Ένας καθρέφτης

Είδα τον Καθρέφτη της Σαμ Χόλκροφτ στο Space Baby, αφού παρευρέθηκα στην επίσημη της παράστασης, και απόλαυσα το απίστευτο αυτό έργο που «μιλάει» πολλαπλά αφού, πέρα από τους συμβολισμούς και το κοινωνικό του μήνυμα, πέρα από τον σχολιασμό του και τον ανθρώπινο παράγοντα, πέρα από τους ξεκάθαρους, ανάγλυφους χαρακτήρες που διαθέτει, το έργο αυτό διαθέτει και πλοκή με συνεχείς εξελίξεις και ανατροπές.

Λουλού: Μια αληθινή ιστορία

Όσοι διαθέτουν κατοικίδιο μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα τα ζώα αλλά και τη σχέση που είναι σε θέση να αναπτύξουν με τους ανθρώπους. Πολλοί κάνουν λόγο για μια αγάπη άδολη, μια αγάπη με περίσσεια ανιδιοτέλεια, μια αγάπη που πλημμυρίζει τις ζωές τους. Οι σκύλοι δε είναι τα κατοικίδια με αγνά και φιλικά αισθήματα που ποτέ δεν ξεχνούν όλα όσα ένας άνθρωπος τους προσφέρει. Το δέσιμό τους με τον άνθρωπο είναι μοναδικό, είναι δυνατό και μπορεί να αλλάξει τη ζωή και τη ψυχολογία του ανθρώπου σε βαθμό που κανείς δεν φαντάζεται.

To Bobby: Όταν η Joan Baez τραγούδησε για τον χαμένο έρωτα

Πέντε φορές είδα την ταινία A Complete Unknown, που αφορά στα πρώτα χρόνια του Bob Dylan στη Νέα Υόρκη (1962-1966), και πέντε φορές δυνάμωσε η αγάπη μου για την Joan Baez. Όταν έπαιζα στα διάφορα μπαράκια (Ονειροδρόμιο, Blue Note, La Minore, Εν Κρυπτώ κ.α.) τα τραγούδια του Bobby, έπαιζα ανάμεσα σ' αυτά και το Diamonds and Rust της Joannie. Της τηλεφώνησε λοιπόν κάποια στιγμή ο Dylan, στα τέλη του 1974, για να την προσκαλέσει να λάβει μέρος στην Rolling Thunder Revue περιοδεία του, και με αφορμή αυτό το τηλεφώνημα, η Joannie έγραψε το Diamonds and Rust (1975). Πριν όμως λάβει μέρος στην περιοδεία (1975) είχε ήδη γράψει άλλο ένα τραγούδι για τον Dylan. Το τραγούδι To Bobby, αποτυπώνει τον σιωπηλό πόνο του αποχωρισμού, μια τελευταία, τρυφερή νότα σε μια ιστορία αγάπης που είχε φτάσει στο τέλος της.

Κάψε το σενάριο

Ξεκινάω λίγο αλλοπρόσαλλα για την παράσταση που είδα στο θέατρο Ακροπόλ. Το Κάψε το σενάριο είναι από τους πιο γνωστούς τίτλους αφού έχει παιχθεί 800 φορές και βάλε. Πραγματικά ο Δημήτρης Μακαλιάς δεν είχε δει ότι του είχα γράψει σχετικώς (το ιμέιλ μου είχε πάει στα σπαμ) και μόλις σήμερα το μεσημέρι είδα ότι μου έχει στείλει πρόσκληση. Είπα σιγά να μην το χάσω αυτό και πήγα! Εντέλει, έκανα εξαιρετικά!

Μεταλλάξεις

Χρήστου Ντικμπασάνη

Νιώθω υποχείριο των άστρων

που με καθηλώνουν

σε μια πορεία ανοδική

Επιτρέπουν στα όνειρά μου

να βυθίζονται στη μεσοαστρική σκόνη,

Στο πέτρινο πεζούλι

Γιώργου Αλεξανδρή

Καθισμένοι εκεί στο πέτρινο πεζούλι,

καταφύγαμε στην ευπρέπεια της σιωπής,

συνομολογήσαμε το κενό της αναμονής

και οι ατέλειωτες ώρες της σύναξης και της σπουδής

Οι άθλιοι

Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, γραμμένο από τον μεγάλο Γάλλο συγγραφέα Βίκτορ Ουγκό, με τίτλο Οι άθλιοι, διανύει τη δεύτερή του χρόνια επιτυχίας φιλοξενουμένο από το πανέμορφο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Ένα μνημειώδες έργο, που περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου, από την αρχή της πορείας του μέχρι το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης, και χρειάστηκε 17 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί αυτό το αριστούργημα –τελικά ολοκληρώθηκε στα 60 του χρόνια– όμως διανύει συνεχή παρουσία στα θέατρα όλου του κόσμου εδώ και 160 χρόνια – ίσως λίγο παραπάνω.

Στοιχειωμένη

Ελένης Καλαντζή

Χιλιάδες καλοκαίρια

πάνω από το σώμα μου

πέρασαν

σαν παιδί φώναζα στη θάλασσα

νόμιζα ότι τα κύματα μου πήραν μακριά

κάτι που αγάπησα