Όταν ένας μονόλογος φτάνει να παίζεται για δεκατρία χρόνια ούτε τυχαίο είναι αλλά ούτε και χρειάζονται πολλές συστάσεις – το θεατρόφιλο κοινό που σπεύδει στις αίθουσες να δει αυτή την παράσταση τόσα χρόνια αποτελεί την καλύτερη σύσταση που μπορεί να έχει ένα έργο. Φυσικά, αναφέρομαι στΗ πόρνη από πάνω με την Κατερίνα Διδασκάλου που φέτος μπορούμε να δούμε στον Νέο Ακάδημο.
Πρώτα απ' όλα, το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη-Αθερινού είναι τόσο διαπεραστικό που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Ο ίδιος έχει υπογράψει αρκετά θεατρικά έργα, κυρίως με ηρωίδες γυναίκες –τις οποίες έχει μελετήσει σε βάθος, έχει αποκωδικοποιήσει και έχει αφουγκραστεί τα μάλα– αλλά έχει γράψει και το Βασανίζομαι, έναν μονόλογο με άντρα ήρωα που επίσης μπορούμε να δούμε, αυτή τη χρονιά, εκ παραλλήλου.
Η πόρνη από πάνω όμως είναι κάτι άλλο. Δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως ύμνος στη γυναικεία αξιοπρέπεια και μάλιστα, είναι τόση η φροντίδα που λαμβάνει η ηρωίδα από τον δημιουργό της, που απορείς που αυτό το έργο γράφτηκε από έναν άντρα, γιατί, όπως ίσως καταλαβαίνετε, ο συγγραφέας «δίνει» ανοιχτά πολλές από τις πατριαρχικές πρακτικές, που εξακολουθούν να βασανίζουν γυναίκες στον κόσμο αλλά και στη χώρα μας, και στρέφεται ξεκάθαρα κατά διαφόρων άλλων σημείων της αντρικής «κουλτούρας» στο οικογενειακό πλαίσιο· μιας στάσης που έχει μόνιμα θύματα τις γυναίκες-συντρόφους αυτών των ανδρών ενώ παράλληλα θίγει ζητήματα κοινωνικού δικαίου και ηθικής.
Στην υπόθεση, γνωρίζουμε την Ερατώ, μια μέση Ελληνίδα γέννημα-θρέμμα μιας επαρχιακής πόλης που παλεύει να ξεφύγει από τις κοινωνικές συμβάσεις της. Όταν δέχεται την πρόταση εκείνου, τον παντρεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη και τον ακολουθεί στη μεγάλη πόλη νομίζοντας ότι έχει δραπετεύσει από μια ζωή που δεν της άρεσε, δεν την είχε επιλέξει και που την ταλαιπωρούσε σε βαθμό βασανισμού. Πού να 'ξερε! Στο νέο της σπίτι καταδικάζεται σε μια δεύτερη προβληματική σχέση που πρέπει να υπομείνει στωικά, για πάντα. Όταν όμως μια πόρνη μετακομίζει στο επάνω διαμέρισμα, η τυπική νοικοκυρά του κάτω ορόφου αρχίζει να «διαβάζει» αλλιώς τη ζωή της.
Η Κατερίνα Διδασκάλου διαθέτει όλα τα στοιχεία δόμησης αυτής της ηρωίδας –ψυχολογικό, κοινωνικό, πολιτικό υπόβαθρο, συναισθηματικές μεταπτώσεις κ.ο.κ.– κι επιπλέον διαθέτει μια σκηνική άνεση που ζωντανεύει την Ερατώ αισθαντικά στα μάτια μας. Κι αυτό είναι θεάρεστο καθώς η Ερατώ μιλάει για πολλά: μιλάει για απόρριψη, για προδοσία, για βία... μιλά για έρωτα, για τρυφερότητα, για αξιοπρέπεια... μιλάει και για διαφθορά, για έλλειψη αυτοεκτίμησης και πολλά άλλα. Ποικίλα συναισθήματα και αποχρώσεις που προσμετρώνται στο ανάγλυφο αυτής της γυναίκας και την σκιαγραφούν (παράλληλα, σκιαγραφούν και την κοινωνία εν τω συνόλω). Επίσης, η κυρία Διδασκάλου έχει να ζωντανέψει και τους άλλους χαρακτήρες της ιστορίας σε μια πρόκληση την οποία αντιμετωπίζει μετωπικά με αξιολογότατο αποτέλεσμα.
Συνολικά πρόκειται για παράσταση που σου μένει. Πρόκειται για μια ερμηνεία ζωής και ένα έργο που αφήνει αντίκτυπο μέσα σου, θίγει πολυεπίπεδα την κοινωνία και ανοίγει συζητήσεις και σκέψεις. Πρόκειται για ενενήντα λεπτά κοινωνικού δράματος που βιώνονται με ενδιαφέρον από τον θεατή δίνοντάς του δύναμη εντέλει και εστιάζοντας στο νόημα της ζωής.
