Διάλογος με τον ΠεσσόαΑπέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας
Γιάννη Σμίχελη
Ποιητή ακούω τα λόγια της ανησυχίας σου να χορεύουν μια ξέφρενη σιωπή, μια σιγή απέναντι στο ανθρώπινο είδος όλο αποστροφή, και απεγνωσμένη προσπάθεια για διαφυγή από την νόρμα μιας χυδαίας καθολικότητας των ανθρώπων σε ένα παράλληλο σύμπαν, ενός ξύπνιου ονείρου που ενώ συνυπάρχει με την ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι παρά η απελπισία, η άρνηση της φρικαλεότητας, που αναπόφευκτα δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο σαν μια διαρκή αυτοακύρωση ασκητικού περιεχομένου, που αντί για κάποιο θεό αναζητά το τίποτα ως ανυπαρξία δίχως φαντασία, εν δυνάμει, σκοτεινή ύλη, άπειρα ενδεχόμενα, ούτε καν ως αναπνοή, ακόμα και ως θάνατο, σαν ένα τίποτα που κοιτά τον άνθρωπο από απόσταση, αντλεί ερεθίσματα για μια προσωρινή παρατήρηση δίχως κανένα περιεκτικό παγιωμένο περιεχόμενο, αλλά ως επιβεβαίωση της κενότητας του τίποτα που συνεχίζει να κατευθύνεται αιωνίως ζωντανό στο τίποτα. Σαν μια σχετικότητα που ρέει ανάξια για να μείνει και μια κουκκίδα άδεια να πασχίζει να μείνει άδεια εσαεί για να επιβεβαιώνει ότι αξίζει να είναι άδεια.