Το ταβάνι στο χιόνι

Αναρωτιέμαι, ο οδηγός εκείνου του αυτοκινήτου που τράκαρε τους πρωταγωνιστές στα «Δύο φεγγάρια», τι απέγινε και ποιος να ήταν. Ή ο αντίπαλος μποξέρ, που μίλησε μόνο με ένα χαρτάκι, όπου είχε γράψει δύο λόγια προς τον ήρωά μας. Τι να είχε περάσει στη ζωή του και πώς να ήταν η μέρα του λίγο πριν τον αγώνα; Ή ο μαθητής που δεν ρώτησε ποτέ τίποτα τον δάσκαλο με τον παροξυσμό και την οργή, και που καθόταν σε μια θέση πλάι στον συμμαθητή τη στιγμή που ρωτούσε για την ελπίδα, ενώ εκείνος έμεινε πάντα σιωπηλός, χωρίς, τελικά, ποτέ να τον γνωρίσουμε. Και, τι ανησυχίες να είχαν εκείνα τα κορίτσια, για τα οποία μάθαμε μονάχα το πέρασμά τους από την πισίνα;

Τα ανάποδα Χριστούγεννα του Λεωνίδα

Δεν ξέρω αν σας το είπα, μα όλος ο Δεκέμβριος είναι αφιερωμένος σε εσάς μικρά μου ξωτικά! Έχω επιλέξει όμορφα, διασκεδαστικά, τρυφερά και γεμάτα χρυσόσκονη βιβλία για να σας παρουσιάσω και είμαι σίγουρη ότι κάποια από αυτά θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον για να τα αναζητήσετε και να τα κάνετε δικά σας.

Εχθρός του λαού

Ένα μνημειώδες έργο του Χένρικ Ίψεν που έχει παιχθεί σε πάρα πολλές εκδοχές τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Φυσικά πρόκειται για το Εχθρός του λαού, ένα έργο που επιδεικνύει την ανθρώπινη κοινωνία και τον τρόπο που η εκάστοτε εξουσία την χειρίζεται, φτιάχνοντας εικονικούς εχθρούς ανθρώπους που επιζητούν την αλήθεια.

Γαλήνη

Άννας Ζανιδάκη

Μακάρι να μαθαίναμε όλοι μας να λειτουργούσαμε με εφόδια της ψυχής μας τα καλούδια. Μακάρι να μην εξαναγκαζόμασταν να υποδυθούμε ρόλους και να μην είμαστε εμείς οι κομπάρσοι της ζωής μας, παρά όπως θα 'πρεπε, σαν τους ατόφιους πρωταγωνιστές της ζωής – πρέπει να 'χουμε τη δική μας πεποίθηση για τα καλύτερα.

Αυτά που κάποια στιγμή θα έρθουν και που δεν λησμονούμε, να ακυρώσουμε παλιά συμβόλαια και να τα επαναπροσδιοριστούμε μ' εκείνες τις συντεταγμένες. Αυτές που θα κάνουν τον κόσμο μας να ανθίζει όπως παλιά, παρά να μαραζώνει και να διευθύνει τις κοινωνικές του προβολές μέσα από της αχαριστίας τα μετερίζια και να επιβάλλει εκείνες τις διαταγές, που θα κάνουν χαρούμενους μόνο τους εγωιστές και τους προβεβλημένους «υφάλους» της ίδιας μας της νοοτροπίας.

Μακάρι να επιτευχθεί και να ευεργετηθεί η ψυχή μας από τα καλά στοιχεία του εαυτού μας και να συνδιαλλαχθεί με τις συναλλαγές εκείνες που θα 'ναι σε θέση να διαπραγματευθεί η κοινωνικότητα την ευαισθησία, παρά να συνοψίζονται μηνύματα με κραυγαλέες αντιθέσεις και διαθέσεις, προθέσεις αντιδιαστολής, κατευνασμένων ηχοχρωμάτων ζωής.

