Sanctuary
Σα μελωδία ακουγόταν η χορωδία.
Όσο άκουγα το τραγούδι εκείνο, τόσο βυθιζόμουν στο χάος.
Έχανα την προσωπική μου στιγμή και η ανάμνηση με κατέκλυε.
Ξύπνησα μέσα σε ένα εκκλησάκι και κάποιος μου κρατούσε το χέρι.
-Μην κουνηθείς καθόλου.
Χαμογέλασα στοργικά. Το δάκρυ έπεφτε από το μάτι μου στο πάτωμα.
Χαμογέλασα στοργικά. Το δάκρυ έπεφτε από το μάτι μου στο πάτωμα.
-Μα νόμιζα ότι έπρεπε να κοιτάω πάνω, το Θεό…
-Δυνάμωσέ το.
Το φως με έλουζε από μία μεριά που δε μπορούσα να καταλάβω από που ξεπηδούσε.
Τα μάτια του ξεχώριζαν στο φως, κάτι περίεργο αλλά και πρωτόγνωρο.
-Πιάσε το χέρι μου, και άπλωσε την παλάμη του.
Οι ηλιαχτίδες έχασαν την ομοιομορφία τους καθώς απλώνονταν σα βελούδινο ύφασμα μπροστά στα μάτια μου.
Φανερώθηκε από πάνω ένα βιτρό καθώς τα κρύσταλλά του άπλωναν τα χρώματά τους, Μωβ, γαλάζιο, πράσινο...
Το μαύρο διαχώριζε την μορφή του σχεδίου και ομοιόμορφα μοίραζε το χώρο που διακρινόταν το σχέδιο.
Τα μάτια μου θόλωσαν για μια στιγμή.
Νόμιζα πως είδα κάτι γνώριμο στη φάτσα του.
Παρανόησα για μια στιγμή λέγοντας ότι... Όχι, δε μπορεί να συμβαίνει. Αυτός να είμαι εγώ. Ο εαυτός μου.
Να με κάνει να υποκύπτω.
Η λάμπα κρεμόταν πάνω από το κεφάλι μου σαν εκκρεμές και η δυσωδία από το μπουντρούμι έκανε παρέα με την υγρασία που μου έσπαγε τα κόκαλα.
Από πάνω μου βρισκόντουσαν τρεις μορφές.
Έχασα τις αισθήσεις μου πολλές φορές σε μια προσπάθεια του νου να περάσει σε μια άλλη πραγματικότητα έστω για μια στιγμή, να νιώσει πως δεν είναι αλήθεια αυτό που συμβαίνει.
Ο πόνος από τα χτυπήματα είχε αρχίσει να γίνεται φιλικός όπως και οι αναμνήσεις που πονάνε ώσπου γίνονται κτήση, ένα με το δέρμα και το μυαλό.
Οι τρεις φιγούρες από πάνω μου να γελάνε.
Και εκείνο το καταραμένο το φως να λαμπυρίζει στο βάθος των ματιών τους καθώς χορεύει στο σκοτάδι.
Μερικές φορές μαθαίνουμε με τον πόνο.
Ο πόνος είναι από τη φύση του προειδοποιητικός.
Μας χτυπάει το καμπανάκι για να μας πει ότι κάνουμε κάτι λάθος. Όμως εμείς συνεχίζουμε να τον αγνοούμε.
Μας χτυπάει πολλές φορές την πόρτα φωνάζοντας τα όριά μας και πάλι τον αρνούμαστε και κατά συνέπεια το κάνουμε ψυχολογικό και σωματικό.
Και αυτό λέγεται εκλογίκευση.
Πέτρος Βαζακόπουλος
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι τμήμα έργου του ίδιου. Δείτε την ολόκληρη παρακάτω.
Του ίδιου:
Αστρόσκονη
Σκοτεινή μνήμη
Πέτρος Βαζακόπουλος
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι τμήμα έργου του ίδιου. Δείτε την ολόκληρη παρακάτω.
Αστρόσκονη
Σκοτεινή μνήμη
