Μία πολύ ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή είναι το Θέατρο δημοκρατίας του Βασίλη Ν. Πη, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το βιβλίο, χωρισμένο σε δύο μέρη που ονομάζονται πράξεις, θυμίζει όντως θεατρικό κείμενο και θέατρο. Εκτός από κυριολεκτικό δε διαβάζεται και ως μεταφορά ή αλληγορία, αν το «κοιτάξει» κανείς βαθύτερα σε ένα δεύτερο επίπεδο, μη επιδερμικό.
Η φύση πρωτοστατεί στην αγνότερή της μορφή: δέντρα, θάλασσα, βουνά... όμως το σύνολο είναι γήινο και υπεργήινο μαζί. Στις δύο του πράξεις, τις Φωνές φθινοπωρινού δάσους και τις Φωνές της θάλασσας, ο ποιητής αναφέρεται σε ποικίλες οντότητες (βροχή, ελάφι, θάλασσα, χελώνα, δάσος...) για να καταλήξει πως η λογοτεχνία καταθέτει ερωτήματα, δεν δίνει απαντήσεις... Στο μεταξύ όμως, έχει δώσει πνοή κι ανθρώπινη διάσταση σε στοιχεία και πλάσματα της φύσης, δηλαδή κανονική φωνή, κι αφού έχει δηλώσει για τον εαυτό του πως είναι μια Φωνή που ψάχνει μια ήσυχη γωνιά να κοιμηθεί. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως ο κόσμος, με ό,τι περιέχει και όπως δομείται, αποτελεί έναν καμβά δόμησης για τον δημιουργό και πως άπαντα μπορούν να μιλούν ή είναι ικανά να μιλήσουν.
Ο ίδιος μιλάει για τον χρόνο (που φεύγει) αναρωτώμενος πού και πώς ξοδεύεται ενώ απασχολείται με την επικαιρότητα και τα δελτία ειδήσεων (πόλεμος Ουκρανίας - Ρωσίας, σιδηροδρομικό ατύχημα Τεμπών, Covid-19...). Μιλάει για την απώλεια και υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, δίνοντας παράλληλα και το μέγεθος του ανθρώπου μπροστά στο άπειρο.
Επικρατεί η λέξη κουράστηκα ταυτόχρονα με διάφορα άλλα πράγματα, που επαναλαμβάνονται εδώ κι εκεί, δίνοντας το ηχόχρωμα αλλά και μία συνέχεια από τη μια σελίδα στην άλλη, ενώνοντας τελικά όλη την έκταση σε ένα ενιαίο έργο. Στις σημειώσεις του διαβάζουμε χαρακτηριστικά: Κουράστηκα να περπατώ στο δάσος. Με αυτό το συνθηματικό, επαναλαμβανόμενο μοτίβο, προσπάθησα να χαρτογραφήσω τ' αποτυπώματα που άφησε πίσω της η οικονομική κρίση, η πανδημία, η κλιματική αλλαγή, οι πόλεμοι, αλλά και να καταγραφούν τα τραύματα, τόσο τα προσωπικά όσο και τα συλλογικά, σε μια ποιητική σύνθεση με μία ενότητα ύφους.
Κουράστηκα να περπατώ σ' αυτήν τη χώραΕίναι καιρός να λογαριάσουμε τα χρόνια μαςΚαι να μιλήσουμε με την ψυχή μας σαν να πίναμε νερόΓιατί αύριο μπορεί και να 'ναι αργά, χωρίς να μπορούμεΝα πούμε πλέον τα δικά μας λόγια, προχθέςΈνα ποίημα μ' έγραψε στα παλιά του τα παπούτσιαΚαι τράβηξε για τη θάλασσα όπως οι νεογέννητες χελώνες
Φυσικά, θυμάμαι Τα νησιά Ι: Ραψωδίες κλιματικής αλλαγής του ίδιου, που επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, όπου προβλέπει το δυσοίωνο προσδοκώντας όμως στο καλύτερο και όπου το φως έχει μέγιστη σημειολογία ενώ είχα «δει» –τότε– πίσω από τα νησιά της γενιές των ανθρώπων και τις εποχές.
Ξηρά και θάλασσα, γη και νερό προχωρούν τη συνθήκη και προσφέρουν στο τέλος ένα βιβλίο που έχει νόημα, έχει βάθος, έχει χαρακτήρα, ύφος, ουσία και –το πιο σημαντικό, αν θέλετε– έχει και ενδιαφέρον. Μέσα από συμβολισμούς ολοκληρώνεται ένα λογοτεχνικό ταξίδι προσδιορισμού αλλά και δύναμης, αφού από μας εξαρτάται το φως που ξεκουμπώνει / Την αυγή και μπαίνει στις φλέβες μας.
Έτσι επιστρέφω στο ποίημά σου όπως επιστρέφω στην παραλία / Όπου με γέννησ' η μάνα μου
Ο Βασίλης Ν. Πης γεννήθηκε στην Κω το 1963. Μετά τις ημιτελείς σπουδές του στην Ιταλία, επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάζεται στον Δήμο της Κω. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, στη γαλλική L' Humanité, στην εφημερίδα Νέον Φως της ελληνικής κοινότητας Καΐρου, στην Εφημερίδα των Συντακτών, στα λογοτεχνικά περιοδικά Περίπλους, Έκφραση Λόγου και Τέχνης, Νησίδες, καθώς και στα ηλεκτρονικά περιοδικά Χάρτης, Ποιείν, Fractal, Staxtes και Lifo. Το Θέατρο δημοκρατίας είναι η όγδοη ποιητική συλλογή του.
