Η στήλη του λόγου

Η μετανεωτερική Βαβέλ

Η μετακοινωνία και η μετατεχνολογική φάση εξέλιξης

Μέρος ένατο [συνέχεια από το προηγούμενο]

Με όλα αυτά έχουμε φθάσει στο σημείο όπου είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τη φύση της δύναμης. Πρόκειται για ένα τελείως παρεξηγημένο θέμα. Ένας λόγος για την παρανόηση είναι ότι υπάρχουν δύο είδη δύναμης: η πολιτική και η πνευματική. Η κάθε θρησκεία, μέσα από τις εξιστορήσεις της, παλεύει να χαράξει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο. Για παράδειγμα, πριν γεννηθεί ο Βούδας (Σιντάρτα Γκαουτάμα), οι μάντεις πληροφόρησαν τον πατέρα του ότι ο Βούδας, όταν θα ενηλικιωνόταν, θα γινόταν είτε ο ισχυρότερος βασιλιάς της χώρας είτε ένας φτωχός άνθρωπος, που θα ήταν ο μεγαλύτερος πνευματικός ηγέτης τον οποίο γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Το ένα όμως από τα δύο. Επίσης ο Σατανάς πρόσφερε στον Χριστό «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους». Ο Χριστός όμως αρνήθηκε αυτήν την εκλογή, προτιμώντας να πεθάνει, φαινομενικά ανίσχυρος, επάνω στο εξευτελιστικό ρωμαϊκό μέσο θανάτωσης απαίσιων εγκληματιών, τον σταυρό. Πρέπει στο σημείο αυτό όμως να τονίσω ότι το μαρτύριο του Χριστού δεν ήταν τόσο οι ήλοι, που μπήχτηκαν στο ανθρώπινό του σώμα, όσο το ότι αυτός απαρνήθηκε τη θεότητά του για να αφεθεί στα χέρια των δημίων του, έχοντας ως αποκλειστικό και ανεπανάληπτο σκοπό του βέβαια να οδηγήσει τους ανθρώπους στη σωτηρία.

«Πολιτική δύναμη», σύμφωνα με τον Σκοτ Πεκ, «είναι η ικανότητα να εξαναγκάζεις άλλους, φανερά ή συγκαλυμμένα, να κάνουν τις δικές σου επιθυμίες. Αυτή η ικανότητα εδράζεται είτε σε μια θέση ισχύος, όπως είναι η θέση του ηγέτη ή του προέδρου, είτε στο χρήμα. Σε καμιά περίπτωση δεν εδράζεται στο πρόσωπο, που κατέχει τη θέση ή το χρήμα. Επομένως η πολιτική δύναμη είναι άσχετη με την καλοσύνη ή τη σοφία. Πολλοί ηλίθιοι και πολλοί αιμοδιψείς άνθρωποι ανέβηκαν στην ανώτατη εξουσία μέσα στο διάβα των αιώνων. Η πνευματική δύναμη όμως στηρίζεται ολόκληρη στο άτομο και δεν έχει καμιά σχέση με την ικανότητα του εξαναγκασμού των άλλων. Άνθρωποι μεγάλης πνευματικής δύναμης μπορεί να είναι πλούσιοι και να κατέχουν ηγετικές θέσεις σε οποιονδήποτε τομέα, αλλά είναι εξίσου πιθανό να είναι φτωχοί και χωρίς κανενός είδους εξουσία. Τότε ποια είναι η ικανότητα της πνευματικής δύναμης, αν δεν είναι η ικανότητα να εξαναγκάζει κανείς τους άλλους; Είναι η ικανότητα να παίρνει κάποιος αποφάσεις με τη μέγιστη δυνατή επίγνωση. Είναι η ίδια η συνείδηση».

