Α QUANTUM ScHOsT

Ένας εξαιρετικός χώρος για να παρακολουθήσει κάνεις κλασική μουσική είναι ο χώρος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού, που φιλοξενεί εξαιρετικές παρουσιάσεις έργων. Αυτή τη φορά παρακολούθησα δύο εμπνευσμένες σολίστ που είναι και παλιές γνώριμες από έναν διαγωνισμό του Ππανεπιστημίου όπου διακρίθηκαν, την Αλεξάνδρα Κομνηνού στο πιάνο και την Ίρις Λουκά στο βιολί και στη βιόλα, να συμπράττουν μαζί προσφέροντας στο κοινό δύο σονάτες από τις πιο γνωστές του Σοστακόβιτς. Μάλιστα η δεύτερη αποτελεί και το κύκνειο άσμα του συνθέτη.

Χαμένη άνοιξη

Χαμένη άνοιξη, στο θέατρο Πορεία, σε κείμενο Στρατή Τσίρκα και σκηνοθεσία Βαλάντη Φράγκου.

Οι ηθοποιοί Ελένη Ζαραφίδου, Άρης Λιάσκος, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Δημήτρης Πασσάς, Γιούλη Τσαγκαράκη, Συμεών Τσακίρης επί 140 λεπτά κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας και μας εξιστόρησαν τα Ιουλιανά, που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στις 15/07/1965.

Η ακαδημαϊκή μεγαλοπρέπεια του Ζακ-Λουί Νταβίντ

Ο Ζακ-Λουί Νταβίντ [Jacques-Louis David] γεννήθηκε στο Παρίσι το 1748. Σπούδασε για ένα διάστημα στη Ιταλία. Αφού έλαβε υποτροφία της Ακαδημίας για την Ρώμη μελέτησε τα έργα δασκάλων του 17ου αιώνα όπως ο Πουσέν, ο Καραβάτζιο και οι Καράτσι, τους ζωγράφους της Αναγέννησης, όπως ο Ραφαήλ και ήρθε σε επαφή με τους μεγάλους παραδοσιακούς Ιταλούς συγγραφείς και ποιητές. Η ιδιοφυΐα του αναγνωρίστηκε νωρίς. Τον Ιούλιο του 1780 επέστρεψε στο Παρίσι και ο βασιλιάς του παραχώρησε διαμονή στο Λούβρο, ένα πολυπόθητο προνόμιο ακόμα και μεγάλων καλλιτεχνών. Όταν ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, ο Νταβίντ υπήρξε θερμός υποστηρικτής της, φίλος του Ροβεσπιέρου και μέλος της Λέσχης Ιακωβίνων. Ενώ άλλοι έφευγαν από τη χώρα για νέες και μεγαλύτερες ευκαιρίες, έμεινε πίσω για να βοηθήσει στην καταστροφή της παλιάς τάξης και ψήφισε στην Εθνική Συνέλευση θετικά για την εκτέλεση του Λουδοβίκου του 16ου.

Η τέχνη στην εκπαίδευση

Τα τελευταία χρόνια αποτυπώνεται μια αυξανόμενη πεποίθηση για τη δύναμη της τέχνης να επιφέρει την επιθυμητή αλλαγή στα σχολεία, στις ζωές μαθητών και εκπαιδευτικών (Miller & Bogatova, 2018). Η συμμετοχή στις τέχνες στο πλαίσιο του σχολείου προωθεί την ανάπτυξη μιας σειράς γνωστικών και κοινωνικών ικανοτήτων και ενός ευρέως φάσματος δεξιοτήτων, που μεταβιβάζονται έμμεσα ή άμεσα στα υπόλοιπα μαθήματα, με θετικό αντίκτυπο στη συνολική προσωπική επιτυχία. Οι τέχνες πρέπει να είναι κεντρικές στην εκπαίδευση, κάνουν το σχολείο ελκυστικότερο και έχουν τη δύναμη να μεταμορφώσουν τις ζωές μαθητών και εκπαιδευτικών. Είναι μάλιστα τόσο ουσιαστικές για την ανάπτυξη και την κατανόηση του ανθρώπινου πολιτισμού, ώστε καμία εκπαίδευση χωρίς αυτές να μην θεωρείται πλήρης (Wakeford, 2004).

