Το σημερινό βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό με σταθμούς το Κιρκιντζέ, την Κρήτη, αλλά και το χωριό Παλαιός Άγιος Παντελεήμονας στους πρόποδες του Ολύμπου. Μια ιστορία, που κρατά τις ρίζες της στο μακρινό παρελθόν, θα μας ταξιδέψει μέσα από το πέλαγος του Αιγαίου, που η Μικρασιατική Καταστροφή θα το βάψει με άλικα και ανεξίτηλα χρώματα, και θα μας ξεβράσει στον Όλυμπο, εκεί που θα γραφτεί και το τέλος της ιστορίας. Ήρωες που πέρασαν στη λήθη, μίση που κρατούν χρόνια και επόμενες γενιές που αναζητούν τη λύτρωση από τα δεσμά του παρελθόντος, είναι λίγα από τα όσα μας περιμένουν στις σελίδες του βιβλίου.
Τα πρόσωπα, που καταγράφονται στο βιβλίο, είναι πολλά. Άλλα κομβικής σημασίας, άλλα όχι. Όλα μαζί αποτελούν ένα συνονθύλευμα, μια μικρογραφία που αδημονεί να μας ταξιδέψει.
Η Ρόδη είναι κόρη της βαριά άρρωστης Σοφίας και εγγονή της δυναμικής Γιαννούλας. Έχει αδερφή τη μικρή Μαρία και διαθέτει το χάρισμα να «βλέπει». Με ολόλευκη επιδερμίδα και μαύρα μαλλιά, χωρίς φίλες και έναν πατέρα που πολεμά στο μέτωπο, η Ρόδη πορεύεται στη ζωή που η μοίρα τής έχει χαράξει.
Η αλαφροΐσκιωτη Ρόδη από τη Σμύρνη θα βρεθεί απρόσμενα στην αφιλόξενη Ελλάδα και οι απόγονοί της, χρόνια αργότερα, θα πάρουν από τα χέρια της τη σκυτάλη και θα συνεχίσουν να γράφουν τη δική τους ιστορία, ενόσω η μεστή δική της οδεύσει προς το τέλος.
Θα διαβάσουμε για τον γάμο του Λεωνίδα, για τον Τούρκο Σελίμ, που ορέγεται μια όμορφη κυρά, για την άτακτη φυγή στο Κιρκιντζέ, για τον Μανώλη, που ξεστομίζει μια δεσμευτική πρόταση παρά το νεαρό της ηλικίας του, για το μικρό αθάμι, που περνά από γυναίκα σε γυναίκα και από γενιά σε γενιά, αλλά και για ένα παλιό ευαγγέλιο που στέκει αμετακίνητο στη θέση του.
Η ιστορία θα μας μεταφέρει από το 1922 στο 2024 και ξανά πίσω, θα μας γνωρίζει τα πρόσωπά της και θα μας τροφοδοτεί αγωνία και πόνο. Ένα ρήγμα στα σκαλιά του Αϊ-Λιά, η Έμμα, που πάσχει από αμνησία, υπνοβατεί και ακούει φωνές μέσα στο κεφάλι της, ο γαλανομάτης ξανθός και ψηλός Παύλος, που προσπαθεί να την προστατέψει με κάθε κόστος, ο Ροδιανός, πρώην χειρουργός που πλέον δραστηριοποιείται στα κρασιά, αλλά και ένας αδίστακτος και αδυσώπητος άνδρας που ακούει στο όνομα Ανδρόνικος Δράκος, αναμοχλεύονται από την πένα της Γεωργίας Κακαλοπούλου και αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στις σελίδες του βιβλίου.
Θα παλέψουμε. Όσο έχουμε χέρια και ανάσα στο στήθος, θα παλέψουμε.
Η προσφυγιά και οι δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, τα αίσχη που συντελούνται στα μικρασιατικά χώματα, το μίσος που έχει ποτίσει την καρδιά των Τούρκων, το ξεσάλωμα των Τσετών που δεν έχει έλεος, η ανθρώπινη ψυχή που αναζητά καταφύγιο και αγάπη σε έναν ξένο τόπο, συγγενείς που χάθηκαν λίγο πριν μπουν στα πολυπόθητα πλοία, άλλοι που άφησαν την τελευταία τους πνοή χωρίς να δουν την ελευθερία και η αξιοπρέπεια που πασχίζει να κρατηθεί ψηλά με όποιο κόστος, βάφουν τις λέξεις με θλίψη, με προσμονή, με αγωνίες και δάκρυα.
Φρίκη, δίψα για αίμα, αδηφάγο μίσος, απάνθρωπα αίσχη, ανείπωτος πόνος, λυσσαλέα εκδίκηση, το τέρας της προσφυγιάς, η λαοθάλασσα των κατατρεγμένων και δαρμένων και τα πλοία που ταξιδεύουν μακριά πια από την αιματοβαμμένη Σμύρνη, μεταφέρουν ανθρώπους με συναισθήματα στις αποσκευές τους και με εικόνες χαραγμένες στη μνήμη τους που ποτέ δεν θα ξεχάσουν.
Το όνομα Ορχάν, που επικρατεί στην τάξη των μαφιόζων, μια φατριά εγκλήματος σαν άλλοτε Λερναία Ύδρα, μια Μάρθα που έκρυψε βαθιά μέσα της το όνομα Μπαχάρ, μαχαίρια που κόβουν λαρύγγια χωρίς δισταγμό, ένα λαγούμι που θα κρύψει μέσα του δυο ξύλινες θήκες με λίρες και μια άγρια καταδίωξη που θα στερήσει από τα νύχια του Ιμπραήμ το πολυπόθητο θήραμα, δεν αφήνουν περιθώριο στον αναγνώστη να λοξοδρομήσει από τις σελίδες του βιβλίου, ούτε μια στιγμή.
