Ο αγαπημένος συγγραφέας μυθοπλασιών –κατά ευρεία ομολογία, πολλών φιλαναγνωστών που έχω συναναστραφεί– «αναμετριέται» με τον στίχο και το μικροπεζογράφημα εκδίδοντας μία συλλογή που, πιθανότατα, αποτελεί το πιο προσωπικό του βιβλίο ως σήμερα. Ο Γιάννης Φιλιππίδης στρέφει τη γραφίδα προς τον εαυτό του και ολοφάνερα προσφέρει στιγμές της ζωής του, μοιράζεται μνήμες –καλές και κακές– σε/με αυτό το βιβλίο του, Τα χρόνια της υπερέντασης, που κυκλοφόρησε από την Άνεμος εκδοτική.
Στο πιο βιωματικό του πόνημα παραμένει εξιστορικός, διηγηματικός, παρά τη συμπυκνωμένη φόρμα και κλασικότροπος· εννοώντας ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι μοντερνισμοί, τα καινόφερτα και οι καινοτυπίες όσο η ουσία των έργων του τα οποία, ακριβώς επειδή υποκινούνται από τη μνήμη και έρχονται από περασμένες δεκαετίες, κουβαλάνε μαζί και μια παλιακή αύρα άλλης εποχής που συμπληρώνει άριστα τη νοσταλγική του διάθεση.
Τον απασχολεί ο χρόνος: που περνά, όσα πέρασαν, οι άνθρωποι που πέρασαν κ.ο.κ. αλλά και οι σχέσεις: η σχέση του με τους άλλους, οι άλλοι σε συνάρτηση με εκείνον κ.λπ. Έτσι, λέξεις όπως μνήμη, ανάμνηση και αναπόληση στιγματίζουν όλο το βιβλίο όμως παράλληλα με τις δικές του, τις ατομικές του μνήμες, παρακολουθεί την ειδησεογραφία, πυροδοτείται από εκείνη και σχολιάζει την κοινωνία και την πολιτεία. Βλέπει τα προβλήματα και τις δυστοπίες, τις μαύρες γραμμές και τις παθογένειες.. μα, στο εν κατακλείδι, παραμένει αισιόδοξος για το μέλλον και οραματίζεται. Οι δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει ή εξακολουθεί, σε προσωπικό επίπεδο, δεν λείπουν και φυσικά δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν θέματα όπως ο πόλεμος, η πανδημία κ.ά. Σχετικά με την πανδημία, μου άρεσε ένας υποδόριος παραλληλισμός που κάνει μιλώντας για τις μάσκες: αυτές της προφύλαξης αλλά και τις άλλες, τις μεταφορικές. Μου άρεσε που γίνεται και προτρεπτικός, που ωθεί τον αναγνώστη του (ο οποίος, με την ευκαιρία, είναι δεδομένος από τη γέννηση των έργων αυτών) προς τη σωστή κατεύθυνση, προς το καλό, το γόνιμο κ.ο.κ.
Δύσκολο θέμα πάντα η επιβίωση.Σταματήστε να μιλάτε για άσχετα, επανασυντονιστείτε στα σημαντικά.Κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί· να απολυμανθεί εκ νέου το απόλυτο χάος. [...] Από μας φυσικά.
Συμβουλευτικός, προστακτικός (αλλά με ευγένεια) και προβληματισμένος, ο δημιουργός θέτει τις προτάσεις του για έναν καλύτερο κόσμο. Η σύγχρονη εποχή καυτηριάζεται και ο θυμός του είναι παρόν, μαζί με τον πόνο του.
Πέρα όμως από τις έγνοιες αυτές, συναντάμε κι άλλους άξονες, όπως τον σύντροφό του, που δικαίως κατέχει ένα μεγάλο κομμάτι της δημιουργικότητας, τις ανθρώπινες απώλειες και τη γειτονιά του· τη δική του Κυψέλη, όπως λέει, ενώ σε σχέση με τη διαδικτυακή εποχή που ζούμε, αφήνει εντέχνως το σχόλιό του περιλαμβάνοντας σε μερικούς στίχους ένα από τα πιο καίρια ζητήματα που παρατηρούμε: τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματική μας ζωή και την ηλεκτρονική.
δύο εαυτούς· / ένας είναι ο ψηφιακός, / ο φωτεινός, ο βελτιωμένος, ο εκτιθέμενος / κι ο άλλος είναι αυτός που τραβάει / την κουρτίνα στ' αδιάκριτα.
Μ' αρέσει που υποστηρίζει στο απόλυτο τις επιλογές του... σε τόπους, υλικά αγαθά, ανθρώπους, αποφάσεις.. σε όλα! Ώριμος και συνειδητοποιημένος, και παρά τις όποιες αντιξοότητες, λάθη, δυσκολίες ή έγνοιες, αναγνωρίζει στον εαυτό του έναν άνθρωπο που κατάφερε να επιλέξει βάσει επιθυμίας και όχι ανάγκης, βάσει προτίμησης και όχι εξαναγκασμού, βάσει πάθους και όχι συμβιβασμού... κι αν κάποια στιγμή η «συνταγή» δεν βγήκε στο ιδανικό, ε, δεν έχει και τόση σημασία. Τα σημαντικά είναι άλλα και σε αυτά δεν έχει μετανιώσει. Μεγάλο πράγμα τούτη η κατάκτηση.
Δεν χρειάζομαι την ύλη πια. / Όλα είναι καταγεγραμμένα στην ψυχή.
Από το Έτσι απλά συμβαίνουν όλα ως τον Απρίλη που στάθηκε αλήτης και από το Κωδικός ελευθερία έως τΗ μυρωδιά σου στα σεντόνια μου έχω πολλά να θυμάμαι από την πένα του. Χτύπα το φίδι στο κεφάλι, Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων, Είχε λιακάδα σήμερα κ.ά. γραφές του Γιάννη Φιλιππίδη.
Ο επίλογος της συλλογής έχει ένα σχολιαστικό έργο για τον αναγνώστη ή τον μη αναγνώστη του (θυμηθείτε που έγραψα παραπάνω ότι ο αναγνώστης είναι δεδομένος σε αυτά τα κείμενα) που, κατά τη γνώμη μου, είναι και λίγο τολμηρό, είναι και λίγο «έξω από το κουτί».
Γλυκός, γήινος, σχολιαστής, καυστικός, θυμωμένος ή αναπολώντας όμορφες στιγμές, ο Γιάννης Φιλιππίδης μάς δίνει το πιο βιογραφικό του βιβλίο. Στο τέλος, σκέφτομαι ότι ίσως ο τίτλος να αναφέρεται στα πιο έντονα χρόνια, εκείνα της νιότης με την ορμή, την τόλμη και τη δυναμική της.
Κάποιες φορές σε συμβουλεύουν / οι προσωπικές σου σιωπές / και η μοναξιά.
Μια όμορφη παρέα και ένας γόνιμος αντίκτυπος.
