Έκανε πρεμιέρα στον Πειραιά και ήμουν εκεί για να ταξιδέψω με την ηρωίδα της Λενιώς Αναστασίου. Η νέα αυτή δημιουργός, που πρόσφατα μας μίλησε για το έργο και το θέατρο εν τω συνόλω, υπογράφει τον κοινωνικό δραματικό μονόλογο Όσο κρατάει το ταξί ο οποίος είναι μια εξομολόγηση, μαρτυρία και απολογισμός ζωής (μαζί) ενώ παράλληλα εμβολίζονται εντός του αλληγορίες, παρομοιώσεις και μεταφορές· άλλες φορές πιο ευδιάκριτα, δηλαδή φανερά κι άλλες πιο υποδόρια, σε ένα δεύτερο επίπεδο.
Η Μαρίνα είναι μια συνηθισμένη γυναίκα που ζει στην Ελλάδα του σήμερα αλλά η συνθήκη του έργου θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε όλες τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης καθώς δεν εξαρτάται τόσο από την τεχνολογία ή την ειδησεογραφία, αλλά –κυρίως– από την ψυχοσύνθεση της νέας γυναίκας, τις σχέσεις, τους εθισμούς, τους συμβιβασμούς της, τις εμμονές, τα φετίχ κ.ά στοιχεία που έχουν δομήσει αυτό που είναι, ό,τι πρεσβεύει και τον χαρακτήρα της. Το έργο πραγματεύεται ζητήματα σχέσεων: κοινωνικών, φιλικών, ερωτικών, επαγγελματικών κ.ο.κ. με αφορμή την ιστορία της Μαρίνας αλλά και του εκάστοτε τιμήματος των επιλογών της. Ανάμεσα στις ατάκες θίγονται θέματα όπως η ποιότητα (της ζωής, μιας σχέσης, μιας συνήθειας...), η διάρκεια (μιας σχέσης, μιας δουλειάς, μιας συνήθειας...), ο χώρος που καταλαμβάνουν τα παραπάνω και οι θυσίες που απαιτούνται ή συνεπάγονται.
Μέσα σε μία ώρα γνωρίσαμε την καλύτερή της φίλη, τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, την καθημερινότητά της, το φετίχ της αλλά είδαμε και τους φόβους της. Τον κάθε της φόβο ξέχωρα που αυτή τη φορά τον αντικρίζει κατάματα έστω κι αν δεν ξέρει αν θα βγει κερδισμένη.
Η Ελένη Δελή έδωσε άρτια σάρκα και οστά στην τραυματισμένη και τόσο προβληματισμένη αυτή ηρωίδα, χωρίς υπερβολή ή έπαρση. Ο Δημήτρης Κυριακόπουλος, που εμφανίζεται μαζί της στην σκηνή, αποτέλεσε ένα αντικαθρέφτισμά της όπως και πολλά άλλα πράγματα, άρα μια αντανάκλασή της, την συντροφιά της, τον φίλο και τον εχθρό της, τον ιδανικό έρωτα ή την καταστροφή της, το τέλειο και το χειρότερο κ.λπ. Είναι ο άνθρωπος που παρίσταται καθόλη τη διάρκεια επεμβαίνοντας σωματικά, μουσικά ή λεκτικά χωρίς ωστόσο να αλληλεπιδρά με την Μαρίνα. Εισέπραξα την παρουσία-απουσία του ως την ψυχοσυναισθηματική φάση της ηρωίδας, αναλόγως πεδίου, ή την ενσάρκωση του εσωτερισμού της. Σε κάθε περίπτωση, η αερική του παρουσία προσέφερε στο σύνολο ενδυναμώνοντας ή συμπληρώνοντάς το.
Η παράσταση είναι ατμοσφαιρική, με ανάλογους εναλλασσόμενους φωτισμούς από θερμό σε ψυχρό κι αντίστροφα, ενώ βρίθει συμβολισμών: ο εξαγνισμός μέσω του νερού, το λερωμένο σώμα και πώς καθαρίζεται σε αντιδιαστολή με το βρόμικο μυαλό, φωτογραφικά στιγμιότυπα από σημαντικές ή καίριες μνήμες, η ομίχλη που κρύβει σαν πέπλο τις αλήθειες ή που δημιουργεί παραπετάσματα, ατακτοποίητος χώρος όπως το μυαλό που παιδεύεται από άτακτες σκέψεις κ.ο.κ., ακόμα και το ταξί του τίτλου... αλλά αυτό και όλα τα υπόλοιπα ας τα ανακαλύψει κανείς κατά μόνας. Ουσιαστικά η παραστασιοποίηση έδωσε οπτικά τα νοήματα του κειμένου υπονοώντας παράλληλα και κάποιες από τις υφές της προσωπικότητας της Μαρίνας.