Οι περισσότεροι άνθρωποι, τις πιο πολλές φορές, παίρνουν αποφάσεις με ελάχιστη επίγνωση του τι κάνουν. Ενεργούν με ελάχιστη γνώση των ίδιων των κινήτρων τους και χωρίς καν να αρχίσουν να φαντάζονται τις προεκτάσεις των επιλογών τους. Άραγε γνωρίζουμε τι κάνουμε, όταν δεχόμαστε ή απορρίπτουμε έναν πιθανό πελάτη, όταν χτυπάμε το παιδί μας ή το μαθητή μας, όταν αρνούμαστε την προαγωγή σ' έναν υφιστάμενό μας, όταν κάνουμε σεξ με κάποια ή κάποιον που συναντήσαμε κάπου κάποια βραδιά τυχαία; Έπειτα, όποιος έχει ασχοληθεί για αρκετό χρονικό διάστημα στον πολιτικό χώρο, γνωρίζει σίγουρα ότι ενέργειες που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προθέσεις, είχαν συχνά αντίστροφα αποτελέσματα και τελικά αποδείχθηκαν επιζήμιες. Από την άλλη μεριά, άτομα με χυδαία κίνητρα είναι δυνατόν να προωθήσουν μια φαινομενικά αχρεία υπόθεση που, τελικά, αποδεικνύεται εποικοδομητική. Το ίδιο συμβαίνει και στον χώρο της διαπαιδαγώγησης του παιδιού. Μήπως, λοιπόν, είναι προτιμότερο να κάνει κανείς το σωστό για λάθος λόγο, από το να κάνει κάτι λανθασμένα, αλλά για το σωστό λόγο; Επίσης, συχνά βρισκόμαστε περισσότερο στο σκοτάδι, όταν έχουμε τη μεγαλύτερη βεβαιότητα και, αντίθετα, είμαστε περισσότερο ενημερωμένοι, όταν νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στη μεγαλύτερη σύγχυση.

Τι πρέπει να γίνει, επομένως, ώστε να πάψουμε να είμαστε έρμαια των κυμάτων σε μια θάλασσα άγνοιας; Οι μηδενιστές ισχυρίζονται πως καμιά κίνηση δεν μπορεί να μας σώσει. Προτείνουν μόνο να συνεχίσουμε να μένουμε στις ορέξεις των κυμάτων ανήμποροι και ανίσχυροι. Άλλοι όμως, που έχουν αρκετή επίγνωση του γεγονότος ότι έχουν χαθεί, τολμούν να ελπίζουν πως μπορούν να βρουν διέξοδο από την άγνοια, αναπτύσσοντας ακόμη μεγαλύτερη επίγνωση. Μια τέτοια επίγνωση, όμως, δεν τους έρχεται έτσι στα ξαφνικά. Έρχεται με αργό, πολλές φορές βασανιστικό, τρόπο και το κάθε κομμάτι της πρέπει να το επεξεργαστούν με μεγάλη προσπάθεια και υπομονή, μελετώντας και παρατηρώντας την κάθε πτυχή του, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό σε σχέση με το αντικείμενο. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ερευνητές. Το μονοπάτι της πνευματικής ανάπτυξης είναι μονοπάτι μιας μάθησης, που διαρκεί όσο και ολόκληρη η ζωή.

Αν το μονοπάτι αυτό ακολουθηθεί για αρκετό χρονικό διάστημα και με αρκετή σοβαρότητα, τότε τα κομμάτια της γνώσης αρχίζουν να μπαίνουν στη σωστή θέση. Με αργό, αλλά σταθερό, ρυθμό τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν νόημα. Ασφαλώς υπάρχουν αδιέξοδα, απογοητεύσεις, σκέψεις στις οποίες φθάνει κάποιος για να τις απορρίψει μετά από λίγο. Σιγά σιγά όμως καταφέρνει να φθάσει σε μια ολοένα και βαθύτερη κατανόηση του τι είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Βαθμιαία μόνο μπορεί να φθάσει στη θέση, όπου πραγματικά θα ξέρει τι ακριβώς κάνει. Μόνο έτσι μπορεί να φθάσει στη δύναμη.

