Τα δώρα

Τούτο δω το παραμύθι, από το εξώφυλλο και μόνο, με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που έφτασε στα χέρια μου. Διάβασα την ιστορία μια και δυο και τρεις φορές και είμαι έτοιμη να τη μοιραστώ μαζί σας, γιατί πραγματικά είναι μοναδική, είναι ξεχωριστή και ικανή να προσφέρει πολλά χαμόγελα χαράς και ευτυχίας!

Ελάτε μικροί μου φίλοι να μοιραστούμε μια ακόμα χριστουγεννιάτικη ιστορία, γιατί όσες κι αν παρουσιάσουμε, ποτέ δεν είναι αρκετές!

Από πού κι ως πού Άρτα;

Γιώργου Ζώτου

Το 625 π.Χ. ιδρύθηκε η πόλη της Αμβρακίας από κάποιον ή κάποια που (μπορεί και να τον/την έλεγαν) Άμβρακα ή Αμβρακία – δεν θα κολλήσουμε εκεί καθότι έχει πολύ μικρή σημασία.

Η πόλη θέριεψε στην αρχή από τους Μακεδόνες κι έπειτα, το 295 π.Χ., ο Πύρρος την έκανε πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ηπείρου.

Φτάσαμε στο 167 π.Χ. όταν οι Ρωμαίοι υπόταξαν την πόλη, την λεηλάτησαν και με το χτίσιμο της Νικόπολης, το 31 π.Χ., η περιοχή εγκαταλείφθηκε.

Πέρασαν χίλια χρόνια ώστε να κάνει την επανεμφάνισή της η πόλη, αυτή τη φορά ως Arta.

Συνέντευξη με τον Μιχάλη Πούγουνα

(ή αλλιώς: Ο άνθρωπος που έκανε το σκοτάδι τέχνη και τη μουσική καταφύγιο)

Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά για να αναγνωρίσεις την παρουσία του Μιχάλη Πούγουνα στην ελληνική underground σκηνή – αρκεί να ακούσεις λίγες νότες, να δεις λίγες εικόνες ή απλώς να θυμηθείς ένα σκοτεινό stage κάπου στα 80's, τότε που τον γνώρισα, ένα καλοκαιρινό βράδυ στην Καλλιθέα. Από τους Flowers of Romance μέχρι τους New Zero God, από το βιομηχανικό χάος των Nexus μέχρι τις εικόνες του κινηματογράφου και τις λέξεις των βιβλίων του, ο Πούγουνας είναι ένας άνθρωπος που δεν έμεινε και δεν μένει ποτέ ακίνητος. Συναντήθηκα μαζί του για μια κουβέντα χωρίς φίλτρα, χωρίς πρόγραμμα, απλώς για να ακούσω την ιστορία ενός φίλου από τα παλιά, που έμαθε να δημιουργεί από ένστικτο, να αλλάζει –χωρίς να χάνει– τον πυρήνα του και να παραμένει πάντα παρών, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της σκοτεινής σκηνής.

Η Παμφίλη

Γιώργου Αλεξανδρή

Κόκκινη ανατολή, των ονείρων

το πρώτο της Παμφίλης σκίρτημα

κι ανέμου γλυκοφύσημα οι πειρασμοί

φυγής στ' απόκοσμα και τα ιερά.

Ο γαλάζιος πρίγκιπας

Γεωργίου Κονίδη

Ο γαλάζιος πρίγκιπας έκλαψε.

Το δάκρυ του κύλησε στο τρυφερό δέρμα του λαιμού του και έσταξε στο ξερό χώμα.

Τότε η βροχή έγινε πιο δυνατή και το ρυάκι έγινε ποτάμι και το ποτάμι χείμαρρος που έπληξε και κατέστρεψε τα πάντα στο πέρας του.

Ο ουρανός άγγιξε τη γη και εγώ εσένα.

Σαν βγήκε το ουράνιο τόξο, η βροχή σταμάτησε,  το χώμα ρούφηξε το νερό και ξεράθηκε – μόνο υγρό το μέρος που έπεσε το δάκρυ του πρίγκιπα.

Τα χέρια σηκώθηκαν προς τον ουρανό, χιλιάδες χέρια που ζητούσαν οίκτο.

Τον οίκτο που όμως δεν αξίζαν.

Μία βροχή διαφορετική από τις άλλες επάνω στα χέρια που έλιωσαν και έμειναν μόνο κομμάτια σάρκα και κόκκαλα φαγωμένα λες και η βροχή δεν ήταν νερό μα οξύ.

Ο ουρανός, χωρίς να ξέρει αυτό το μαρτύριο, παρέμεινε γαλάζιος.

