Η κατσαρίδα Κ.

Μια αναρχική κωμωδία, πολύ διαφορετική από το σύνηθες και μάλιστα σε μονόλογο, είναι Η κατσαρίδα Κ. Όχι, δεν είναι του Κάφκα. Είναι μια ευφυής δημιουργία του Μάριου Ιορδάνου, που έχει αναλάβει και την σκηνοθεσία, και της Σοφίας Καζαντζιάν που ερμηνεύει στην σκηνή. Ναι, έχει πάρει υλικό από την Κατσαρίδα του Κάφκα για να προχωρήσει την κλασική ιστορία ένα βήμα παρακάτω. Μπα, κι αυτό λάθος ακούγεται. Όχι ένα βήμα, μα πολλά, αφού όλος ο Κάφκα θα περάσει μπροστά μας αφού η δικιά τους Κατσαρίδα Κ., σε ένα παραλήρημα αυτογνωσίας, αναφέρεται στΗ μεταμόρφωση, στΗ δίκη, στον Πύργο, στον Καλλιτέχνη της πείνας, στο Γράμμα στον πατέρα, στα Γράμματα στη Μιλένα – όλα έργα του μεγάλου Τσέχου συγγραφέα.

Το μικρό ταρανδάκι

Μια πραγματική ιστορία που φαίνεται απίστευτη όμως δεν είναι καθόλου επειδή, εν τέλει, όλα μπορούν να συμβούν.

Το Baby Reideer (Το μικρό ταρανδάκι) είναι ένα έργο του Richard Gadd που έγραψε για την ιστορία που του επηρέασε για 6 χρόνια τη ζωή του και αποφάσισε να την κοινοποιήσει παντού ανεβάζοντας στη σκηνή του Fringe festival του Εδιμβούργου την ιστορία καταδίωξής του από μια επιμονή stalker, την Μάρθα. Ο θεατρικός μονόλογος έγινε τεράστια επιτυχία, ο Gadd έγινε ένας διάσημος κωμικός, που αργότερα έπαιξε και στο Netflix τον εαυτό του στην σειρά που έκανε μεγάλη επιτυχία και στο συνδρομητικό κανάλι.

Προσδοκίες

Έλενας Λιάτου

Όνειρα μαζεύεις, σε χρυσό πουγκί

τα στοιβάζεις. Με αγάπη τα ταΐζεις

κι ελπίδα να θεριέψουν, να γιγαντωθούν

μια μέρα, ζωή να πάρουν.

Προσδοκίες τρέφεις για στιγμές φωτεινές,

λουσμένες από του ήλιου τις αχτίδες.

Τα καλύτερα τραγούδια των Clash ήταν όλα διασκευές;

Είχα μια συζήτηση πρόσφατα για τους Clash (μία από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες) και με ρώτησαν, εάν τα καλύτερά τους τραγούδια ήταν όλα διασκευές. Όχι, φυσικά και όχι απάντησα. Με τίποτα. Πέρα όμως από την ευκαιρία για ένα άρθρο που μου έδωσαν με αυτή την ερώτηση, αυτή ήταν μία σύντομη, στεγνή και κατηγορηματική απάντηση, γιατί, πολύ απλά, τραγούδια όπως τα Guns of Brixton, Complete Control, London Calling, Janie Jones και (White Man In) Hammersmith Palais είναι όλα πρωτότυπα και είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου της εξαιρετικής δισκογραφίας των Clash.

Αν κοιτάξει κανείς λίγο βαθύτερα, θα δει κάτι πραγματικά αξιοσημείωτο: οι διασκευές των Clash, στην πραγματικότητα, στέκονται επάξια δίπλα στα αυθεντικά τους κομμάτια. Αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικό στην αρχή – μιλάμε για ένα συγκρότημα τόσο σπουδαίο, που από θρύλοι του punk έγιναν μια από τις πιο σημαντικές μπάντες στην ιστορία του rock. Όμως ας δούμε λίγο το ρεπερτόριό τους.

Ο κόσμος του Νιλ Σάιμον

Από τους πολυγραφότατους θεατρικούς συγγραφείς και σεναριογράφους, ο Νιλ Σάιμον γεννήθηκε το 1927 στην Νέα Υόρκη και φοίτησε στην Σχολή καλών τεχνών του Πανεπιστημίου.

Η εργογραφία του ξεκινάει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, γράφοντας μικρές κωμικές σκηνές για το ραδιόφωνο. Το πρώτο του έργο με τίτλο Παίξε την τρομπέτα σου ανέβηκε το 1961 από το θέατρο Άτκινσον του Μπροντγουέι. Στο αμέσως επόμενο διάστημα, κερδίζει την κοινωνική καταξίωση ως ένας από τους επιφανέστερους θεατρικούς συγγραφείς της Νέας Υόρκης αλλά και όλου του κόσμου. Το 1963 γράφει την εμβληματική του κωμωδία Ξυπόλυτοι στο πάρκο και το 1965 το πιο πολυπαιγμένο ίσως από τα έργα του, το Παράξενο ζευγάρι. Θα γράψει και το Sweet Charity που θα γνωρίσει και αυτό την μεγάλη επιτυχία.

Το τανγκό των χαμένων ονείρων

Το τανγκό των χαμένων ονείρων στο θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής του Λάκη Παπάζογλου με την ομάδα Θεατρείς.

Ο Έκτορας αναπολεί στιγμές της ζωής του από τα φοιτητικά του χρόνια όταν που έπινε τζιν με τόνικ στο μπαρ Κόκκινος ιπποπόταμος με τον τότε δεσμό του, τη Βέρα, μέχρι σήμερα που είναι εσώκλειστος σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη δουλεύοντας για να επιβιώσει.

Ο φιλάργυρος

Γνωρίσαμε τις περιπέτειες του Αρπαγκόν, του απίστευτου τσιγκούνη του Μολιέρου στο κλασικό Φιλάργυρος που είναι ένα από τα καλύτερά του έργα που, για μία ακόμα φορά, σατιρίζει, με μοναδικό τρόπο, τις διαφορές ιδιοτροπίες των ανθρώπων, με χιούμορ αλλά και πολλά μηνύματα. Ένα έργο που έχει μεταφραστεί και παιχθεί σε όλες τις αίθουσες ανά τον κόσμο και στην κλασική μεταφορά αλλά και στην προσαρμοσμένη για παιδιά που όμως δεν χάνει την ουσία της.

Αρχαίο δράμα και ξένοι ηθοποιοί

Η κάθε χώρα έχει έναν τουλάχιστον συγγραφέα που είναι απόλυτα ταυτισμένη με αυτόν. Η Αγγλία τον Σαίξπηρ, η Γαλλία τον Μολιέρο, η Αμερική τον Τενεσί Ουίλιαμς, η Ισπανία τον Λόπε ντε Βέγκα, η Πολωνία τον Σλάβομιρ Μρόζεκ, η Ρωσία τον Τσέχωφ και η Ελλάδα τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Πέρα από τις υποκριτικές δυνατότητες των ηθοποιών, υπάρχει και η οικειότητα της ίδιας χώρας, της ίδιας γλώσσας, της ίδιας νοοτροπίας. Είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε τον ποιητή του οποίου είμαστε απόγονοι της χώρας του και της ίδιας λογικής. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει κανέναν ηθοποιό να ερμηνεύει ρόλους από το παγκόσμιο δραματολόγιο, ανεξαρτήτως εθνικότητας κ.ο.κ.