Ράφτης κυριών

Ένα έργο από τα πρώτα που έγραψε, σε νεαρή ηλικία, ο Ζορζ Φεντώ, ένας μεγάλος δημιουργός της κωμωδίας, με τίτλο Ράφτης κυριών που η πορεία του θυμίζει πολύ τη λογική του Μολιέρου στην κωμωδία και την σάτιρα συγκεκριμένων χαρακτήρων που έχουν σχέση με την πολιτική, τη θρησκεία και κυρίως την ηθική, που κάποιοι υποκρίνονται ότι υπάρχει κρυμμένοι κυριολεκτικά πίσω από το δάκτυλό τους. Έτσι, ο μεγάλος Μολιέρος και ο Φεντώ έχουν την ειρωνική διάθεση να υψώσουν αυτό το μεσαίο δάκτυλο ψηλά, μέσα από κωμωδίες του παραλόγου, που επιχειρούν επιτυχημένα την σάτιρα, αποφεύγοντας προσβολές έτσι ώστε να είναι πιο εύκολα «χωνευτό» σε οποιονδήποτε.

Η σιωπή της μοναξιάς

Μαρίας Καρυτινού

Έμεινα να κοιτάζω τ' αστέρια

να στάζουν πάνω στη γη.

Κι 'ταν σα να 'πεφτε η απουσία σου

με πόνο, ως ισχνή αχλή.

*****************************

Τα χέρια μου άδειασαν χωρίς εσένα,

κι όμως ακόμη πονούν,

σα να κρατούν την ψυχή μου

που πέθανε μες στη σιωπή.

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, στο θέατρο Εν Αθήναις. Μία παράσταση βασισμένη σε αληθινά γεγονότα από τη νουβέλα του Horace McCoy, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά. Η μετάφραση και η διασκευή έγινε από τον Μάνο Αντωνιάδη και τον Δημήτρη Καρατζιά. Παίζουν: Νίκος Ιωαννίδης, Γιώργος Σεϊταρίδης, Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, Ορνέλα Λούτη, Δήμητρα Κολλά, Νικόλας Μπράβος, Στέφανος Κακαβούλης, Σωτήρης Μεντζέλος, Αντώνης Αντωνίου, Χριστίνα Σαμπανίκου, Θάνος Κρομμύδας, Αγάπη Παπαθανασιάδου, Όλγα Θανασιά, Ευάγγελος Ανδρέας Εμμανουήλ, Αλεξάνδρα Γαϊδατζή, Παρασκευή Αλίρη, Γιάννα Σταυράκη.

Το 1929 ξέσπασε το Κραχ στην Αμερική. Οι τράπεζες πτώχευσαν με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους. Επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, εργοστάσια έκλεισαν, ο κόσμος έμεινε άνεργος. Μην μπορώντας να ανταπεξέλθει, μην έχοντας χρήματα αλλά και πού την κεφαλήν κλίνει, αναγκάστηκε να λάβει μέρος σε μαραθώνιους χορού, διεκδικώντας το χρηματικό έπαθλο, εξασφαλίζοντας δωρεάν στέγη και τροφή. Όσοι σταθούν πιο τυχεροί, ίσως κάνουν καριέρα στον κινηματογράφο, αν καταφέρουν να επιλεχθούν από παραγωγούς κι άτομα του καλλιτεχνικού στερεώματος τα οποία παρακολουθούν καθημερινά αυτούς τους αγώνες.

Χρώματα ψυχής...

Ευαγγελίας Αλιβιζάτου

Ονειρεύομαι η ζωή

να είναι στα χρώματα

της ψυχής μου.

Ενώνω το γαλάζιο

το λευκό της θάλασσας,

του ουρανού.

Ουρλιάζει το μυαλό μου

για να διώξει τους λεκέδες σου.

Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Ναι, είναι η μεγάλη αγάπη που δέχτηκα σαν ήμουν στα πρώτα χρόνια της ζωής μου από μια άγνωστη οικογένεια και με ανέθρεψαν ώστε να είμαι πάντα ο εαυτός μου ακριβώς γιατί με δέχτηκαν όπως ήμουν όταν δεν με κατάφερναν οι δικοί μου. Πώς να προσποιηθώ και να ρυθμίζω συναισθηματικές συμπεριφορές όταν εκείνοι οι ξένοι με αγαπούσαν απροσποίητα, πώς να δεχτώ τα δασκαλέματα συγγενών και οικείων πως πρέπει να προσαρμόζομαι, να σκύβω το κεφάλι, να συμβιβάζομαι, να εξυπηρετώ το συμφέρον μου γιατί κανένας δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από μένα τον ίδιο! Πώς να μην ασχολούμαι με τους άλλους όταν από κάποιους από αυτούς βρήκα αναγνώριση, αποδοχή, υποστήριξη και θαλπωρή; Κομμουνιστής είναι αυτός που συναντά τον εαυτό του στους ξένους, τους διαφορετικούς, όταν ολοκληρώνεται δια μέσου αυτών, όταν βρίσκει τον εαυτό του σε συναρτήσεις με τους άλλους παρά σε μια ταυτότητα με το εγώ του, όταν αυτό που δένει όλους τους ανθρώπους, γνωστούς κι άγνωστους, μακρινούς και κοντινούς, ανοίκειους και δικούς μας, σφυρηλατεί την προσωπικότητά του. Το περιεχόμενο της ύπαρξής μας δεν είναι τα στοιχεία της ταυτότητάς μας αλλά τα αόρατα αποτυπώματα των πράξεών μας στην αύρα μας. Ναι, αυτό που ενεργούμε, ακόμα κι αν το κρύβουμε, δεν το δηλώνουμε, εντούτοις, το εκπέμπουμε. Δεν έχει νόημα τι σκεπτόμαστε, σε τι πιστεύουμε, τι λέμε μα τι πράττουμε, πώς και γιατί δρούμε, όχι υποθετικά, θεωρητικά, κουβεντιάζοντας στην ομήγυρη καθισμένοι άνετα σε μια πολυθρόνα, όχι, όχι, μα όταν το ασυνείδητο εκπέμπει τα μηνύματα την στιγμή της δράσης, γιατί τότε και μόνο τότε ο στόχος, η αιτιολόγηση και ο τρόπος κυριολεκτικά φανερώνονται, και μετά το πέρας καθώς το βίωμα έχει καταγραφεί στα πολλαπλά επίπεδα της σωματότητάς μας,

Η Ελλάδα Κράλλη και το Προς ομοίωσιν: Η Ερημούπολη των ονείρων, μέρος 1ο

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Ελλάδα Κράλλη: Η ιδέα για το «Προς ομοίωσιν: Η Ερημούπολη των ονείρων, μέρος 1ο» ήρθε πριν από δέκα χρόνια όταν είχα απορήσει αν μπορεί ένας άνθρωπος να ταξιδέψει με κάποιον τρόπο στον χρόνο για να συναντήσει τον εαυτό του. Αυτό ωρίμασε και η ιδέα εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά από τον τρόπο που είχα σκεφτεί αρχικά. Με ξάφνιασε με θαυμάσιο τρόπο και δεν έχω μετανιώσει για την τροπή της υπόθεσης που αποφάσισα να ακολουθήσω.

Merry Christmas

Στεφανίας Τσουκαλίδου

Φορούσα εκείνον τον κόκκινο σκούφο με το λευκό γουνάκι, τον εορταστικό. Έπρεπε να τον φοράμε όλοι στη βάρδια την τελευταία βδομάδα. Κάθε τόσο ξυνόμουν κάτω από τα μαλλιά, είχα πάθει μια μεγάλη αλλεργία από το συνθετικό, έτσι όπως ίδρωνα πάνω από την ψηστιέρα.

Είχαμε κόσμο, αν και παραμονή Χριστουγέννων. Μα δεν έχουν σπίτια να φάνε, εδώ στο μπεργκεράδικο βρήκαν; θύμωνα. Είχα κάτι νεύρα, χρονιάρες μέρες, δεν μιλιόμουν. Άφησα τον μικρό με πυρετό στη μάνα μου. «Μια κουταλιά της σούπας Παναντόλ» της είπα «κάθε τέσσερις ώρες, και μόλις ιδρώνει, θα τον αλλάζεις. Κι αν χρειαστεί, αν ανεβάσει πάνω από 39, κάτω από το ντους». «Μα θα πουντιάσει» μου λέει. «Κάνε αυτό που σου λέω και δεν θα πουντιάσει». Αυτή η γυναίκα δεν καταλαβαίνει Xριστό. Τη Χριστίνα την άφησα στην αδελφή μου, από πάνω, μην κολλήσει τη γρίπη του μικρού. Κι είναι η γιορτή της αύριο, το κοριτσάκι μου. Έτσι, κάθε μέρα «πακέτα» τα κάνω, μ' ένα σακίδιο στην πλάτη το καθένα, κι έξω απ' την πόρτα. Σαν τα γυφτάκια, πότε δω και πότε κει. Μου λέει η μάνα μου να σταματήσω τη δουλειά. Πώς να τη σταματήσω από τότε που μας άφησε ο προκομμένος μόνο με τα χρέη του, να τον θυμόμαστε; Ο άθλιος, ο τζογαδόρος. Να πιάνει χρυσάφι και χώμα να γίνεται. Τον έχω ένα άχτι. Μου ήθελε και γκόμενα το ρεμάλι. Την τύχη της έκανε μαζί του κι αυτή. Μια απ' τα Σελήνια, δουλεύει σουπερμάρκετ, εκεί θα τη γνώρισε. Τρομερός στο φλερτ, α, αυτό του το αναγνωρίζω. Κάτι λόγια… Πού τα μάθαινε όλα αυτά τα λόγια; Ή ήταν απ' το φυσικό του, δεν ξέρω. Κάτι γλύκες και φιοριτούρες, και να κάνει σαν τζέντλεμαν, ποιος τώρα, ο απατεώνας. Έτσι θα τη θάμπωσε κι αυτήν και τυφλώθηκε όπως εγώ.