Οι πέντε καλύτεροι στίχοι έναρξης από τραγούδια των Wilco

Όπως ένα σπουδαίο βιβλίο, έτσι και ένα σπουδαίο τραγούδι χρειάζεται έναν σπουδαίο εναρκτήριο στίχο. Κάτι που να σε κάνει να θες να μάθεις την υπόλοιπη ιστορία ή να στήνει το «σκηνικό» χωρίς να αποκαλύπτει αμέσως τα πάντα. Και ο Jeff Tweedy, ο τραγουδιστής των Wilco, είναι κάποιος που το γνωρίζει αυτό καλύτερα από τον καθένα, κι όμως παραμένει ένας από τους πιο υποτιμημένους τραγουδοποιούς της γενιάς του. Ξέρει πως μια εναρκτήρια φράση πρέπει να σε δελεάσει και να σε προσκαλέσει μέσα, να τραβήξει την προσοχή του πιο περίεργου κομματιού του μυαλού σου. Πρέπει να σε σταματήσει από αυτό που κάνεις, ώστε το τραγούδι να μπορέσει να σε οδηγήσει στον δικό του δρόμο. Από εκεί και πέρα, για να γίνει πραγματικά σπουδαίο, το τραγούδι πρέπει όχι μόνο να έχει έναν σπουδαίο πρώτο στίχο, αλλά να είναι γεμάτο «άγκυρες» – κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τον Jeff Tweedy τόσο καλό συγγραφέα στίχων. Δεν ικανοποιείται ποτέ με μια μόνο ατάκα-διαμάντι όταν μπορεί να γράψει ένα ολόκληρο τραγούδι γεμάτο από αυτές.

Η Ξένια Μουστάκα Με το χέρι στην καρδιά

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Ξένια Μουστάκα: Η ιδέα ήταν πάντα εκεί, όπως και η ποίηση. Ανθολογήθηκαν ποιήματα που είχαν γραφτεί τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Ξ.Μ.: Πρόκειται για ποιήματα που γράφτηκαν σε κλειστούς χώρους, με λίγο φως, μετά από μέρες δύσκολες.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Ξ.Μ.: Ένα ποίημα δεν έχει χρόνο, έχω τη γνώμη, αλλά έχει τη μοναδική ιδιότητα να λικνίζεται, να συστέλλεται και να διαστέλλεται, να μικραίνει, να μεγαλώνει, καθώς το κοιτάς και το ξανακοιτάς και μπαίνεις στο παιχνίδι του. Έχει μια ζωή, έναν χρόνο αφ' εαυτού του.

Ήλιος με δόντια

Ήλιος με δόντια, στο θέατρο Μπέλλος, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη, σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη, με τους Παναγιώτη Εξαρχέα, Γιάννη Λεάκο.

Θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία, μια γλυκόπικρη ιστορία ζωής, της ζωής του Κωνσταντή που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο φρούριο της Χίου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Μία φορά

Νεφέλης Πηγή

Μία φορά και έναν καιρό

ήταν κορίτσι στο γιαλό

και περπατούσε πάνω στον αφρό

και τα ξανθά της τα μαλλιά κυμάτιζαν σαν τη χαρά

Τα γαλάζια της τα μάτια ήταν δύο μικρά βοτσαλάκια

Το αποτύπωμα

Το αποτύπωμα, στο θέατρο Calderone, σε μια ιδέα της Φένιας Αποστόλου η οποία έκανε και τη σκηνοθεσία. Ερμηνεύει η Γαβριέλλα Ανυφαντάκη.

Από το προπατορικό αμάρτημα, όπου ο Αδάμ και η Εύα,  παρακούοντας την εντολή του Θεού,  έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, το μήλο, του καλού και του κακού, με αποτέλεσμα να διωχθούν από τον Κήπο της Εδέμ, η γυναίκα μπήκε στο στόχαστρο ως η κύρια υπαίτια αυτού του γεγονότος αφού εκείνη έπεισε τον σύντροφό της να φάνε το μήλο. Όλη της η ζωή από εκεί και έπειτα θα ήταν μια συνεχής μάχη για την επιβίωση, αφού με τον ιδρώτα του προσώπου της θα έβγαζε τα προς το ζην και με πόνο κοιλίας θα έφερνε στον κόσμο τα παιδιά της.

Ορέστης Μακρής

Ο Ορέστης Μακρής γεννήθηκε το 1899 στην Χαλκίδα και πραγματοποίησε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1925 με τον θίασο της Ροζαλίας Νίκα, στην οπερέτα Τρεις αγάπες. Υπήρξε από τους σημαντικότερους ηθοποιούς που πέρασαν από την επιθεώρηση, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στο θέατρο ως τενόρος. Δάσκαλός του υπήρξε ο κορυφαίος της οπερέτας Ιωάννης Παπαϊωάννου. Η αμεσότητα που διέθετε σε συνδυασμό με το αυστηρό του ύφος, τον έκαναν να βγάζει το αστείο με σοβαρότητα.