Merry Christmas

Στεφανίας Τσουκαλίδου

Φορούσα εκείνον τον κόκκινο σκούφο με το λευκό γουνάκι, τον εορταστικό. Έπρεπε να τον φοράμε όλοι στη βάρδια την τελευταία βδομάδα. Κάθε τόσο ξυνόμουν κάτω από τα μαλλιά, είχα πάθει μια μεγάλη αλλεργία από το συνθετικό, έτσι όπως ίδρωνα πάνω από την ψηστιέρα.

Είχαμε κόσμο, αν και παραμονή Χριστουγέννων. Μα δεν έχουν σπίτια να φάνε, εδώ στο μπεργκεράδικο βρήκαν; θύμωνα. Είχα κάτι νεύρα, χρονιάρες μέρες, δεν μιλιόμουν. Άφησα τον μικρό με πυρετό στη μάνα μου. «Μια κουταλιά της σούπας Παναντόλ» της είπα «κάθε τέσσερις ώρες, και μόλις ιδρώνει, θα τον αλλάζεις. Κι αν χρειαστεί, αν ανεβάσει πάνω από 39, κάτω από το ντους». «Μα θα πουντιάσει» μου λέει. «Κάνε αυτό που σου λέω και δεν θα πουντιάσει». Αυτή η γυναίκα δεν καταλαβαίνει Xριστό. Τη Χριστίνα την άφησα στην αδελφή μου, από πάνω, μην κολλήσει τη γρίπη του μικρού. Κι είναι η γιορτή της αύριο, το κοριτσάκι μου. Έτσι, κάθε μέρα «πακέτα» τα κάνω, μ' ένα σακίδιο στην πλάτη το καθένα, κι έξω απ' την πόρτα. Σαν τα γυφτάκια, πότε δω και πότε κει. Μου λέει η μάνα μου να σταματήσω τη δουλειά. Πώς να τη σταματήσω από τότε που μας άφησε ο προκομμένος μόνο με τα χρέη του, να τον θυμόμαστε; Ο άθλιος, ο τζογαδόρος. Να πιάνει χρυσάφι και χώμα να γίνεται. Τον έχω ένα άχτι. Μου ήθελε και γκόμενα το ρεμάλι. Την τύχη της έκανε μαζί του κι αυτή. Μια απ' τα Σελήνια, δουλεύει σουπερμάρκετ, εκεί θα τη γνώρισε. Τρομερός στο φλερτ, α, αυτό του το αναγνωρίζω. Κάτι λόγια… Πού τα μάθαινε όλα αυτά τα λόγια; Ή ήταν απ' το φυσικό του, δεν ξέρω. Κάτι γλύκες και φιοριτούρες, και να κάνει σαν τζέντλεμαν, ποιος τώρα, ο απατεώνας. Έτσι θα τη θάμπωσε κι αυτήν και τυφλώθηκε όπως εγώ.

Πεζοπορία στις Νεφέλες

Τον Γιώργο Καριώτη τον γνωρίσαμε μέσα από την ποιητική του διαβάζοντας τις συλλογές Χιονισμένος μαυροπίνακας, Άνυδρη θάλασσα, Ευτελή τιμαλφή, Άπροικα χαλκώματα και όσοι διαβάζουμε koukidaki.gr μέσα από τις αρθρογραφίες, κριτικογραφίες, εμπειρίες του και ό,τι άλλο έχει καταθέσει όπως και μέσα από τις εκεί λογοτεχνικές του αναζητήσεις και εκφράσεις.

Κατά τη δική μου άποψη, πρόκειται για έναν αυθεντικό δημιουργό, που περνάει σε δράση όταν έχει κάτι να πει, όταν κάτι/κάποιος του κάνει το μαγικό κλικ, χωρίς ταμπού, νόρμες, προσποιήσεις ή επιτηδεύσεις… πηγαίος και χειμαρρώδης, γράφει όπως βιώνει και γράφει πάντα με αισιοδοξία, με χαρά και με χιούμορ… δεν επιτρέπει στο γκρίζο να εισχωρήσει στην εργογραφία του, δεν θα βρούμε τίποτα σκοτεινό, μελαγχολικό ή θλιμμένο. Τα προβλήματα, οι σκέψεις, οι διερωτήσεις, τα εναύσματα που πυροδοτούν τον συγγραφέα και τον ποιητή μέσα του αποτυπώνονται από την ευχάριστη όψη τους.

Μηνύματα

Άννας Ζανιδάκη

Άγιες μέρες κι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά, ίσως –ή και σίγουρα– να ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής του, το νόημα που εσωκλείει μέσα του.