Αρχαίο δράμα: Όταν η σκηνοθεσία έχει δοθεί

Τα μεγάλα κείμενα έχουν σκηνοθετηθεί από τον ίδιο τον δημιουργό τους, είναι πλήρη, υποστηρίζει μια ομάδα καλλιτεχνών, που απαρτίζεται από ανθρώπους του θεάτρου που έχουν φύγει από τη ζωή. Όσο ζούσαν, όμως, είχαν αφιερώσει όλη τη ζωή τους στο αρχαίο δράμα. Υπάρχουν βέβαια πολλοί τρόποι για να παρασταθεί μια αρχαία τραγωδία. Τώρα πια, οι θεατές συγκρίνουν τις παραστάσεις αναμεταξύ τους και όχι το ίδιο το κείμενο. Υπάρχουν τραγωδίες που οι ήρωές τους είναι πιο υπερκινητικοί από άλλους. Ο Οιδίπους επί Κολωνώ, λόγου χάρη, δεν μπορεί να έχει τις ίδιες κινήσεις με τον Φιλοκτήτη, που αν και το τραύμα στο πόδι του τον εμποδίζει να περπατήσει με ευκολία, εντούτοις το πήγαινε έλα –στις σκηνές με τον Νεοπτόλεμο κυρίως– τον καθιστούν ως έναν από τους πιο υπερκινητικούς ρόλους του αρχαίου δράματος.

Ανατέλλουσα ψυχή

Η ποιητική συλλογή Ανατέλλουσα ψυχή (εκδόσεις Βακχικόν) του Κυριάκου Ηρακλέους παρουσιάζει έναν δημιουργό που προσεγγίζει την ποίηση ως άσκηση ήθους και αυτογνωσίας. Από την αφιέρωση κιόλας –στους ανθρώπους που, όπως και ο ίδιος, παλεύουν να νοηματοδοτήσουν την τόσο σύντομη ανθρώπινη ζωή– γίνεται φανερό πως ο ποιητής καλεί τον αναγνώστη όχι να παρακολουθήσει ένα λυρικό θέαμα, αλλά να συμπορευθεί σε μια πορεία εσωτερικής αναζήτησης.

Δεσμώτες του πουθενά

Ένας ιδιαίτερος χώρος με πολλή αγάπη και μεράκι, από τον δημιουργό του Τάσο Προύσαλη, βρίσκεται στο Θησείο σε έναν πεζόδρομο, το ΕσωΘεάτρο. Ο Προύσαλης έφτιαξε έναν χώρο για να προσφέρει στο ελληνικό θέατρο νέους ανθρώπους που θα μάθουν δίπλα του τα σωστά βήματα παίζοντας έργα με ιδιαίτερο νόημα από μεγάλους συγγραφείς. Όμως εκτός ότι διασκευάζει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο –παρουσιάζοντας διαφορετικές πτυχές– τα διάφορα έργα είναι και ο ίδιος συγγραφέας με ιδιαίτερη φιλοσοφία και ό,τι παρουσιάζει στο ΕσωΘέατρο έχει πάντα πολλά να πει.

Το πλυντήριο

Το πλυντήριο του Θανάση Τριαρίδη στο θέατρο Arroyo σε σκηνοθεσία Δανάης Γκενέ. Παίζουν: Κωνσταντίνα Ευθυμίου, Ελένη Υφαντή.

Μια ηλεκτρική συσκευή που έχει λύσει τα χέρια της κάθε νοικοκυράς σε όλο τον πλανήτη. Ένα τεχνολογικό θαύμα όπου με το πάτημα ενός κουμπιού, ακόμα κι από τη συσκευή του κινητού τηλεφώνου μας, ενεργοποιείται και εξαφανίζει τους λεκέδες από τα ρούχα κάνοντάς τα αφράτα και μυρωδάτα σε ανύποπτο χρόνο.

Μπράιαν Φρίελ

Ο Μπράιαν Φρίελ [Brian Friel] γεννήθηκε στην βόρεια Ιρλανδία το 1929 και σπούδασε στο Μπέλφαστ. Έγραψε αρκετά θεατρικά ενώ ασχολήθηκε και με τις μεταφράσεις.

Στο δραματουργικό έργο του υπάρχουν κάποια από τα πιο γνωστά και πολυπαιγμένα έργα, την μεγαλύτερη όμως επιτυχία του την πραγματοποίησε με το Χορεύοντας στην Λουνάσα που, εκτός από την απόλυτη αναγνώριση, του χάρισε και τρία βραβεία. Έγραψε επίσης τα έργα: Φιλαδέλφεια σου 'ρχομαι, τους Εραστές, τον Θαυματοποιό, τους Εθελοντές και τις Μεταφράσεις.