Τον Οκτώβριο του 2022 κυκλοφόρησε το τελευταίο στούντιο άλμπουμ των Simple Minds, με τίτλο Direction of the Heart, που περιλαμβάνει λιγότερους μουσικούς από οποιοδήποτε προηγούμενο άλμπουμ τους. Τα περισσότερα από τα κομμάτια του νέου άλμπουμ γράφτηκαν, δημιουργήθηκαν και παρουσιάστηκαν στη Σικελία, όπου ζουν ο Jim Kerr και ο Charlie Burchill, ενώ οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Chameleon Studios του Αμβούργου στη Γερμανία.
Με ιδρυτικά μέλη τους τον Jim Kerr (Ιούλιος 1959, φωνή) και τον Charlie Burchill (Νοέμβριος 1959, κιθάρα, πλήκτρα), οι Simple Minds ιδρύθηκαν το 1977 και στις αρχές της δεκαετίας του '80 έκαναν πάταγο στην πατρίδα τους, στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τραγούδια όπως τα Promised You A Miracle και Waterfront. Το 1985 επιλέχθηκαν να ηχογραφήσουν το Don't You (Forget About Me) για την ταινία του John Hughes The Breakfast Club και ο Kerr μάς λέει ότι αρχικά αρνήθηκαν γιατί δεν ήθελαν να ηχογραφήσουν ένα τραγούδι που δεν το έγραψαν οι ίδιοι, αλλά –αφού τελικά δέχθηκαν– αυτό κατέληξε να είναι η μεγάλη αμερικανική τους επιτυχία, που έφτασε μέχρι το νούμερο 1.
Το τελευταίο, λοιπόν, άλμπουμ των Simple Minds, το Direction Of The Heart, κυκλοφόρησε στις 21 Οκτωβρίου 2022 με βασικό single, το Vision Thing και παρακάτω, ο Jim Kerr λέει στον Corey O' Flanagan, πώς είναι να φτιάχνεις έναν «καλό δίσκο στις χειρότερες στιγμές», αλλά όχι μόνο αυτό. Του λέει για τον πατέρα του, που είχε πεθάνει πρόσφατα, του λέει για την τεχνολογία και του λέει ακόμα και για το Don’t You, πώς έγινε και το ηχογράφησαν, πώς πήγε, αλλά και τι έμαθαν από αυτό.
Η απομαγνητοφώνηση
Jim Kerr: Βρίσκομαι στη Νότια Γαλλία, στη Nice. Είναι πολύ ωραίο μέρος, είναι τέλος Αυγούστου και όπως καταλαβαίνεις, αυτή είναι η περίοδος αιχμής. Δεν ζω εδώ. Ζω στην Ιταλία, αλλά έχω φίλους εδώ και στο μεταξύ, πριν λίγες μέρες τελείωσε και η περιοδεία μας. Είχα ήδη κανονίσει να πάω μια επίσκεψη, αλλά μετά μου είπαν ότι πρέπει να κάνω όλα αυτά τα σχετικά με το promo του καινούργιου δίσκου και καθώς υπάρχει εδώ στη Nice ένα πολύ ωραίο μικρό στούντιο, σου μιλάω από εδώ.
Πώς ο θάνατος του πατέρα του επηρέασε το άλμπουμ.
Jim Kerr: Είχαμε ξεκινήσει με τον Charlie να γράφουμε τα αρχικά τραγούδια του νέου άλμπουμ, στο μικρό μου στούντιο στη Γλασκόβη. Ο μπαμπάς μου έμενε κοντά και δεν ένιωθε καλά. Έκανε μερικές εξετάσεις και δεν υπήρχε τίποτα ανησυχητικό, αλλά μετά η υγεία του χειροτέρεψε σταδιακά. Ο πατέρας μου πάντοτε ενδιαφερόταν γι' αυτό που κάναμε. Θυμάμαι ότι μας είχε δώσει £100 για να κάνουμε τα πρώτα μας demos και είχε πει αστειευόμενος ότι θα περιμένει να πληρωθεί από εμάς... με τόκο!