Άγιες μέρες και η χαρά ευκολοδιάβατη για μερικά άτομα, μα ίσως –ή και σίγουρα– δυσπρόσιτη για μερικά άλλα.

Νιώθουμε όλοι μας, τη δύναμη που ξεχειλίζει μέσα από αυτές τις μέρες μεν, αλλά την αφήνουμε για μας, χωρίς να θέλουμε ή να επιθυμούμε να τη μοιραστούμε μ' απλοχεριά και κυρίως με εκείνη τη δυνατή θέληση για καλυτέρευση και άλλων συνανθρώπων μας.

Ο τέλειος φόνος

Ο τέλειος φόνος, στο θέατρο Eliart, του Frederick Knott, σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη, με τους Θάνο Καληώρα, Αλεξάνδρα Ούστα, Γιώργο Φρατζεσκάκη, Χρήστο Μάντακα, Παναγιώτη Κατσίκη. Ένα έργο γνωστό από την κινηματογραφική επιτυχία του Άλφρεντ Χίτσκοκ το 1954 με τίτλο Dial M for Murder.

Γυναίκες στο ντιβάνι

Ένα εξαιρετικό βιβλίο είναι το Γυναίκες στο ντιβάνι της Αργυροπούλου Βούλας, που περιέχει στις σελίδες του 24 ιστορίες γυναικών που της αφηγούνται στο ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή. Τρεις από αυτές επιλέχτηκαν για να παρουσιαστούν σε μια παράσταση σε σκηνοθεσία του Σάκη Τσινιάρου που στην σκηνή έχει τον ρόλο του ψυχαναλυτή και της Αλεξάνδρας Χαραλαμπίδου που ερμηνεύει αυτούς τους τρεις συγκλονιστικούς ρόλους. Όλα αυτά στο θέατρο Νous διανύοντας την τρίτη χρονιά παρουσίας αυτού του καταπληκτικού έργου στο ελληνικό θέατρο.

Ένα ποντικάκι για τα Χριστούγεννα

Μικροί μου φίλοι, αν θυμάστε, λίγες ημέρες πριν μιλήσαμε μαζί για το χριστουγεννιάτικο βιβλίο Ένα σκυλάκι για τα Χριστούγεννα. Σήμερα, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε ένα ποντικάκι για τα Χριστούγεννα της συγγραφέως Βάσιας Καραολάνη και είμαι σίγουρη ότι θα το λατρέψετε το ίδιο, ίσως και περισσότερο.

Βρισκόμαστε σε μια χιονισμένη Παραμονή Χριστουγέννων. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσουμε ένα νεαρό αγόρι, τον μικρό Άγγελο, ο οποίος ζει σε ένα όμορφο σπιτάκι με τους γονείς του. Όλοι ετοιμάζονται να στολίσουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους! Ανεβαίνουν στο πατάρι να πάρουν όλα τα χρειαζούμενα και σιγά σιγά ξεκινούν να στολίζουν το δέντρο τους. Τι χαρά!

Μου το είπε ένας άγγελος

Μαρίας Καρυτινού

Ηταν παραμονή Χριστουγέννων και ο ουρανός έλαμπε από ανήσυχα αστέρια που έμοιαζαν να τρέμουν από χαρά. Το χωριό κοιμόταν ήσυχα, σκεπασμένο με μια λεπτή κουβέρτα χιονιού και απ' τα τζάκια ανέβαιναν καπνοί που μύριζαν όνειρα, φύλλα δροσιάς, κανέλα και θαλπωρή. Μόνο η μικρή Αγνή δεν μπορούσε να κοιμηθεί.

Είχε ακουμπήσει το μάγουλό της στο παράθυρο και αγνάντευε το φως που τρεμόπαιζε από το μακρινό καμπαναριό. Από τότε που έφυγε ο παππούς της, τα Χριστούγεννα είχαν χάσει λίγη από τη μαγεία τους.

Κανείς δεν έλεγε πια τις ιστορίες του για αγγέλους που κατέβαιναν τη νύχτα, για τα δέντρα που ψιθύριζαν ευχές ή για τ' αστέρια που έκλαιγαν από χαρά.

Όμως εκείνη τη νύχτα συνέβη κάτι διαφορετικό. Ένα φως απαλό σαν ανάσα γλίστρησε μέσα από τη χαραμάδα του παραθύρου και κύλησε πάνω στα χέρια της. Δεν ήταν σαν το φως του φεγγαριού, γιατί η ζεστασιά του θύμιζε αγκαλιά. Η Αγνή ακούμπησε προσεκτικά την παλάμη της πάνω του και άφησε τα δάχτυλά της να παίξουν για λίγο μαζί του.