Πεζοπορία στις Νεφέλες

Τον Γιώργο Καριώτη τον γνωρίσαμε μέσα από την ποιητική του διαβάζοντας τις συλλογές Χιονισμένος μαυροπίνακας, Άνυδρη θάλασσα, Ευτελή τιμαλφή, Άπροικα χαλκώματα και όσοι διαβάζουμε koukidaki.gr μέσα από τις αρθρογραφίες, κριτικογραφίες, εμπειρίες του και ό,τι άλλο έχει καταθέσει όπως και μέσα από τις εκεί λογοτεχνικές του αναζητήσεις και εκφράσεις.

Κατά τη δική μου άποψη, πρόκειται για έναν αυθεντικό δημιουργό, που περνάει σε δράση όταν έχει κάτι να πει, όταν κάτι/κάποιος του κάνει το μαγικό κλικ, χωρίς ταμπού, νόρμες, προσποιήσεις ή επιτηδεύσεις… πηγαίος και χειμαρρώδης, γράφει όπως βιώνει και γράφει πάντα με αισιοδοξία, με χαρά και με χιούμορ… δεν επιτρέπει στο γκρίζο να εισχωρήσει στην εργογραφία του, δεν θα βρούμε τίποτα σκοτεινό, μελαγχολικό ή θλιμμένο. Τα προβλήματα, οι σκέψεις, οι διερωτήσεις, τα εναύσματα που πυροδοτούν τον συγγραφέα και τον ποιητή μέσα του αποτυπώνονται από την ευχάριστη όψη τους.

Ένα ποντικάκι για τα Χριστούγεννα

Μικροί μου φίλοι, αν θυμάστε, λίγες ημέρες πριν μιλήσαμε μαζί για το χριστουγεννιάτικο βιβλίο Ένα σκυλάκι για τα Χριστούγεννα. Σήμερα, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε ένα ποντικάκι για τα Χριστούγεννα της συγγραφέως Βάσιας Καραολάνη και είμαι σίγουρη ότι θα το λατρέψετε το ίδιο, ίσως και περισσότερο.

Βρισκόμαστε σε μια χιονισμένη Παραμονή Χριστουγέννων. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσουμε ένα νεαρό αγόρι, τον μικρό Άγγελο, ο οποίος ζει σε ένα όμορφο σπιτάκι με τους γονείς του. Όλοι ετοιμάζονται να στολίσουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους! Ανεβαίνουν στο πατάρι να πάρουν όλα τα χρειαζούμενα και σιγά σιγά ξεκινούν να στολίζουν το δέντρο τους. Τι χαρά!

Μηνύματα

Άννας Ζανιδάκη

Άγιες μέρες κι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά, ίσως –ή και σίγουρα– να ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής του, το νόημα που εσωκλείει μέσα του.

Άγιες μέρες και η χαρά ευκολοδιάβατη για μερικά άτομα, μα ίσως –ή και σίγουρα– δυσπρόσιτη για μερικά άλλα.

Νιώθουμε όλοι μας, τη δύναμη που ξεχειλίζει μέσα από αυτές τις μέρες μεν, αλλά την αφήνουμε για μας, χωρίς να θέλουμε ή να επιθυμούμε να τη μοιραστούμε μ' απλοχεριά και κυρίως με εκείνη τη δυνατή θέληση για καλυτέρευση και άλλων συνανθρώπων μας.