσοι όροι της καθημερινής ζωής είναι το αντικείμενο που επικεντρώνεται ο λογοτέχνης όμως ποτέ δεν ενδίδει σ' αυτούς και τους διαπραγματεύεται με την εκκεντρικότητα της μοναδικότητας της ταπεινότητάς του. Είναι εσκεμμένα αόρατος ή παραβάτης τους για να πετύχει καλλιτεχνική απόδοση της ψυχοσυναισθηματικής και κοινωνικής φύσης του υψηλού επιπέδου, στοχεύοντας στην σύσταση της νέας αλήθειας, αφού στην εποχή της παρακμής ακόμα και τα διαθέσιμα ερμηνευτικά σχήματα δεν ανταποκρίνονται στην χαοτική κίνηση των δρώντων στο διαδραστικό επίπεδο που, αν και φαινομενικά είναι σκακιέρα, κατ' ουσίαν κρύβει και μια ρουλέτα, ζάρια, τσόχα, πόκερ. Η ελάχιστη συνεισφορά ενός αυθεντικού δημιουργού τέχνης είναι η άρνηση της σύγχρονης επιβαλλόμενης καθολικής αξίας, δηλαδή του χρήματος, και η απόρριψη των κανόνων και μορφών ωφελιμιστικής συμπεριφοράς. Το καθολικό καλό αφορά τους πάντες και πρωταρχικά το περιβάλλον, τις συνθήκες και τους όρους της ζωής για όλους και όχι για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ατόμων. Το κοινό καλό αφορά τα είδη, την κοινωνία, το περιβάλλον ως αυτόνομες και συμβιωτικές ολότητες. Κανένα άτομο δεν γνωρίζει το καλό του, σίγουρα και τα αλλά άτομα δεν διαθέτουν την συγκεκριμένη γνώση, ούτε φυσικά η κοινωνία σε σχέση με την ίδια και τα μέλη της. Μιλάω για το σήμερα. Ο φιλελευθερισμός έχει εξαντληθεί σε όλες τις μορφές του, εξού και η στροφή του προς τον αριστοκρατικό ολοκληρωτισμό, ο σοσιαλισμός έχει δυνατότητες αλλά όχι με τις εφαρμοσμένες εκδοχές του, υπαρκτός ή σοσιαλδημοκρατία και τρίτος δρόμος των αδεσμεύτων έχουμε τελειώσει. Κι όμως η κοινωνικοποίηση της παραγωγής όσο ποτέ άλλοτε είναι παρούσα, ξεκάθαρη και πιο ολοκληρωμένη. Ο δρόμος προς τον κομμουνισμό είναι ορθάνοιχτος, αλλά, με τόσες δυνατότητες και προοπτικές στο σταυροδρόμι της σύγχυσης, παίζουμε με την ισορροπία του τρόμου και το ασυγχώρητο λάθος σε μοιραία λανθασμένο υπολογισμό κι εκτίμηση εξυπηρέτησης συμφερόντων.

10+1 ιστορίες βουτηγμένες σε τσάι μέντας

Η Χρυσούλα Διπλάρη… κατ' αρχάς, έχει άγνοια κινδύνου. Εκεί που πίνουμε καφέ, έβγαλα αυτό, μου λέει, θα έρθεις να μιλήσεις στην παρουσίαση; Και μετά το τίποτα.. ούτε τι σκέφτεσαι να πεις, ούτε πόσο να μιλήσω, ούτε έστω ένα γενικό σκαρήφιμα, τίποτα. Σου έχω εμπιστοσύνη, πετάει και τελειώνει εκεί. Ωραίο πράγμα η εμπιστοσύνη. Ξέρετε τι άλλο είναι ωραίο πράγμα; Τα παραμύθια. Για παραμύθια θα μιλήσουμε σήμερα αλλά και για πραγματικότητες. Μην νομίζετε ότι θα λέμε για μάγους, ξωτικά, νεράιδες και τέτοια. Η μαγεία, σήμερα, όπου κι αν τη συναντήσουμε δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας μαγικής φράσης, μαγικών φίλτρων, παράλληλων κόσμων έξω από τον δικό μας ή κρυμμένων και ομιλούντων ζώων ή αντικειμένων… Όχι. Η μαγεία θα είμαστε όλοι εμείς.

Η θεριζοαλωνιστική μηχανή Τζακ Ρίπερ

Η θεριζοαλωνιστική μηχανή Τζακ Ρίπερ στο θέατρο Από Κοινού, του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Αγγελικής Ξένου, με την Ελένη Γερασιμίδου και τον Γιάννη Γιαραμαζίδη.

Ένα έργο πολύ επίκαιρο, καθαρά πολιτικό, μια γερή γροθιά στο μαχαίρι το οποίο κρατάει στα χέρια της η εξουσία. Εδώ, η τέχνη είναι υποχείριο του κράτους, των πολιτικών αρχηγών του, δέσμια των ιδανικών της.

Γιουκάλι

Γιουκάλι, στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός, σε σκηνοθεσία και κίνηση Φώτη Καράλη και κείμενο Τατιάνας Κίρχοφ. Στη σκηνή η ίδια η Τατιάνα Κίρχοφ, ο Ραφαήλ Καριωτάκης και ο Σπύρος Κατσιάνος.

Ένα ταξίδι ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, για όποιον το επιθυμεί, μέσα από τη μετάβαση στο Γιουκάλι. Ένα μέρος φανταστικό όπου ο ενδιαφερόμενος μπορεί να μπει μέσα μόνο για τρεις φορές. Έχει τη δυνατότητα να δει εικόνες από το παρελθόν ή να δει πώς θα είναι το μέλλον. Δεν μπορεί όμως να αλλάξει τίποτα, αυτός είναι και ο μόνος απαράβατος όρος.