Μην πείτε ότι δεν έχετε δει ποτέ το συγκεκριμένο γκράφιτι στους δρόμους της Αθήνας και όχι μόνο! Προσωπικά έτυχε να το συναντήσω ακόμα και στην Παλαιά Φώκαια και συγκεκριμένα αμέσως μετά την περιοχή, πηγαίνοντας προς Σούνιο, όπου υπάρχουν πολλά υπόγεια χαρακώματα. Ένα από αυτά χρησιμοποιείται ως πεζοδιάβαση καθώς σε οδηγεί στη θάλασσα –ήταν ο λόγος της στάσης μας– κι εκεί ακριβώς υπάρχουν κάποια εγκαταλειμμένα κτήρια, που κάποτε προορίζονταν για ξενοδοχεία, οι τοίχοι των οποίων, σήμερα, αποτελούν καμβά για τα γκράφιτι. Τα περισσότερα από αυτά όμως είναι περιστασιακά ενώ το συγκεκριμένο, το «βασανίζομαι», εμφανίζεται ολόιδιο σε πλήθος σημείων πυροδοτώντας την έμπνευση των δημιουργικών ανθρώπων, όπως έγινε και με τον Αντώνη Τσιπιανίτη-Αθερινού. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο Αθερινός έγραψε την ιστορία του ανθρώπου πίσω από το «βασανίζομαι» με τον τρόπο που τον «είδε» και ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος σκηνοθέτησε τον Γιώργη Κοντοπόδη που υποδύεται τον ήρωα στη θεατρική σκηνή.
Στην υπόθεση, ο Φωκίων Λαχταρίδης είναι ο άνθρωπος που τα βράδια παίρνει το σπρέι του, βγαίνει στους δρόμους και γράφει το «βασανίζομαι». Είναι εκείνος που είδε τη ζωή του να διαλύεται μέσα σε έξι μέρες αλλά και ν' αναγεννιέται την έβδομη από τις στάχτες της, ως άλλος Φοίνικας. Είναι ο τύπος που στέκεται μπροστά μας και επιχειρεί το άνοιγμα, παίρνει βαθιά ανάσα και ξεκινά την αφήγησή του, ξεδιπλώνει μνήμες και γεγονότα που τον οδήγησαν στη νέα του αρχή.
Ένας δύσκολος, επίπονος δρόμος αυτή η πρωτοπρόσωπη αφήγηση με τα συναισθήματα να εναλλάσσονται γρήγορα, με ποικίλες αποχρώσεις υφών, με απίστευτη τραγικότητα τη μια στιγμή και γέλιο την άλλη, συγκίνηση και πλατιά χαμόγελα μαζί... σε ένα μπρα-ντε-φέρ συνεχόμενων προκλήσεων με τη ζωή. Ο ήρωας αυτός είναι η προσωποποίηση της ανασφάλειας, της απόγνωσης, της απελπισίας αλλά και ένα σύμβολο χειρισμού της κοινωνικής δομής ή του συστήματος ή όπως θέλετε πείτε το και είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας από εμάς, αν όχι εμείς οι ίδιοι. Εξού και η ταύτιση είναι δεδομένη, εξού και πολλοί θα είναι αυτοί που θα νιώσουν το άγγιγμα μέσα τους.
Ο Γιώργης Κοντοπόδης στέκεται επάξια στο ύψος του χαρακτήρα, αναδεικνύοντας όλες τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του, τους προβληματισμούς του και κάθε στοιχείο της ψυχοσύνθεσής του. Επίσης, έχει να διαχειριστεί και τα άλλα πρόσωπα, που εμπλέκονται στο έργο, και μάλιστα το καταφέρνει με άνεση καθώς περνά από τον έναν ρόλο στον άλλο γρήγορα, ευδιάκριτα και αποτελεσματικά. Μεταφέρει όλες τις μεταπτώσεις του Φωκίωνα εύγλωττα και αντιπροσωπευτικά, φωτίζοντας το σύμπαν του – τόσο το εσωτερικό, δηλαδή το τι συμβαίνει μέσα του, όσο και το εξωτερικό, δηλαδή την κοινωνία, την οικογένεια και τον περίγυρο.
Η σκηνοθεσία από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο προσφέρει τα εχέγγυα μιας ολοκληρωμένης παρουσίασης από κάθε άποψη και επιτρέπει στον χαρακτήρα να αναδειχθεί μέσα από τη λιτότητά του.
Σύγχρονο ελληνικό θέατρο που αγγίζει ή δημιουργεί ένα πλήθος συναισθημάτων και ταύτιση. Ένα έργο που αντικατοπτρίζει την κοινωνία (μας, σήμερα) και τη θέση του ατόμου μέσα σε αυτή και που μπορεί να τοποθετείται σε μια περασμένη δεκαετία όμως είναι διαχρονικό και πάντα επίκαιρο. Ψυχαγωγεί, διασκεδάζει και γοητεύει.. αφήνει αντίκτυπο και ανοίγει θέματα προς συζήτηση ή περισυλλογή.