Λοιπόν, μόλις είχαμε αρχίσει, και όταν λέω είχαμε, εννοώ τον συνεργάτη μου στη σύνθεση τραγουδιών, τον Charlie Burchill. Ο Charlie κι εγώ είμαστε παιδικοί φίλοι. Μεγαλώσαμε μαζί στον ίδιο δρόμο, οπότε ήξερε τον μπαμπά. Και όσο μεγαλώναμε, για τον Charlie δεν ήταν απλώς μπαμπάς, αλλά ήταν και φίλος και λίγο μέντορας και όλα αυτά. Λοιπόν, όσο αυτό γινόταν, το μόνο πράγμα το οποίο ο μπαμπάς ήθελε πολύ ήταν η συνέχιση της δουλειάς. Ήθελε το έργο να συνεχιστεί και έτσι κάναμε. Ο Charlie και εγώ δουλεύαμε μέχρι το απόγευμα και το βράδυ ανέβαινα και τον έβλεπα. Ήταν μόνος, γιατί η μάνα μου έχει φύγει πριν από αρκετά χρόνια.
Αυτές τις πρώτες εβδομάδες, λοιπόν, ήρθαν και οι πρώτες μουσικές ιδέες και ταυτόχρονα σκέφτηκα τους στίχους και βρήκα και τις λέξεις για το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, το Vision Thing. Ο πρώτος στίχος που έγραψα είναι για τον μπαμπά, γιατί είχε μεγάλη επιρροή σε όλους μας, αλλά και σε εμένα ιδιαίτερα. Ανέβηκα λοιπόν ένα απόγευμα στο σπίτι και μου έδωσε να ανεβάσω στη σοφίτα πολλά πράγματα, που όπως τα σκουπίδια νομίζεις ότι δεν θα τα κοιτάξεις ποτέ, αλλά είδα εκεί ότι υπήρχαν πολλά πράγματα από τις πρώτες μέρες της μπάντας, όπως περιοδικά και κομματάκια από εφημερίδες, μικρά λευκώματα... τέτοια πράγματα δηλαδή που εκείνος τα μάζευε.
Έτσι, αυτό το τραγούδι, το Vision Thing, έχει δύο μέρη. Το πρώτο είναι για τον μπαμπά με τις μνήμες του και την επιρροή του και το δεύτερο είναι για τον νεότερο εαυτό μου που σίγουρα έδωσε έναν τόνο σε μερικά από τα τραγούδια αυτά. Αν σου πω λοιπόν ότι το εναρκτήριο τραγούδι είναι για τον μπαμπά μου που πέθανε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του δίσκου στα 83 του χρόνια, θα φανταστείς κάποια θλιβερή μπαλάντα, κάτι τέλος πάντων συναισθηματικό, αλλά ο μπαμπάς δεν ήταν τέτοιος τύπος και το τραγούδι αντικατοπτρίζει πραγματικά το πνεύμα του. Είναι ένα πραγματικά σκληρό τραγούδι.
Το παίζαμε στην περιοδεία και παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται, χοροπηδούσαν πάνω κάτω στον ρυθμό του. Ήταν η πρώτη ιδέα που προέκυψε και ήταν μια πύλη για όλα τα υπόλοιπα του καινούργιου δίσκου. Ο Charlie κι εγώ καταφέραμε να μπούμε στο στούντιο στο Αμβούργο και να κάνουμε έναν δίσκο με καλή αίσθηση, παρόλο που όλοι μας βρισκόμασταν στις χειρότερες στιγμές.
Τι βλέπει όταν κοιτάζω πίσω.