Η εμπειρία της πνευματικής δύναμης είναι στην ουσία μια χαρούμενη εμπειρία. Η χαρά αυτή έρχεται με την κατάκτηση της βαθιάς γνώσης. Πραγματικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να είναι κάποιος ειδήμων, να γνωρίζει πραγματικά αυτό που κάνει. Εκείνος που έχει αναπτύξει περισσότερο την πνευματικότητά του είναι εκείνος, που είναι ο ειδήμων στα θέματα της ζωής. Υπάρχει και μία ακόμη μεγαλύτερη χαρά: η χαρά της επικοινωνίας με τον Θεό. Κι αυτό, γιατί όταν αληθινά κάποιος ξέρει τι κάνει, συμμετέχει στην παντογνωσία του Θεού. Με την πλήρη επίγνωση της φύσης μιας κατάστασης, των κινήτρων του να επενεργήσει σε αυτήν και των αποτελεσμάτων και των προεκτάσεων της ενέργειάς του, έχει φθάσει στο επίπεδο εκείνο της επίγνωσης, που κανονικά περιμένει μόνο από τον Θεό. Ο ενσυνείδητος εαυτός του έχει επιτύχει να ευθυγραμμιστεί με τον νου του Θεού. Γνωρίζει μαζί με τον Θεό.

Κάτι ακόμη. Αν ο άνθρωπος προοδεύσει αρκετά ως προς το πνεύμα του, θα διώξει τελικά από επάνω του την αίσθηση ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μ' έναν άσπλαχνο και συντριπτικό κόσμο. Ξαφνικά θα αντιληφθεί ότι έχει μέσα του όλη τη δύναμη να κάνει ό,τι θέλει. Η συνειδητοποίηση αυτής της ελευθερίας είναι τρομακτική. «Αν μπορώ να κάνω ό,τι θέλω», θα σκεφθεί, «τότε τι θα με εμποδίσει να διαπράξω ακόμη και εγκλήματα, να είμαι ανήθικος, να κάνω κατάχρηση της ελευθερίας και της δύναμής μου; Άραγε είναι αρκετές μόνο η ενεργητικότητά μου και η αγάπη μου για να με κατευθύνουν μέσα στους δύσβατους δρόμους της ζωής;» Η αληθινή απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι η χριστιανική ρήση: Αγάπα και κάνε ό,τι θες. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που θα υπάρχει η αγάπη μέσα μας ό,τι και να κάνουμε, σε καμιά περίπτωση, δεν θα είναι σε βάρος του συνανθρώπου μας. Αντίθετα θα είναι προς όφελός του. Εξάλλου, όπως συμβαίνει με κάθε ειλικρινή αγάπη, οι διάφορες πράξεις που ξεπηδούν μέσα από αυτήν, από τη μια αποβαίνουν στην ανάπτυξη του άλλου και από την άλλη μεριά στην ίση ή και μεγαλύτερη ανάπτυξη του εαυτού μας. Έτσι η ατομική ανάπτυξη και η κοινωνική ανάπτυξη είναι αλληλεξαρτώμενες, αλλά πρέπει να παραμένουν πάντοτε μοναχικές. Την εξήγηση σε αυτή την αρχή μας τη δίνει ο υπέροχος ποιητής Kahlil Gibran, λέγοντας:

Αλλά αφήστε να υπάρχουν διαστήματα στην εγγύτητά σας.

Και αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσά σας.

Αγαπάτε ο ένας τον άλλον, αλλά μην φτιάχνετε δεσμά της αγάπης.

Αφήστε τη να είναι κάτι σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις παραλίες των ψυχών σας.

Γεμίστε ο ένας του άλλου το ποτήρι, αλλά μην πιείτε από ένα ποτήρι.

Δώστε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας, αλλά μην φάτε από το ίδιο καρβέλι.

Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και να 'στε χαρούμενοι, αλλά αφήστε ο ένας τον άλλον να είναι μόνος.

Έτσι, όπως οι χορδές του λαούτου είναι μόνες, παρόλο που πάλλονται με την ίδια μουσική.

Δώστε την καρδιά σας, αλλά όχι ο ένας στου άλλου τη φύλαξη.

Γιατί μόνο το χέρι της ζωής μπορεί να εμπερικλείσει τις καρδιές σας.

Και να στέκεστε μαζί, όχι όμως πολύ κοντά.

Γιατί οι στύλοι του ναού στέκονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλον.

Και η δρυς και το κυπαρίσσι δεν μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.