Η επίλυση προβλημάτων, η κριτική και δημιουργική σκέψη, η ενίσχυση της καινοτομίας, της δημιουργικότητας και του επιχειρηματικού πνεύματος, η ικανότητα δράσης πέρα από τα κλειστά όρια μιας συγκεκριμένης ειδικότητας έχουν στενά συνδεθεί με τις τέχνες. Σε διεθνές επίπεδο, ερευνητές και ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως η εκπαίδευση στην τέχνη αποφέρει οφέλη που τα άλλα μαθήματα δεν μπορούν να προσφέρουν, ενώ η συνεχιζόμενη περιθωριοποίησή της στα σχολεία εμποδίζει τα παιδιά να αποκτήσουν μια ευρεία και ολιστική εκπαίδευση. Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα έχει την ευθύνη να δημιουργήσει άτομα με φαντασία, δημιουργικότητα και επιχειρηματικότητα (Reyes & Gopinathan, 2015), ικανότητες που είναι απαραίτητες για την κοινωνία της γνώσης.

Ηλίας Δεστούνης

Ο Ηλίας Δεστούνης υπήρξε από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, που αν και ερμήνευε σχεδόν πάντα μικρούς σε έκταση ρόλους, εντούτοις με το ταλέντο του και το πάθος του για την τέχνη του κατάφερνε πάντα να κερδίζει τις εντυπώσεις από τις σκηνικές του εμφανίσεις, όσο σύντομες και αν ήταν αυτές.

Ξεκίνησε την πλούσια και ενδιαφέρουσα θεατρική του διαδρομή στο ελεύθερο θέατρο και αργότερα στο Εθνικό Θέατρο, όπου εκεί κατέθεσε κάποιες από τις ωριμότητας σκηνικές του αναδημιουργίες που έμειναν αξέχαστες τις δεκαετίες του '30 και του '40. Είχε αναμετρηθεί με πολλούς ρόλους και κατάφερνε πάντα να ξεχωρίζει στο θεατρικό σανίδι.

Το γελαστό παιδί

Σταυρούλας Δεκούλου

Το διαμέρισμα στη Σπυρίδωνος Τρικούπη ήταν παλιό, τρίτου ορόφου, με υγρασία στους τοίχους και μωσαϊκό στο πάτωμα που είχε σπάσει σε πολλά σημεία. Στο σαλόνι υπήρχε ένας καναπές με ξεφτισμένα καλύμματα, ένα ξύλινο τραπέζι γεμάτο χαρτιά, μπογιές και αποτσίγαρα, κι ένα πικάπ που έπαιζε ασταμάτητα δίσκους του Μίκη Θεοδωράκη. Από το ανοιχτό παράθυρο έμπαινε ο αέρας του Νοέμβρη, γεμάτος καπνό από τα μαγκάλια της γειτονιάς και μια παράξενη ανησυχία που βάραινε τα Εξάρχεια εκείνες τις μέρες.

Εκτροφείο τεράτων

Μπορεί μία νύχτα να γεννήσει τέρατα; Το σκοτάδι της νύχτας μπορεί να φαντάζει φοβιστικό αλλά τα τέρατα δημιουργούνται από εμάς τους ίδιους. Είναι ανάμεσά μας, είναι κάποιοι από εμάς, ίσως είμαστε κι εμείς και δεν το ξέρουμε.

Η νέα παράσταση στον Μικρό Κεραμεικό φαντάζει επικίνδυνη, φαντάζει πολύπλοκη αφού περιγράφει μία ιστορία θρίλερ για μία άνοδο που δεν σταματά πουθενά. Γίνεται τρόπος ζωής. Γίνεται η ίδια ζωή. Η ζωή που μετατρέπει τον άνθρωπο σε μηχάνημα, που χάνει την ηθική του, τα ιδανικά του, τον ανθρωπισμό του.

Άσπρο μαύρο

Άσπρο μαύρο στο θέατρο Επί Κολωνώ, του Cormac McCarthy, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου. Παίζει ο ίδιος μαζί με τον Ζερόμ Καλούτα.

Ένα πολύ σοβαρό θέμα, θρησκεία και πίστη στον Θεό. Δύσκολο ως προς την προσέγγισή του λόγω των διαφορετικών απόψεων, αντιλήψεων, πεποιθήσεων και προκαταλήψεων.