Jim Kerr: Γενικά, ήμουν πολύ τυχερός στη ζωή μου. Δεν χρειάστηκε να ζήσω κανέναν πόλεμο ή άλλα αποκαλυπτικά σενάρια. Αλλά με τον δικό μου τρόπο έζησα ή ζω ακόμα έναν πόλεμο. Γιατί το να προσπαθείς να διατηρήσεις τις αισθήσεις σου ενωμένες, να προσπαθήσεις να διατηρήσεις το πνεύμα σου ψηλά και να προσπαθήσεις να παραμείνεις υγιής, είναι σίγουρα ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος επιβίωσης.
Ο κόσμος μού λέει: όχι, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και που δούλεψες σκληρά και είσαι και ταλαντούχος. Εγώ θα προσθέσω ότι είναι και τύχη. Ναι, τύχη. Για σκέψου το! Ήμασταν τυχεροί που ο Charlie και εγώ συναντηθήκαμε στον δρόμο όταν ήμασταν παιδιά. Η μαμά μου ήθελε να μετακομίσουμε στην περιοχή που γνωριστήκαμε, αλλά ο μπαμπάς μου δεν ήθελε. Τελικά, εγώ και τα αδέλφια μου, τους ζητήσαμε να πάμε μία μέρα να δούμε το σπίτι από περιέργεια και πήγαμε να το δούμε και σε εμάς τα παιδιά μάς άρεσε και έτσι πείσαμε τον πατέρα μου για τη μετακόμιση. Μπορείς να το φανταστείς αυτό; Αν ο πατέρας μου επέμενε να μην μετακομίσουμε, δεν θα είχα γνωρίσει τον Charlie και δεν θα είχαμε φτιάξει τους Simple Minds. Θυμάμαι ότι μετακομίζαμε και καθώς κουβαλούσαν τα πράγματα του σπιτιού, η μαμά και ο μπαμπάς μάς είπαν: Βγείτε έξω να παίξετε. Έχουμε δουλειά εδώ. Μην είστε μέσα στα πόδια μας. Κατεβήκαμε στον δρόμο και εκεί είδα ένα παιδί που έπαιζε σε ένα εργοτάξιο και του είπα: Μπορούμε να παίξουμε κι εμείς; Και είπε: Ναι, μπορείτε.
Πιάσαμε την κουβέντα και μου είπε ότι η οικογένειά του είχε μετακομίσει στο ίδιο μέρος πριν από δύο μήνες. Το φαντάζεσαι; Ο Charlie είναι από τότε ο καλύτερός μου φίλος και ο σύντροφός μου. Ε τώρα, αυτό δεν είναι τύχη;
Να σας πω τι άλλο είναι η τύχη; Το punk rock φάνηκε στο προσκήνιο όταν ήμασταν 16. Κανείς δεν μπορούσε τότε να το σκεφτεί και πριν απ' αυτό είχα περισσότερες πιθανότητες να γίνω αστροναύτης παρά να φτιάξω συγκρότημα και να παίζω μουσική. Αλλά από τότε που ήρθε το punk, όλα τα παιδιά στο Manchester, στο Leeds ή στο Liverpool, ξέρεις τι σκέφτονταν; Έι, μπορούμε κι εμείς να το κάνουμε αυτό. Μπορούμε να μαζέψουμε όλοι μαζί λίγα χρήματα για να κάνουμε τους δικούς μας μικρούς ανεξάρτητους δίσκους, να ξεκινήσουμε τα δικά μας ανεξάρτητα περιοδικά, να κάνουμε τις δικές μας μικρές ανεξάρτητες ταινίες. Ξαφνικά είχαμε τα κλειδιά του τρελοκομείου όπου ο καθένας μπορούσε να κάνει αυτό που ονειρευόταν και να το δώσει στον κόσμο. Πριν από το punk, αυτό δεν υπήρχε. Άρα, υπάρχει τύχη και εκεί.
Τώρα υπάρχουν ένα εκατομμύριο άλλα παραδείγματα, αλλά θα πάω μόνο σε κάτι άλλο. Το Breakfast Club ήταν κι αυτό τύχη και μάλιστα καλή.