Kahlil Gibran, The Prophet (Ο προφήτης), σελ. 15-16

Η αγάπη μόνο είναι σε θέση να μετατρέψει την κοινωνία από σύνολο κόκκων άμμου, όπου ο καθένας είναι κλειστός και αδιάφορος για τον διπλανό του, σε οργανικό σύνολο κυττάρων, όπου το ένα συμβάλλει στην ανάπτυξη του άλλου. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να τον αγαπούν οι άλλοι, εφόσον ο ίδιος ο Θεός τού έχει δώσει δικαίωμα στην αγάπη του. Κάθε άνθρωπος, για να είναι πραγματικά ελεύθερος, πρέπει να αγαπά. Το πλήρωμα της ελευθερίας είναι η αγάπη. Κι έπειτα η έννοια της κοινωνίας υπογραμμίζει το γεγονός ότι τα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου σχετίζονται άρρηκτα με εκείνα των άλλων ανθρώπων. Είναι προφανής η αλληλεξάρτηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Πρέπει να γίνεται εναρμόνιση ατομικών και κοινωνικών-πολιτικών δικαιωμάτων.

Ειδικότερα σε μία εποχή κοινωνικής πολυμορφίας, για τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν αρκεί η παθητική αναγνώριση των δικαιωμάτων του άλλου. Χρειάζεται ενεργητική στάση συμμετοχής στις ώρες κρίσης της ύπαρξης του συνανθρώπου και ολόψυχη συμπαράσταση στην εξέλιξή του. Πράγματα που πετυχαίνονται μόνο με την αγάπη σε συνδυασμό με την υπευθυνότητα. Ο Μαχάτμα Γκάντι έλεγε: «Έμαθα από την αγράμματη, αν και σοφή μητέρα μου, πως όλα τα δικαιώματα, που είμαστε άξιοι να απολαμβάνουμε και να διατηρούμε, προέρχονται από υποχρεώσεις που έχουν εκτελεστεί. Έτσι κι αυτό το δικαίωμα της ζωής μάς αναλογεί μονάχα όταν κάνουμε το καθήκον μας ως πολίτες του κόσμου.».

Σήμερα είναι πασίγνωστο ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, που προωθούν αποφασιστικά την πανανθρώπινη προσέγγιση, δημιουργούν συγχρόνως νέα ισχυρά κίνητρα διαίρεσης και απομόνωσης, νέα απειλητικά προβλήματα (π.χ. εφιαλτικές απρόσωπες μεγαλουπόλεις, στυγνούς οικονομικούς συνασπισμούς κ.α.). Πολλοί διερωτώνται με αγωνία, αν οδηγούμαστε σε παγκόσμια κοινότητα ή σε παγκόσμιο πολτό. Μερικοί από τους κινδύνους του σημερινού πολιτισμού είναι οι εξής:

• Μια έντονη αίσθηση δύναμης και συνάμα έσχατης αδυναμίας. Το άγχος και η παράνοια σφραγίζουν την εποχή μας. Συχνά περηφανευόμαστε για τη δύναμη, την οποία αποκτήσαμε με τη σύγχρονη τεχνολογία και επιστήμη. Παράλληλα όμως, ως άτομα, ζούμε με αυξημένο αίσθημα αδυναμίας, όταν διαπιστώνουμε ότι είμαστε έρμαια διαφόρων ανώνυμων δυνάμεων, απλά νούμερα, των οποίων η ύπαρξη ή η ανυπαρξία είναι άνευ σημασίας,
• Βεβαιώσεις για επικράτηση γενικής ελευθερίας και συγχρόνως βίωση ατομικής ανελευθερίας. Αδιάκοπα γίνεται λόγος για ελευθερίες, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε πλήρη ανικανότητα να διαφύγουν από τα δεσμά της πείνας και της καταπίεσης, του αναλφαβητισμού και της δυστυχίας,
• Ένταξη στην πανανθρώπινη οικογένεια και συγχρόνως αίσθηση τραγικής μόνωσης. Περιβαλλόμαστε από πλήθη ανθρώπων –στους δρόμους, στην τηλεόραση, στη φαντασία μας–αλλά συνάμα μας μαστίζει αδυσώπητα η μοναξιά, την οποία ούτε ο πλούτος ούτε η τεχνική άνεση είναι σε θέση να κατανικήσουν,
• Για πολλές δεκαετίες άτομα, λαοί και οργανισμοί, υμνούν την ειρήνη. Ταυτόχρονα όμως πολλοί διερωτώνται, μήπως τα περί ειρήνης των ισχυρών σημαίνουν απλώς εξασφάλιση των συνθηκών για την πιο άνετη καταδυνάστευση των αδυνάτων,
• Η προσέγγιση των ανθρώπων δεν σημαίνει μόνο ενότητα αλλά, παράλληλα, πολύ συχνά δημιουργεί τραγικούς ανταγωνισμούς συμφερόντων. Στις πολεμικές συγκρούσεις προστίθενται σε κλίμακα διεθνή και άλλου τύπου φοβερές μάχες, μεταξύ οικονομικών συγκροτημάτων και εταιρειών.

Οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι βέβαια οι μοναδικές, αναφέρονται μόνο ενδεικτικά, για να επισημάνουν το περίπλοκο των νέων σχέσεων, που δημιουργούνται στην πορεία προς την παγκόσμια κοινότητα. Σήμερα δεν υπάρχει πια υπέρμετρη αισιοδοξία ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, που στηρίζονται στη λογική και την τεχνολογία, είναι επαρκείς για την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων της ανθρωπότητας.

Συνεχίζεται...

Παραθέτω ποιήματά μου σχετικά με το θέμα:

ΝΕΟΙ ΘΡΥΛΟΙ

Στο φως των αστεριών βυθίστηκα

σαν εγκυμονούσα όνειρα σκιά

Ο μύθος μου καθρέφτιζε

την ελπίδα της προσμονής

μιας νέας αρχής στη ζωή μου

Ο ερχομός του θανάτου μου παράκμαζε

μέσα στην απόκοσμη σιωπή

Καβάλησα τη νεφέλη της δόξας μου

Άφησα τον ηλιακό άνεμο να με παρασύρει

στην σκληρή επιφάνεια ενός άγνωστου πλανήτη

Εκεί θα έκτιζα την αποικία μου

με μικρές σπίθες πρωτόγνωρων πόθων

Θα έστηνα ολόκληρες πολιτείες,

ουράνιους οίκους, καταλύματα λευκά

πέρα απ' τα προσωπεία

της θλίψης και της απόγνωσης

μόνο με φλόγες νέων θρύλων

που θα με συντροφεύουν πια

μέχρι το τέλος της αιωνιότητας

🍂

Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ

Δε θυμάμαι πόσο βαθύ ήταν το διάστημα

και πώς άντεξα το βύθισμα μου μέσα του

Μέχρι εκεί που έφθανε

κάθε στιγμή το βλέμμα μου,

έβλεπα μόνο άστρα και σκοτάδι

Προσανατολιζόμουν μόνο

με την πυξίδα του ανέφικτου

Έψαχνα να βρω ένα πέρασμα

μέσα απ' το ατελεύτητο κορμί

της αιώνιας νύχτας

Προσπαθούσα να φθάσω κάπου

όσο απόμακρο σημείο και αν ήταν

Ισορροπούσα επάνω στο αόρατο σχοινί

του πουθενά και του αγνώστου

Στηριζόμουν για να βαδίσω

επάνω στις λέξεις

θάρρος, υπομονή, επιμονή

Ο Ήλιος όμως μου έκρυβε

τους επουράνιους προορισμούς μου,

αφήνοντας τις ελπίδες μου

να ίπτανται αδέσποτα πίσω από κομήτες

Οι λυγμοί μου δεν αρκούσαν

για την επιστροφή μου στην υδρόγειο

Δεν ποθούσα εξάλλου

την επάνοδο μου σ' έναν πλανήτη ετοιμοθάνατο,

ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους

Έτσι εμπύρετος συνέχισα

το ταξίδι μου προς την παγωνιά

και τη μοναξιά του απώτερου διαστήματος

όπου εκκολαπτόταν η συμπαντική φυγή μου

🍂

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Αργεί η μέρα πολύ να 'ρθεί

εδώ στον Αρκτικό κύκλο

Δε ξέρω πότε θα φύγει η νύχτα

Μήνες, αιώνες προσμένω την αναχώρησή της

μα αυτή αργοπορεί

Μόνο χιόνι και θλίψη γεύομαι

Είμαι ένα μικρό πουλί χαμένο στη χιονοθύελλα,

μια λιλιπούτεια σκιά σβησμένη

