Χρήστου Ντικμπασάνη
να γυρίσουν πίσω
οι οικείοι μου νεκροί
Κουράστηκα πια να μαζεύω δυνάμεις
για να ουρλιάξω κάποτε
— Βοήθεια!
Κουράστηκα πια!
Εδώ οι θεοί πτοούνται,
Ένα δέντρο είναι το αποκούμπι μου
Χρειάζομαι το φως
που διαπερνάει τα φυλλώματά του
Χρειάζομαι τα πουλιά
που κουρνιάζουν, κελαηδώντας
στα μεγάλα κλαδιά του
Λίγο νερό απ' τις ρίζες του
Αγκαλιά με τον κορμό του
δε θα υποφέρω
Αχ! Η μοναξιά, η εγκατάλειψη,
η προδοσία των μικρών μου ονείρων,
η φυγή των οικείων μου
σε άλλα άγνωστα μέρη
με πλήγωσαν ανεπανόρθωτα
μα εγώ περιμένω ακόμη
Άραγε το δέντρο της ζωής μου
θα προλάβει να μεγαλώσει;
Ερήμωσε γύρω μου
ο τόπος και ο χρόνος
μα προσμένω ακόμη
Πού βρίσκεστε εξανδραποδισμένοι;
Πού πλανιέστε εσείς
με τα κομμένα άκρα;
Δε μπορεί, θα έρθετε κάποια ημέρα!
Δεν πιστεύω ότι με ξεχάσατε
Όσο επιτρέπω
στον κουρασμένο εαυτό μου
ν' αναπνέει
θα σας καρτερώ
🍂
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο Eric Brenner [Your Monday Mood]