Η ικανότητα να βλέπεις και να ακούς πράγματα ενώ οι άλλοι όχι, δεν μπορώ να καταλήξω αν είναι προτέρημα ή ελάττωμα. Σίγουρα είναι ψυχοφθόρο και επίπονο, μα στην πορεία θεωρώ πως μαθαίνεις να ζεις σιμά του. Για άλλους θεωρείται χάρισμα, μα για άλλους κατάρα. Η Ρόδη, που διαθέτει την ικανότητα, πολλές φορές αδυνατώντας να αντιδράσει μπρος στα μελλούμενα, δέχεται στωικά τη μοίρα, το κισμέτ και πενθεί με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Είναι καλύτερα να θάβουμε το παρελθόν μας στη λήθη και να προχωράμε με νέα σχέδια προς τα εμπρός, ακόμα κι αν κάποτε βιώσαμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας.
Ακολουθεί το μοιραίο πρωινό στο παζάρι της Σμύρνης, την άνοιξη του 2000, το κρυφάκουσμα της Αθηνάς πίσω από τις κλειστές πόρτες, η επίσκεψη στον ναό της Ροτόντας στη Θεσσαλονίκη, το χτύπημα από πέτρα στο μέτωπο κοριτσιών από τον Θεό, αλλά και ο αρχηγός της Αυτοκρατορίας των Λύκων, που μπορεί τώρα να σας φαίνονται ασύνδετες φράσεις, μα αποτελούν κρίκους της ιστορίας και μάλιστα κάποιοι υψίστης σημασίας.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Γεωργίας Κακαλοπούλου, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
Ο άνθρωπος απελευθερώνεται μονάχα μέσα από τα βασανιστικά δεσμά της απόλυτης αγάπης.
Δεν θα προβώ σε περισσότερες αποκαλύψεις. Θα πω μονάχα ότι η ζωή των ηρώων συνεχίστηκε γράφοντας νέες σελίδες, κάποιες υποσχέσεις έμειναν μετέωρες, άλλες άλλαξαν ρότα μα στο τέλος, η αγάπη άνθισε, καρποφόρησε βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος σε τσαλακωμένες ψυχές επουλώνοντας τα τραύματα όπως όπως.
Η Ρόδη, ο Μανώλης και ο Χρήστος, φίλοι από τα παλιά, χάνονται και ξαναβρίσκονται στη νέα πατρίδα. Η μοίρα τους είναι γραμμένη με κόκκινα γράμματα, είναι δεμένη σε σαθρή κλωστή όμως η συνέχειά τους θα αφήσει βαρύ αποτύπωμα στις επόμενες γενιές.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Η Ρόδη, ένα χαρισματικό κορίτσι από το Κιρκιντζέ, βρίσκεται καταμεσής στη δίνη της Μικρασιατικής Καταστροφής κυνηγημένη από Τσέτες και Τουρκοκρητικούς με μοναδικό σύντροφο και στήριγμά της τον νεαρό γείτονά της Μανώλη. Σε τούτο το ταξίδι της φυγής, η ιστορία των ανθρώπων γύρω της ξεδιπλώνεται γεμάτη συνταρακτικές σκηνές, πόνο μα και ελπίδα.Η Έμμα, απόγονος της Ρόδης, εξίσου προικισμένη με εκείνη, καταδιώκεται στο σήμερα από τη μοίρα και τα φαντάσματα του παρελθόντος που αποζητούν την εξιλέωση, αλλά και να ολοκληρώσουν όλα όσα έμειναν ανολοκλήρωτα...Η Γεωργία Κακαλοπούλου παρουσιάζει τη συγκλονιστική ιστορία μιας οικογένειας, βασισμένη σε αλήθειες και γεγονότα από μαρτυρίες ανθρώπων του 1922. Εκεί που η ωμή πραγματικότητα και το μεταφυσικό συμπορεύονται με την πίστη και την ελπίδα, ενώνεται η διαδρομή των ψυχών στους αιώνες μέχρι να καταφέρουν να διασχίσουν το Πορφυρό πέλαγος.
Η Γεωργία Κακαλοπούλου κατάγεται από τη Λεπτοκαρυά και τη Νέα Έφεσο Πιερίας, όπου και διαμένει. Έχει κάνει σπουδές υγείας και μουσικής, ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα εικαστικών τεχνών και υποκριτικής σε ερασιτεχνικό θέατρο της Κατερίνης, συμμετέχοντας σε πολλές παραστάσεις. Έχει συγγράψει πληθώρα μυθιστορημάτων, κάποια από τα οποία έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Λιβάνης, Ωκεανίδα, Ωκεανός, Μάτι. Από τις εκδόσεις Silk έχουν κυκλοφορήσει τα μυθιστορήματά της Κι αν δε σου το είπα σ' αγαπώ και Η εποχή των μυστικών. Γράφει ποιήματα και άρθρα στο blog της ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί και σε διαδικτυακές εφημερίδες. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου και του Παραρτήματος Πιερίας της Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών «Παναθηναϊκή». Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών.
Από την ίδια: Μελωδία στη θύελλα και Όσα αγαπήσεις θα 'ναι ξένα
