Του Ιγνάθιο δελ Μοράλ και της Μαργαρίτα Σάντσεθ είναι αυτό το εξαιρετικό και διδακτικό έργο που έχει αναλάβει τη μετάφραση η Μαρία Χατζηεμμανουήλ και την σκηνοθεσία η Μαριτίνα Πάσσαρη. Μία σκηνοθέτης που είναι από τα πιο καλά στελέχη του θεάτρου σε ό,τι κι αν έχει ασχοληθεί, είτε ως συγγραφέας, είτε ως ηθοποιός ή ως σκηνοθέτης, ενώ έχει διδάξει υποκριτική στο Εθνικό Θέατρο. Πολλά μπορείς να γράψεις για την Μαριτίνα και πάλι θα λείπουν και αλλά τόσα.
Αυτή τη φορά την απολαύσαμε στην σκηνή μαζί με την Μαρία-Ελένη Μακρή ως ένα εξαιρετικό ντουέτο που παρουσιάζει μια πραγματικότητα που κανείς μας δεν θέλει να γνωρίσει.
Δύο μεγάλες γυναίκες που έχουν δυο γιους που δεν βλέπουν. Η Χούλια προσέχει την Τερέζα που σταδιακά χάνει τη μνήμη της. Η αγάπη που στερούνται τα τελευταία χρόνια ενώ αναμένουν έστω ένα τηλέφωνο ζώντας με τις αναμνήσεις τους. Για την Τερέζα, ο γιος της δεν επικοινωνεί διότι θεωρεί ότι η μητέρα του δεν είναι πια εκεί και η Χούλια που δεν ξέρει σε τι έφταιξε για να μην επικοινωνεί με τον γιο της. Αυτοί θα φύγουν και αυτές θα μείνουν μαζί να αντιμετωπίσουν τη ζωή που τελειώνει, στηρίζοντας η μία την άλλη καθώς συνεχίζουν να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Δυστυχώς, η κατάληξη δεν μπορεί να είναι παρά μόνο τραγική.
Ένα φλέγον θέμα με την άνοια και την αντιμετώπιση από τους οικείους τους. Αλήθεια, δεν έχει τίποτα μέσα του αυτός ή αυτή που πάσχει από άνοια; Μήπως ξυπνάνε από τον υποχρεωτικό λήθαργο και αναζητούν τους αγαπημένους τους; Μήπως χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για να αφήνουν τους ανθρώπους που δεν μπορούν να προσφέρουν πια, μόνους στο τέλος της πορείας τους;
Όλα αυτά με καυστικό, ειλικρινή και ζεστό τρόπο παρουσιάζουν έξοχα οι δύο ηθοποιοί που μας κάνουν να γελάμε αλλά και να συγκινηθούμε. Αυτό που πρέπει να δουν όλοι όσοι ξεχνούν τους δικούς τους σαν να είναι εγκαταλειμμένα, παλιά αυτοκίνητα σε μια μάνδρα που αναμένουν απλά την καταστροφή τους. Όμως οι άνθρωποι δεν είναι μηχανήματα για να τους κάνουν απόσυρση και μάλιστα στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους που έχουν ανάγκη τους ανθρώπους τους.
Και αν θυμούνται ή όχι, αυτό δεν το ξέρει επακριβώς ούτε η επιστήμη, οπότε τα συμπεράσματα είναι δικά μας. Και εάν αναρωτιόμαστε εάν μας αφορά, αρκεί να πάμε μια βόλτα από οποιοδήποτε γηροκομείο για να δούμε την εγκατάλειψη και την τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής.
Δεν μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας όσο και εάν προσποιούμαστε ότι δεν ξέρουμε. Όμως ξέρουμε. Αφύπνιση και προσπάθεια να γίνουμε πιο άνθρωποι, είναι αυτό που μας λέει η παράσταση.
Δεν θα σταματήσω να ευχαριστώ την Νταίζη Λεμπέση, που επιτέλους γνώρισα από κοντά, με τις υπέροχες παραστάσεις που έχω δει με την ίδια ως υπεύθυνη επικοινωνίας.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Μαργαρίτα ΣάντσεθΜετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία, δραματουργία: Μαριτίνα Πάσσαρη
Σκηνικά, φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Πρωτότυπη μουσική, ηχητικό περιβάλλον: Στάθης Ιωάννου
Κίνηση: Αλίκη Καζούρη
Βοηθός σκηνοθέτη: Λένα Μπαμπασάκη
Βοηθός παραγωγής: Έφη Ψυχογιού
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση
Επιστημονική συνεργάτης: Ευριδίκη Κραβαρίτη
Social Media: Eλένη Βαζάκα
Παίζουν: Μαρία-Ελένη Μακρή, Μαριτίνα Πάσσαρη
