Πώς μπορεί κάποιος να υποκύψει στην ψυχολογική βία; Ποια νοσηρή προσωπικότητα καθοδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ψυχολογικά τραύματα; Μήπως, όμως, απλά να πρόκειται για την αρχή μιας φαντασίωσης που φαίνεται να καταλήγει στην τρέλα;
Από την πένα του Πάτρικ Χάμιλτον ένα έντονο ψυχολογικό θρίλερ που επηρέασε τόσο ώστε ο τίτλος του –Gaslight, στα ελληνικά το φως του γκαζιού– να ορίσει έναν νέο ψυχολογικό όρο – Gaslighting.
Το θέατρο Βικτώρια, που φιλοξενεί αυτό το έργο, είναι ένας χώρος με ιδιαίτερη διακόσμηση. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Παπαδογιάννης, που συνεχίζει μετά από το εξαιρετικό Οι αρουραίοι σε άλλη μια επιτυχία, προσφέρει μια παράσταση που σίγουρα θα θυμόμαστε για καιρό, σε ένα έργο που έχει κατακτήσει το κοινό και έχει δώσει κι ένα Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου στην Ίνγκριντ Μπέρκμαν.
Η ιστορία ξεκινά στο ομιχλώδες Λονδίνο όπου ζει το ζευγάρι Τζακ και Μπέλα Μάνινγκαμ, σε μια κατοικία που έχει ένα παρελθόν βίας και φόνου από ένα μυστηριώδες έγκλημα. Μαζί τους και οι υπηρέτριές τους Νάνσι και Ελίζαμπεθ. Η βαριά ατμόσφαιρα του σπιτιού, σταδιακά, κάνει την εμφάνισή της στην Μπέλα (κυρίως όταν λείπει ο Τζακ) με περίεργους θορύβους κι αντικείμενα που χάνονται και ξαναβρίσκονται και το τρεμόπαιγμα του γκαζιού που την κάνει να νιώθει ότι τρελαίνεται, όπως κάποτε η μητέρα της, με το μυαλό της να της παίζει μια φαντασία που στα μάτια της είναι αλήθεια. Ένας μυστηριώδης άνδρας θα ανατρέψει τα δεδομένα για την Μπέλα και τον Τζακ. Είναι πλάνη ή ο απώτερος σκοπός του Τζακ είναι να παγιδεύσει την σύζυγό του;
Μια υπέροχη παράσταση με εντυπωσιακές ερμηνείες από έναν θίασο που την απογειώνει στην σκηνή, με τρόπο συναρπαστικό, μια ιστορία που μας ανατριχιάζει από τον κυνικό, υπολογιστικό σκοπό εκείνου που δεν σταματά μέχρι να εκπληρώσει το έργο του.
Ο Γιάννης Παπαδογιάννης ερμηνεύει τον Τζακ με μια ξεχωριστή γοητεία: ψυχρό και απολογιστικό προσφέροντας στο κοινό ακόμα μια υπέροχη ερμηνεία, που θα συζητηθεί. Η Αθήνα Ασημάκη μας προσφέρει μια Μπέλα που μας μεταφέρει τον φόβο της και την αμφισβήτηση της πραγματικότητας και δημιουργεί ταύτιση με το εξαιρετικό παίξιμό της. Πολύ καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, σε έναν θίασο που ξέρει τι κάνει κάθε στιγμή και δημιουργεί ένα μυστήριο από την αρχή ως το τέλος περίτεχνα.
Το φως του γκαζιού είναι δικαιωματικά μια παράσταση που επηρέασε τους ψυχολόγους και άφησε το όνομά της στην τέχνη της χειραγώγησης καταλυτικά.
Ο Γιάννης Παπαδογιάννης σκηνοθετεί υπέροχα μια άριστη παράσταση, με την αμέριστη βοήθεια από τον πολύ καλό και δομημένο θίασο. Υπέροχα τα σκηνικά, ο σωστός φωτισμός αλλά και η επιλογή της κατάλληλης μουσικής που συνοδεύει άρτια στην σκηνή την ιστορία.
Το θρίλερ στα καλύτερά του, επιδιώκει ουσιαστικά να βάλει τον θεατή μέσα στην υπόθεση και την ψυχολογία το έργου και το πετυχαίνει με εξαιρετική άνεση. Η φαντασία και η πραγματικότητα συγκρούονται με έναν αριστοτεχνικό τρόπο κάνοντας πολλούς από τους θεατές να ταυτιστούν με κάποιο τρόπο από το μυστήριο που διημιουργείται στην σκηνή του θεάτρου Βικτώρια.
Από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει φέτος και μια απαραίτητη πρόταση στο θεατρόφιλο κοινό που οφείλει να εντάξει στο πρόγραμμά του.
Ευχαριστω τη φίλη μου –πια– Νταίζη Λεμπέση, ως υπεύθυνη επικοινωνίας, για τις όμορφες παραστάσεις που παρακολούθησα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
