Διαβάζοντας την ιαματική ιστορία πίσω από τις Δεκαέξι καταβυθίσεις της Δέσποινας Νάσσου, μια νουβέλα που κυκλοφόρησε από τις ποιοτικές εκδόσεις Συρτάρι, διερωτώμαι ποιον, άραγε, γιατρεύει η συγγραφέας ή η ηρωίδα της: την ίδια ή τον αναγνώστη;!
Πρόκειται για ένα παραμύθι για μεγάλους και παράλληλα για μια αληθινή ιστορία κατάδυσης και ανάδυσης. Αν υπάρχει ο όρος αληθινό παραμύθι, παρά την αντίθεση, τότε αυτό το πεζογράφημα αποτελεί έναν άξιο εκπρόσωπο.
Πρόκειται για την ιστορία μιας ελαφίνας και, αν και έχω υποστηρίξει στο παρελθόν πως οι άνθρωποι σε ένα παραμύθι είναι καλά μοντέλα για τα παιδιά, το Δάσος, το Ελάφι, η Κουκουβάγια και όλα τα άλλα πλάσματα, που συναντάμε εδώ, δομούν μια τέλεια αλληγορική ιστορία σε ένα παραμύθι μεγάλων το οποίο ωστόσο δεν εξαιρεί τα παιδιά –μην σας πω ότι τα επιβάλλει κιόλας αφού έχει μεγάλο νόημα να διαβαστεί από ή σε παιδιά.
Το βιβλίο είναι γεμάτο από διδάγματα και πραγματεύεται ζητήματα όπως η αυτοεκτίμηση, ο φύλακας-άγγελος, η ενσυναίσθηση, η αγάπη (γενικότερα αλλά και ειδικότερα η αγάπη για τον εαυτό μας), η αλληλοβοήθεια κ.ά. Παράλληλα, η κατάδυση ως τα τρίσβαθα οδηγεί στην ενδοσκόπηση που με τη σειρά της οδηγεί στον αυτοπροσδιορισμό, τον απολογισμό, την αντιμετώπιση, την επούλωση κ.ο.κ. ώσπου να αναδυθείς και πάλι, νέος και σοφότερος.
Ο πόνος, η αγωνία, ο αγώνας, η ανακούφιση, η λύτρωση, το ιαματικό κλάμα... η διάσωση, εντέλει, που διαφοροποιείται από τη θεραπεία, η αυτοπροστασία και η αυτοεκτίμηση... πολλές υφές που όλες μαζί αποτελούν μια ιστορία γήινη, δοτική και πλημμυρισμένη από συναίσθημα... κι ένα τέλος, που στη δική μας περίπτωση είναι μια αρχή.
Να βρίσκεις το δικό σου Νερό! Απίστευτος θησαυρός!
Διαβάζεται με μια ανάσα κυριολεκτικά και δημιουργεί φόρτιση που μένει ως απόηχος για καιρό. Το δε λεξιλόγιο όπου σημειώνεται η σημειολογία πίσω από το Ελάφι, την Κουκουβάγια κ.ο.κ. είναι ιδιαίτερα χρηστό.