Μια απαλή μιλιά χάιδεψε το μάγουλο του κοριτσιού και της ψιθύρισε καλοσυνάτα.

Η επιστροφή της Ευρυδίκης

Το βιβλίο Η επιστροφή της Ευρυδίκης της Ιωάννας Λαδοπούλου-Παπαδοπούλου δεν είναι ένα απλό αφήγημα. Δεν έχει τη φόρμα του κλασικού μυθιστορήματος. Η γλώσσα κυριαρχεί επί της πλοκής. Η Ευρυδίκη εδώ δεν είναι απλώς η μυθική σύζυγος του Ορφέα, που χάνεται στον Κάτω Κόσμο, αλλά μια μορφή που επιστρέφει ως φωνή, ως σώμα, ως αρχέγονη δύναμη της φύσης. Η Ευρυδίκη εδώ, ως σύμβολο της Γαίας, ως μια προσωποποίηση της γυναικείας αρχέγονης δύναμης, μάχεται για αναγέννηση. Η επιστροφή της δεν είναι μόνο ως προς τον Ορφέα, ή ως προς την αγάπη, αλλά κυρίως είναι μια επιστροφή προς την ίδια τη ζωή: στον πυρήνα του έργου, βρίσκεται μια βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση. Εδώ αναδύεται ο έρωτας ως ερώτημα: πώς μπορεί ο έρωτας να επιβιώσει μέσα σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η παρακμή; Η γλώσσα είναι γεμάτη από συμβολισμούς, μεταφορές και ποιητικές εικόνες. Ο έρωτας δεν είναι ρομαντική συνθήκη, αλλά δύναμη αγωνιώδης, σχεδόν πολεμική. Δεν χαρίζεται. Μάχεται, αντιστέκεται, απαιτεί. Αυτή η προσέγγιση δίνει στο έργο μια ένταση που θυμίζει δραματικό μονόλογο, σκηνή αρχαίας τραγωδίας. Το έργο είναι βαθιά οικολογικό με τον δικό του τρόπο. Δεν μιλάει για τη φύση με όρους περιβαλλοντικού ακτιβισμού, αλλά την αναδεικνύει ως τον ίδιο τον ιστό της ζωής. Η Ευρυδίκη ως Γαία, ως δέντρο, ως χώμα, ως ρίζα, θυμίζει ότι χωρίς επανασύνδεση με τη φύση η αγάπη καταντάει άδεια έννοια. Η κοινωνία της αγάπης, που οραματίζεται η συγγραφέας, δεν είναι ιδεολογικό κατασκεύασμα αλλά μια ποιητική ενατένιση, μια αίσθηση ότι μόνο αν αγαπήσουμε ξανά τον κόσμο ολόκληρο μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά τον άνθρωπο δίπλα μας.

Ο καρυοθραύστης

Μικροί μου φίλοι, πριν αρχίσω να σας παρουσιάσω την ιστορία του καρυοθραύστη, θα ήθελα να ενημερώσω ότι είναι ένα από τα πιο αγαπημένα χριστουγεννιάτικα παραμύθια του κόσμου και ο πρώτος του τίτλος ήταν Ο καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικιών. Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη χριστουγεννιάτικη διάθεση, πολύ χορό και φυσικά αγάπη.

Δεν θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία. Ελάτε παρέα να ταξιδέψουμε σε μια διαφορετική παραμονή Χριστουγέννων, να χορέψουμε, να διασκεδάσουμε, να πάρουμε μέρος σε μια μάχη και αφού ολοκληρώσουμε την ιστορία, να χαραχτεί στο πρόσωπό μας ένα όμορφο και πλατύ χαμόγελο!

Μπουάνα

Το Μπουάνα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, δεν είναι απλώς ένα καλογραμμένο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά μια προσεγμένη προσέγγιση που συναντά τη μνήμη, τη βιωματική αφήγηση και την ερευνητική ματιά της πολλά υποσχόμενης Βαλερί Αγγέλου.

Η συγγραφέας κατορθώνει, με εμφανές σεβασμό προς το ιστορικό παρελθόν και με αγάπη προς τους ανθρώπους που έζησαν τα σκοτεινά γεγονότα της εποχής, να δημιουργήσει ένα έργο που λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα σε δύο κόσμους, του τότε και του τώρα. Έτσι, η Αγγέλου, πλέκει επιδέξια την καταπίεση και τη δύναμη της επιβίωσης, την αποδημία και την προσδοκία για μια νέα ζωή σε μια ιστορία που μιλά στην ψυχή και συγκινεί.