απ' το απέραντο λευκό

Δε ξημερώνει η ζωή μου

μέσα στο παγωμένο σκοτάδι

Οι στιγμές γίνονται χρόνια

Η μνήμη πέφτει σε λήθαργο

Η συγχώρεση μεταμορφώνεται

σε μελανιά της ψυχής

Τα λάθη μου σε ανάσες του αποτρόπαιου

Το πρόσωπό μου εξαφανίζεται

πίσω από προσωπεία πολυκαιρισμένα

που δε μπορούν να μετακινηθούν

για να μη διαλυθούν

Ευάλωτα τα συναισθήματα μου

αποζητούν τον Ήλιο του Μεσονυχτίου

για να ζεστάνει τη μικρή καρδιά μου

Μόνο λίγες σταγόνες πέφτουν

στ' ανάκατα μαλλιά μου,

προσπαθώντας ν' αφυπνίσουν την ελπίδα μου

που άγουρη και μόνη κοιμάται

μέσα στο κρυσταλλωμένο λυκόφως της προσμονής

Δε θ' αφήσω πάλι απόψε τα ίχνη μου

επάνω στο χιονισμένο τοπίο της αγάπης

σα μια υπενθύμιση στο ξύπνημα των αναμνήσεων

🍂

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Σε άγνωστους πλανήτες παράτησα

τους δισταγμούς, τις αναστολές, της υπεκφυγές μου

Βούτηξα στον πυθμένα

της έναστρης, βαθιάς νύχτας

Το σώμα μου αιώνες τώρα

αιωρείται επάνω από τ' αστέρια

Το βλέμμα μου έχω καρφωμένο

στο πουθενά και στο όλον

Δωροδοκώ την σιωπή για να μου κρατάει συντροφιά

Δεν περιμένω τίποτα αλλά πάντα κάτι μου λείπει

Ένας αστροταξιδευτής είμαι

που τα κβάζαρ με ωθούν στην άκρη του απείρου

Ένας άστεγος ονειροπόλος είμαι

καθισμένος στα ρείθρα του χάους

Μετράω τα θαύματα που ακόμη δεν είδα

μα ξέρω πως κάποτε θ' αντικρίσω μπροστά μου

Τότε θ' αναστηθεί η ένδον μου Αλήθεια

Το συμπαντικό μου πρόσωπο

θ' αναζητήσει τις μέσα μου πληγές,

νιώθοντας την ευθύνη που έχει

ένας πιγκουίνος για την πιο μεγάλη χιονοστιβάδα

που κατέστρεψε τη ζωή του

Τότε θα ξεστομίσω ένα οριστικό αντίο

στις παρωχημένες ημέρες μου

και θα κινήσω για κάποιους άλλους κόσμους

απόμακρους και μυστικούς

που θ' ανάψουν για πάντα

το αιώνιο Φως της ψυχής μου

🍂

ΤΟ ΧΑΡΑΚΩΜΑ

Θα μείνω κι εγώ μαζί σας

εδώ στο χαράκωμα της ελπίδας

Ύστερα απ' το φρικτό ναυάγιο

στ' ανοιχτά του τυφλού εγωισμού,

όπου το μέλλον μας βούλιαξε,

καθώς τα όνειρά μας προσέκρουσαν

επάνω στην απληστία,

το άνομο κέρδος, την απανθρωπιά,

οι προσδοκίες μας για μια ζωή, ανθοφόρα ζωή,

μειώθηκαν επικίνδυνα

Μα εδώ στο ξεμοναχιασμένο χαράκωμα

ίσως ζεστάνουμε λίγο την καρδιά μας

Ίσως κουνήσουμε λίγο περισσότερο

το μουδιασμένο μας όνειρο

για λευτεριά και δίκαιο

Ίσως ανακαλύψουμε

κάποιο μισοπεθαμένο πόθο μας

για συμπόνια και ειρήνη

και του δώσουμε ένα αναστάσιμο φιλί

Θα μείνω εδώ μαζί σας

🍂

ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Κάποιες φορές στο ταξίδι μου