Εμείς δεν γράψαμε το Don't You Forget About Me. Το έγραψαν οι Keith Forsey και Steve Schiff ειδικά για την ταινία και ήθελαν να το τραγουδήσουμε εμείς, επειδή τους άρεσαν τα τραγούδια μας. Εμείς αγαπούσαμε αυτό που κάναμε αλλά δεν θέλαμε να ηχογραφήσουμε ένα τραγούδι που το έχει γράψει άλλος. Θέλαμε ένα δικό μας και το είχαμε αυτό το τραγούδι. Ήταν το Alive And Kicking. Είπαμε όχι, δεν κάνουμε τραγούδια άλλων. Δεν το συζητάμε. Τέλος! Και για να μας πείσουν το δούλευαν καθημερινά, προσπαθώντας να το κάνουν καλύτερο ή να το φέρουν πιο κοντά στο στιλ μας, αλλά το έκαναν χειρότερο και έλεγαν ότι ακούγεται πραγματικά σαν Simple Minds, αλλά εμείς θυμώναμε, γιατί αυτό που έφτιαχναν δεν είχε καμία σχέση με εμάς. Τους λέγαμε: Στην αρχή μας υποτιμάτε και μετά έχετε το θράσος να μας ζητάτε να ηχογραφήσουμε κάτι που δεν είναι δικό μας; Εμείς γράφουμε καλύτερα τραγούδια απ' αυτό. Προσπαθούσαν να μας πουλήσουν μια ιδέα που δεν μας άρεσε!
Στο τέλος μας είπαν: Ρε παιδιά, γιατί δεν κάνουμε μια προσπάθεια; Κάντε μια δοκιμή. Σας δίνουμε το στούντιο για ένα απόγευμα. Μπείτε μέσα και αν δεν συμβεί τίποτα, δεν θα σας ξαναπούμε κουβέντα. Έτσι κι έγινε. Μπήκαμε στο στούντιο, έβαλα στην αρχή κάνα δυο hey, hey, μετά έβαλα ένα la, la, la, la, la, και τους είπα ότι θα έρθω αύριο να συμπληρώσω αυτά τα la, la, la, la, la με λόγια, αλλά μου είπαν να το αφήσω έτσι επειδή τους άρεσε, όπως άρεσε και σε εμάς το αποτέλεσμα. Αλλά ύστερα αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα της επιτυχίας γιατί κάποιοι είπαν ότι δεν δουλέψαμε καθόλου γι' αυτό το τραγούδι.
Μπήκαμε στο στούντιο για μερικές ώρες και τώρα είναι στο #1 στα charts του Billboard. Αυτό όμως είναι ανοησία γιατί μπορεί να το ηχογραφήσαμε σε τρεις ώρες αλλά η στάση, το πνεύμα, ο ήχος της μπάντας και όλα αυτά χρειάστηκαν 10-12 χρόνια για να δημιουργηθούν. Αλλά ακόμα και αν δεχθώ ότι δεν μας αξίζει αυτή η επιτυχία, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα γιατί το αποτέλεσμα είναι εδώ. Μην το κάνουμε σαν την παροιμία που λέει του χάριζαν γάιδαρο κι αυτός τον κοίταζε στα δόντια. Σε όλους τους ανθρώπους που πίστεψαν σ' αυτό, που δούλεψαν γι' αυτό και στους ανθρώπους του MTV, σε όλους αυτούς, το οφείλουμε.
Πώς γράφουν τα τραγούδια ο Charlie κι εκείνος.
