Ήταν ένα από τα αισθαντικά μυθιστορήματα του καλοκαιριού, που μας πέρασε, –ίσως το πιο συναισθηματικό μυθοπλαστικό βιβλίο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για ρομάντζο– που το διάβασα με μια ανάσα, χωρίς διακοπή. Το Και γύρω... καμιά Αριάδνη της Αθηνάς Λατινοπούλου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, διαθέτει όλα τα εχέγγυα ώστε να γοητεύσει κάθε αναγνώστη.
Στην υπόθεση, με δυο λόγια, βρισκόμαστε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη τη δεκαετία του '50 όπου οι προκαταλήψεις και η αμορφωσιά αυτής της κλειστής κοινωνίας ξεχωρίζουν και απομονώνουν τη διαφορετικότητα, κι αυτό συνέβη και στην περίπτωση του παιδιού που θα γεννηθεί με σύνδρομο Down ενώ και ο πατέρας του θα οδηγηθεί στον αλκοολισμό και τη βιαιοπραγία. Η μητέρα είναι εκείνη που θα προσπαθήσει να βρει τις ισορροπίες ώστε να κρατηθεί η οικογένειά τους, κρύβοντας, ωστόσο, επιμελώς τις πληγές της –ψυχικές και σωματικές– με σύμμαχό της τον μεγαλύτερο Αχιλλέα που θ' αφοσιωθεί στον πάσχοντα αδερφό του. Όταν όμως αυτός θα ερωτευθεί την κόρη του δασκάλου, που καυχιέται για την ανώτερη κοινωνική του θέση και επιθυμεί έναν αντάξιο γαμπρό για εκείνη, οι εξελίξεις θα είναι ιδιαιτέρως επώδυνες για όλους τους πρωταγωνιστές.
Πρόκειται για κοινωνικό δράμα που διαθέτει πολύ δυνατές εικόνες, έντονο συναίσθημα και σκιαγραφήσεις ψυχογραφημάτων και, παράλληλα, η κυρία Λατινοπούλου υποστηρίζει το πόνημά της με την όμορφη αφηγηματική της δεινότητα και τις ατμόσφαιρες που δομεί. Από τις πρώτες σελίδες δείχνει ενδιαφέρον και είναι τελικά έως το τέλος.
Πραγματεύεται πολλά κοινωνικά ζητήματα και παθογένειες του ελλαδικού χώρου και ειδικότερα των προηγούμενων δεκαετιών κατά τις οποίες τα φαινόμενα αυτά ήταν πολύ οξυμένα και ευρύτερα αναγνωρίσιμα. Θεματικές όπως η προβληματική οικογένεια, η κατώτερη τάξη ή ένα ανισόρροπο παιδί πρωτοστατούν στο πλαίσιο μιας κλειστής κοινωνίας του '50 όπου η άγνοια των πολιτών μαζί με τις προκαταλήψεις κι όλες τις συμβάσεις οδηγούν σε αδιέξοδα ή στιγματίζουν, χαλώντας ανθρώπους και ζωές ολόκληρες. Το καίριο ερώτημα με το οποίο όλοι έχουμε αναμετρηθεί –λιγότερο ή περισσότερο– δεν είναι άλλο από το τι θα πει ο κόσμος;! και περιλαμβάνω επίτηδες και τους νεότερους, καθώς δεν πιστεύω ότι έχουμε ξεφύγει ακόμα από αυτά· έχουμε βελτιωθεί αλλά δεν έχουμε αποδεσμευτεί/απελευθερωθεί. Ταυτοχρόνως, ατάκες όπως η κοινωνία είναι άκαρδη εξακολουθούν ακόμα να (μας) ταλαιπωρούν μέσα από εγωιστικές συμπεριφορές, από λανθασμένες ιδέες, με τη συνδρομή της καταραμένης κοινωνικής στάσης κ.ο.κ.
Στο μόνο που δίνεις σημασία είναι πώς σε βλέπει ο κόσμος. Δεν σε νοιάζει το παιδί σου, ούτε η ευτυχία του.
Ξεχώρισα την εσωτερικότητα των συναισθηματικών προσδιορισμών για όλα τα πρόσωπα αφού όλα τα ψυχογραφήματα δίνονται ανάγλυφα και την ευαισθησία του κεντρικού ήρωα που διαγράφεται και στην ποιητική του. Αναρωτήθηκα τι θέλει να υποδείξει η λέξη «φούχτα», αντί χούφτας, που συναντάμε σε όλη την έκταση και με κέρδισε η σχέση των δύο αδερφών: ενός μικρού παιδιού που στερήθηκε την αγάπη αλλά βρήκε παρέα στον αδερφό του, ο οποίος, με τη σειρά του, βρήκε έναν σύμμαχο στο πρόσωπο του μεγάλου – παρηγοριά βρήκαν και οι δύο, παρόλο που ο ένας δεν υπόκειται στους περιορισμούς του συνδρόμου Down και θα μπορούσε να ευτυχεί.
Η αντιμετώπιση του ασθενούς δεν μπορεί να είναι μόνον επιστημονική, αλλά πρέπει να είναι και ηθική! είπε ο Ιπποκράτης και αναπαράγεται επίτηδες και στο βιβλίο αφού από μόνη της η επιστήμη και οι αντιπρόσωποί της δεν επαρκούν, από τη στιγμή που υπάρχουν σκουριασμένα μυαλά και κολλημένες ιδέες μέσα τους.
Κανένας δεν αντικρίζει εμένα, την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, τη δουλειά μου... Βλέπουν μόνον έναν καημένο.
Πρόκειται για ένα δράμα που κρατάει δεκαετίες, μια ζωή, και έχει ως κεντρικό πρόσωπο έναν σοφό νέο άντρα. Κι αντί «σοφός» ταιριάζει και το «λογικός», παρόλη την παράνοια που τον κυκλώνει. Ο ίδιος θρηνεί με τον τρόπο του για όσα έγιναν μέσα από διαδοχικούς μονολόγους, όπως τους συναντάμε στη μυθοπλασία, ξεβράζοντας στην επιφάνεια όλο τον οδυνηρό αντίκτυπο, τόσο ως προς το πρόσωπό του αλλά και για κάθε άλλο πρόσωπο της ιστορίας!
Μια σύγχρονη τραγωδία είναι το μυθιστόρημα αυτό με ενδιαφέρουσα πλοκή που προβληματίζει γόνιμα και αφήνει κέρδος.
Η Αθηνά Λατινοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Δημητρέλη και κεραμική - γλυπτική στη ΧΕΝ Αθηνών. Έχει πραγματοποιήσει 22 ατομικές εκθέσεις και πάνω από 120 ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έργα της εκτίθενται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές και μουσεία. Ήταν παντρεμένη από το 1975 με τον Ολλανδό καλλιτέχνη Henk van Boekel, που απεβίωσε το 2005. Το 2010 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό της αφήγημα Οι κορδέλες της δικής μου πραγματικότητας (εκδόσεις Τέχνης Οίστρος) και το 2019 το μυθιστόρημά της με τίτλο Να γίνεις εσύ Θεός (εκδόσεις Βακχικόν). Το Και γύρω… καμιά Αριάδνη είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της.