στην εύθραυστη σιωπή

της μνήμης και του χρόνο

περνούν από μπροστά μου

φωτεινές σκιές ελπίδας

Πρόγονοι ήρωες που έχυσαν το αίμα τους

για το ελεύθερο αύριο

των επερχόμενων γενεών

Ύστερα χάνονται απότομα, όπως εμφανίστηκαν,

παρατώντας μουδιασμένες τις αισθήσεις μου

που δεν κατάφεραν να τους νιώσουν

Με αφήνουν μόνο μου στα χέρια

της αυταπάτης που με σαγήνεψε

Αχ, οι κακόμοιρες αισθήσεις μου

πώς προσμένουν να φανεί το όραμα

ενός ολόφωτου, ωραιότερου κόσμου

που δε θα είναι παροψία και ψευδαίσθηση

παρά ντυμένος με διαύγεια και πόθους!

Να μπορώ να τον αγγίξω

Να τον αγκαλιάσω

Να τον κάνω δικό μου

Ν' αναστήσει τις αισθήσεις μου

Ένας κόσμος να είναι τέλειος, ιδανικός

χωρίς λάθη, χωρίς ασθένειες

του νου και της ψυχής,

χωρίς εμπόλεμες ζώνες

Ένας κόσμος όπου μέσα του

τα όνειρα μου θα ζωντανεύουν,

όπου οι πόθοι μου θα μυούνται καθημερινά

στη γνώση, την αγάπη, την κατανόηση, την ανοχή

Ένας κόσμος που θα έχει

τις ρίζες του βαθιά στο γόνιμο χώμα

των δοξασμένων στιγμών του λαού μου

🍂

ΟΙ ΠΙΡΟΥΕΤΕΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Τι ωραία που απλώνεται

η ελευθερία επάνω στην καρδιά μας!

Τι τέλεια που σκεπάζει η νίκη μας

εναντίον του σκότους

τα όνειρα και τους πόθους μας!

Και αυτός ο τρελός που χορεύει

με μουδιασμένες πιρουέτες

μέσα στους δρόμους της ευτυχίας

με μια ζωντάνια αρκούδας που μόλις ξύπνησε

απ' τον ακούσιο, χειμερινό ύπνο της

γεμίζει την πολιτεία με ιαχές άκρατης ηδονής

Τον κοιτώ στο κάτοπτρο του χωροχρόνου

με μάτια κρυστάλλινα ν' ατενίζει

το αύριο που έρχεται

γεμάτος ελπίδα πως θα συναντήσει

σύντομα την ομήγυρη των φίλων του

που ξεγέλασαν το θάνατο σε μια στροφή

του παθιασμένου τους αγώνα

για μια στιγμή ανεξαρτησίας

και ξέφρενα θα χορέψουν όλοι μαζί

πιασμένοι χέρι χέρι

Χρήστος Ντικμπασάνης

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Brian Almon [Stare]

Πηγές:

Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Πάσης Αλβανίας, Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία, Ακρίτας, Αθήνα

Βακα Πλιός Θ., Είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια, Gutenberg, Αθήνα 1986

Βέντερ Κρεγκ και Κοέν Ντάνιελ, Η σοφία και η γνώση, NPQ, Τεύχος 13, χειμώνας 2000

ΒΙΒΛΟΣ: Παλαιά και Καινή Διαθήκη, Βιβλική Εταιρία, Αθήναι.

Γκότσης Γ., Θρησκεία, νεωτερικότητα και σύγχρονη πολιτισμική ταυτότητα, Σάκκουλα, Αθήνα 1996

Γουνελάς Σωτήρης, Η κρίση του πολιτισμού, Αρμός 1997

Κένεντι Πολ, Προετοιμασία για τον 21ο αιώνα, Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνης 1994

Πεκ Μ. Σκοτ, Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος, Κέδρος 1988

Testart Jacques, Η επιθυμία του γονιδίου, Κάτοπτρο, Αθήνα 1994

Melsen van A.G., Science and Technology, Pittsburg, 1961

Robertson R., Globalisation: Social Theory and Global Culture, Sage Publications, London 1992