Νεφέλης Πηγή
μόνο τη φωνή σου ακούω όταν τα πουλιά σωπαίνουν
και όλα γίνονται χρώμα
Σκοτεινός και πέτρινος εσύ, σιωπηλή και μακρινή εγώ.
Μόνο το σώμα σου κοιτάζω όταν η φύση αλλάζει
πίνω τα δάκρυα του κορμιού μου στάλα στάλα το χυμό σου απολαμβάνω.
Άσπροι δρόμοι λευκά σπίτια λευκοί άνθρωποι
στάζει αίμα ουρανός
μυρίζει θάνατο δρόμος
και κάπου εκεί κοντά στο άρωμα ενός λουλουδιού
άσπρο και αγνό κάπου εκεί κοντά το χέρι σου με περιμένει.
Βρέχει γλυκά ο ουρανός στα μάτια σου
υπάρχει ο φόβος της μοναξιάς, κάνει κρύο και η νύχτα παγώνει τα αγνά χέρια σου.
Η φύση φεύγει το πράσινο υποχωρεί τα πουλιά χάνονται
και εσύ χάνεσαι απλά και σιγά σαν βήματα στην άμμο.
🌰
Copyright © Νεφέλη Πηγή All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το έργο περιέχεται στη συλλογή της Νεφέλης Πηγή Εφηβικά
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Jocasta M. [Χωρίς τίτλο, μικτή τεχνική]