Jim Kerr: Η τεχνολογία είναι φανταστική. Όλα είναι μια ισορροπία και πρέπει να βρεις τον δρόμο σου μέσα σε αυτά. Ο Charlie συνήθως πηγαίνει στην Ταϊλάνδη τους πρώτους τρεις μήνες του χρόνου για να ξεφύγει από τον χειμώνα και όλα αυτά, αλλά έχει ένα στούντιο εκεί και παίρνει τα πράγματά του μαζί του. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' αυτό. Σηκώνομαι το πρωί και βρίσκω ένα mp3 που μου το έχει στείλει. Το βάζω, το ακούω και είμαι πολύ τυχερός με την έννοια ότι υπάρχει πάντα μια πραγματικά δυνατή ατμόσφαιρα με την οποία ταυτίζομαι, μια ατμόσφαιρα που με κάνει να έχω αμέσως τη συνείδηση της μελωδίας. Μετά δουλεύω με τις λέξεις που ταιριάζουν, που κάνουν ομοιοκαταληξία και όλα αυτά τα σχετικά και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Μπορεί να το τραγουδήσω, να του το στείλω και μετά μπορεί να το προχωρήσει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο, να μου το ξαναστείλει, να το ξανακοιτάξω και να του το ξαναστείλω, αλλά όλα αυτά τα κάνουμε μέχρι ένα σημείο, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πάμε μαζί στο στούντιο και να το τελειώσουμε. Άρα η τεχνολογία είναι υπέροχη με αυτόν τον τρόπο. Είναι ένα δώρο και μας βοηθάει απόλυτα. Και μ' αυτό τον τρόπο μπορούμε να συνεχίσουμε και με τους υπόλοιπους.
Να βάλουμε ας πούμε την Cherisse Osei να γράψει τα τύμπανά της στο στούντιο στο Λονδίνο. Είναι αλλιώς βέβαια να είμαστε όλοι μαζί στο στούντιο. Συνήθως, ο Charlie προγραμματίζει τα τύμπανα για να έχει μια αίσθηση και μετά λέει στην Cherisse τι να κάνει. Έτσι η τεχνολογία είναι εξαιρετική, όπως είναι εξαιρετική αυτή τη στιγμή που σου μιλάω από αυτό το στούντιο στη Nice και που είναι και αυτό πολύ ωραίο γιατί μέσω της τεχνολογίας μπορεί να με ακούσει ή να με διαβάσει ο καθένας ακόμα και στην άκρη του κόσμου και αυτό το βρίσκω πολύ καλύτερο από το να πηδάω κάθε λίγο σε ένα αεροπλάνο και να τρέχω από δω κι από κει.
Σκέφτομαι πολλές φορές πώς πέρασαν τα χρόνια. Κοιτάζω πίσω και βλέπω ότι όλα ήταν ένστικτο. Κατεβαίνεις να παίξεις για να μην εμποδίζεις τους γονείς σου, συναντάς κάποιον, γινόσαστε φίλοι, μεγαλώνετε μαζί και αυτό οδηγεί σε κάτι άλλο, που θα οδηγήσει σε κάτι άλλο και ούτω καθεξής και όλα αυτά είναι μοίρα. Και, γιατί και πώς κατέληξα στην Ταορμίνα της Σικελίας και έμεινα εδώ; Γιατί βρήκα ένα μέρος όπου νιώθω καλά.
Τελειώνω... εντάξει, ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός είναι μπλε, το φαγητό είναι καλό, ας πάμε για δουλειά. Αισθάνομαι καλά. Και αν και εσύ αισθάνεσαι καλά, σημαίνει ότι η ενέργειά σου είναι στο μέγιστο και αυτό είναι μόνο θετικό.
Μετάφραση: Γιώργος Μπιλικάς
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Πηγή: Far Out Mag
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία των Simple Minds και το εξώφυλλο του άλμπουμ Direction of the Heart
Direction of the Heart
Tracks: 1. Vision Thing, 2. First You Jump, 3. Human Traffic, 4. Who Killed Truth?, 5. Solstice Kiss, 6. Act of Love, 7. Natural, 8. Planet Zero, 9. The Walls Came Down.
Personell: Jim Kerr [lead vocals], Charlie Burchill [guitars, keyboards], Ged Grimes [bass guitar], Cherisse Osei [drums], Sarah Brown [backing vocals]
Production: Simple Minds
